Handlezen
Het is alweer een jaar of vijf geleden dat ik door de drukke straten van het Belgische Gent slenterde en een oud mannetje met een bordje zag staan. ‘Handlezen zes euro’, stond er op geschreven. Ik was nieuwsgierig en nam plaats aan zijn tafeltje. Bij nader inzien zag hij er niet erg fris uit. Bruine tanden, vieze nagels. Hij keek naar mijn handen en begon te vertellen over mijn karakter en leven, af en toe lijnen in mijn handpalm aanwijzend. Er klopte niets van. Als je allerlei onzin over jezelf moet aanhoren, gaat de tijd langzaam. Toen hij eindelijk klaar was, betaalde ik tandenknarsend zes euro. Later kon ik er wel om lachen. Ik was gewoon stom geweest.
Thuisgekomen vroeg ik mij af wat dat handlezen eigenlijk inhield. Google had genoeg te vertellen. Al zeker vijfduidend jaar probeerden mensen over de hele wereld het karakter van iemand af te lezen uit de handen. In Europa was de handleeskunde in de negentiende eeuw een gerespecteerde bezigheid. In de eerste helft van de twintigste eeuw waren het vooral zigeuners en zonderlingen die handen lazen en het was een dubieuze praktijk geworden. Toch was er kennelijk nog genoeg interesse in handlezen. Er waren honderden boeken over verkrijgbaar.
Handlezen had niets met paranormale gaven te maken. Niet alleen de lijnen, elk aspect van de hand werd bestudeerd. De vorm van de hand, de vingerafdrukken, de lengte van de vingers, de flexibiliteit. De theorie was dat je handen een afspiegeling waren van je hersenen. Een goede handlezer zou alles over je karakter uit je hand moeten kunnen halen. Die avond bleef ik tot diep in de nacht achter de computer zitten. Zoekend, lezend. Af en toe stuit je in je leven op iets waardoor je zo gegrepen wordt, dat je er niet meer los van komt. Ik realiseerde het toen nog niet, maar dit was zo een moment.
Een half jaar later had ik dertig boeken over handlezen in mijn boekenkast staan, waar ik ’s avonds in las, soms tot diep in de nacht. Ik bekeek de handen van familie, vrienden en wildvreemden als het zo uit kwam. De meesten vonden het grappig, sommigen bekeken mij alsof ik gek geworden was, een enkeling vond het eng. Ik had toch een wetenschappelijke opleiding gevolgd? Waarom stortte ik mij in de schimmige wereld van de kwakzalverij? Ik wist het zelf ook niet precies. Ik wilde er geen geld mee verdienen.
Ik had ook niet de illusie dat ik er anderen mee zou kunnen helpen. De mogelijkheid dat je iemands karakter in zijn handen kon zien, vond ik gewoon zo iets bijzonders dat ik bereid was er geld en energie in te investeren. Het bleek echter moeilijk onder de knie te krijgen. Sommige dingen die ik zei, deden mijn proefkonijnen verbaasd knikken, anderen deden ze in lachen uitbarsten. Ik surfte van website naar website, op zoek naar dat ene boek dat mij foutloos zou leren handlezen, maar kon het niet vinden. Waarschijnlijk kon je het alleen maar leren van een echte handlezer. Ik besloot een opleiding te volgen bij Nederlands bekendste handlezeres: Magda van Dijk. Elke maandagavond les. Twee jaar lang.
Magda bleek een sterke, maar gezellige persoonlijkheid. Ondanks haar twintig jaar ervaring, liet ze ook ruimte voor twijfel. Twijfel die sommige van mijn medestudenten en ik nog steeds hadden. Misschien wijdden we twee jaar van ons leven aan iets dat weliswaar al duizenden jaren oud was, maar alleen door idioten werd beoefend.
Van de grote groep studenten waar ik mee begon, vielen er steeds meer af. Er moesten stapels dictaten uit het hoofd geleerd worden. Er waren pittige examens. Slechts een handvol haalde samen met mij het eindexamen. Maar wat zegt zo een diploma? ‘Gediplomeerd kwakzalver’, noemde ik mijzelf spottend.
En nu? Ik lees nog steeds handen. Ben ik er goed in?Tja. Soms lees ik dingen uit een hand die mensen versteld doen staan. Soms vinden mensen mij een soort goeroe. Soms zijn ze teleurgesteld, omdat ik niet kan vertellen wanneer ze hun grote liefde zullen ontmoeten, rijk zullen worden of kinderen zullen krijgen. Soms kan ik iemands karakter zo goed beschrijven dat men het eng vindt. Soms lukt het helemaal niet.
Langzaam, heel langzaam gaat het handlezen mij steeds beter af. Als ik een oude man ben, mag u mij uw handen laten zien en zal ik u feilloos vertellen hoe u in elkaar zit.
Chris Polanen woont en werkt als dierenarts en schrijver in Nederland
Nu populair
