Relaties
De vriend van een nichtje van mij kwam “s ochtends met zijn kat op spreekuur. Hij keek somber. “Het is uit tussen Rini en mij”, zei hij. Hoewel ik mensen best wil steunen in dit soort situaties, vind ik het altijd moeilijk om mijzelf een houding te geven. Ik keek serieus en knikte een paar keer. “Het leeftijdsverschil speelt ook mee. Ik ben dertig, zij is vierentwintig. Zij wil feesten en beesten. Ik wil een stabiele relatie, een vrouw die mij begrijpt en steunt.”
“Jij bent volgens mij de meest normale vriend die zij ooit gehad heeft”, zei ik.
Zijn gezicht klaarde op. “Je moet het zo zien: zij is 150 pixels, ik ben 10.000 pixels. Als ze naar mij kijkt ziet ze misschien 1000 pixels. Begrijp je?” Soms is de uitleg verwarrender dan het probleem. “Te groot verschil in pixels. Ik begrijp het”, zei ik.
‘s Middags kwam ik tijdens een congres een collega tegen die ik kende van de studie. Echte vrienden waren we nooit geworden, maar dat had makkelijk gekund. We konden het goed met elkaar vinden. Ik had hem een jaar of vijf niet gesproken. De begroeting was zoals altijd hartelijk en we spraken over de gebruikelijke dingen: omzet, cliënten, patiënten, gezin. Al snel bleek dat hij veel meer verdiende dan ik en dat zijn cliënten een stuk makkelijker waren dan de mijne. Hij vertelde dat hij twee jonge dochters had, maar al jaren gescheiden was.
“O, dat is jammer”, zei ik, vouwde mijn handen ineen en probeerde de juiste houding en toon te vinden. “Ach, eerlijk gezegd ben ik nu veel gelukkiger dan toen wij getrouwd waren. Ik ben co-ouder. De meisjes zijn de helft van de tijd bij mij en de andere helft bij hun moeder. Hij vertelde dat zijn vrouw een nieuwe vriend had.
“Maar jij hebt toch ook wel een nieuwe vriendin?” vroeg ik.
Hij oogde sportief en zeker tien jaar jonger dan ik. Had al zijn haar nog, was niet grijs, leek geen gram aangekomen. Dat kon ik niet zeggen. “Nee! Ik begin er niet meer aan. Ik ben perfect gelukkig zo. Toen ik getrouwd was, was er altijd wat. Ik was mijn vrijheid kwijt en wat kreeg ik er voor terug? Geklaag, ruzie…”
“Maar heb je geen behoefte aan iemand, aan eh…?”
“Nee, ik ben perfect tevreden zo.”
“Ik bedoel niet per se samenwonen, maar gewoon een lat-relatie of zo.”
“Zelfs daar heb ik geen zin in. Ik heb het ook niet nodig. Ik heb nu alles wat ik nodig heb. Begrijp je?” Ik begreep er niets van. Hij had het geld, de looks, alles. Hij zou…
“Ja, ik geloof het wel…”, zei ik. Die avond ging ik eten bij een vriend. Hij was net de vijftig gepasseerd, lang geleden gescheiden en had sinds kort een nieuwe vriendin, een vrouw wiens man overleden was. We waren net aan de maaltijd begonnen toen hij zei: “Het is uit tussen Ineke en mij.”Ik schoot uit mijn ontspannen houding en keek hem aan met-mijn ik besef dat dit heel ernstig is-gezicht. “Jezus man, hoe kan dat nou? Hadden jullie verschillende behoeften, wilde je toch je vrijheid terug?” vroeg ik.
“Welnee man, we pasten perfect bij elkaar. Het probleem was haar familie. De bedoeling was dat ik ze zou leren kennen tijdens een familieweekend in een pretpark.”
“Lijkt mij niet ideaal.”
“Dat is nog zacht uitgedrukt. Iedereen deed gewoon alsof ik er niet was. Ik leek wel onzichtbaar. Ik liep uiteindelijk maar achter de groep aan. Na het weekend zeiden ze tegen Ineke dat ik een rare snuiter was. Ik paste er gewoon niet tussen.” Ik knikte. “En uiteindelijk werd de druk op Ineke steeds opgevoerd, totdat ze het gevoel had dat ze moest kiezen tussen haar familie en mij.”
“Maar ze is een volwassen vrouw…”
“Kijk, toen haar man overleed, heeft haar familie haar opgevangen. Zonder haar familie had ze het niet gered. Moest ze nu haar familie opgeven voor een rare snuiter, met wie het misschien wel wat wordt, maar misschien ook niet. Begrijp je haar dilemma? Ze wilde niet kiezen, maar ze moest wel.”
“Haar familie zou haar keuze voor jou toch kunnen respecteren?”
“Ik heb natuurlijk ook al een tijd geen werk. In sommige families hoef je niet met zo iemand aan te komen, begrijp je?” Mijn vriend ziet er goed uit, is hoogopgeleid, warm, intelligent, gevoelig en heeft veel gevoel voor humor. Maar is kennelijk toch geen ideale schoonzoon.
“Ik begrijp het”, zei ik.
Chris Polanen woont en werkt als dierenarts en schrijver in Nederland
Nu populair
