En toen was daar Toni Braxton die geen Toni Braxton bleek te zijn. Afgezien van die paar duizend mensen en bedrijven die zwaar gedupeerd werden, was het ook wel iets waarom stiekem werd gelachen. Ook ik had bij de eerste aankondigingen iets van ‘daar wil ik bij zijn!’. Een wereldster met een mooie stem zien we in Suriname hoogstzelden, dus waarom niet? Een extra zintuig waarschuwde mij echter om geen kaartje te kopen. Niet in de laatste plaats omdat enkele radiopresentatoren via de ether hun twijfels uitten, maar bovenal omdat op de website van de zangeres zelf geen woord was terug te vinden over haar op handen zijnde bijzondere reis.
Op de bewuste avond bleek het dus om een slinkse actie van een oplichter te gaan. Niet Braxton draafde het podium op, maar een meid die nauwelijks op haar leek. En die bovendien nog slechter zong dan de gemiddelde deelnemer aan de vele talentenjachten in ons land (en dan moet je wel héél slecht zijn). Gevolg: morrende bezoekers, een deel van de tent afgebroken (volgens goed Surinaams gebruik moest vooral de bar het ontgelden) en tal van ondernemers die hand- en spandiensten hadden verricht die beduusd achterbleven met onbetaalde rekeningen.
In de dagen die volgden werd via de media schande gesproken. Maar ook breeduit gelachen, alsof het om een vervroegde, goed geslaagde, 1-aprilgrap ging. Je kunt je ook afvragen waarom iedereen zich zo druk maakt over die nepshow. In ons land draait immers heel veel om nep en daar hoor je zelden iemand over klagen. Bij Omu Sneysi kopen we zonder morren massaal nepproducten voor teveel geld. En anders dan bij Phony Toni het geval was, worden zij niet opgesloten.
En vergeet onze niet-politici niet. Op legitieme wijze door het volk gekozen, maar vervolgens houden ze datzelfde volk met nepbeloften voor de gek. Ze garanderen dat er ‘binnenkort’ een minimumloon komt, dat Bruynzeel nieuw leven wordt ingeblazen, de woningnood wordt opgelost, staatsbedrijven met waterhoofden worden gesaneerd en ga zo maar door. In de praktijk gebeurt er niets. Of juist iets heel anders. Toch heet dat geen oplichting.
De Toni Braxton die niet kwam kun je eigenlijk in diezelfde categorie plaatsen. Maar terwijl de politici op onze kosten mogen doorbeloven, kreeg nep-Toni op onze kosten gedwongen logies aangeboden in een onaangename cel, dagelijks voorzien van een puntbroodje met (misschien wel nep-)pindakaas van Omu Sneysi. Het is niet eerlijk verdeeld in de wereld die Suriname heet.
Nu populair
