Joris
Parbode doet mee aan de VSH journalistenprijs 2009. Eind augustus vond de uitreiking plaats. Ik ga erheen samen met mijn collega: Parbode heeft een artikel van haar hand ingezonden. Na een eerste hapje en drankje begint de plechtigheid. De jury wordt bedankt voor haar werk, VSH voor haar organisatie en de SBJS (Stichting ter Bevordering van de Journalistiek in Suriname) zal de organisatie voor 2010 op zich nemen.
Tijdens deze toespraakjes kijk ik af en toe om me heen. Ineens stokt mijn adem: wie staat daar naast me? Is dat Joris? Of lijkt ie er alleen maar op? Ik kijk weer naar de spreker. Luisteren lukt niet meer. Nog eens opzij kijken dan. Is het hem echt? Joris Luyendijk? Ik heb al z’n boeken gelezen en heb een paar afleveringen Zomergasten kunnen zien tijdens mijn vakantie in Nederland in 2007. Sindsdien ben ik fan. Als het hem echt is dan is hij nog leuker/lekkerder dan ik op televisie al zag. Maar ik twijfel nog steeds. Hij ziet er zo netjes uit, da’s toch niks voor hem? Keurige donkerblauwe broek, gestreept overhemd met lange mouw. Geen stropdas: heel verstandig. Ik raadpleeg mijn collega en fluister in haar oor: “Wie staat er naast mij?”. Ze kijkt discreet opzij en zegt: “Geen idee”. Geen idee?! Wat heb ik daar nou aan! Ik probeer het nog eens: “Hij lijkt op Joris Luyendijk.” “Ja.” Ja! Zou hij het dan echt zijn?!
Er klinkt applaus en minister Wolf krijgt het woord. Hij zal de nominaties en de prijswinnaar bekend gaan maken. Alle genomineerden krijgen een geldprijs en een aandenken. De winnaar krijgt het hoogste geldbedrag. Nu wordt het spannend. Ik vergeet Joris. De genomineerden worden bekend gemaakt, (we zitten erbij!) dan de prijswinnaar en vervolgens wordt iedereen uitgenodigd voor een informele borrel. Hier ligt onze kans… voor Joris en mij… Onder het genot van een drankje eindeloos praten over interessante journalistieke onderwerpen… en dat we dan niet uitgepraat raken…e n dat we dan doorpraten op zijn hotelkamer… en dat we dan volgende week samen naar Curaçao gaan (want daar moet hij ook nog heen voor z’n werk en ik dan natuurlijk toevallig ook)…en dat we dan hand in hand in de branding…
Maar Joris wordt voorgesteld aan een groep mensen waar ik niet bij sta. Ik sta een paar meter verderop en drink een drankje met mijn collega. Het einde van de avond nadert. We gaan naar huis. Geen romantische wandeling met Joris Luyendijk, geen hoofdprijs, maar wel een nominatie. Anne, namens alle Parbode-collega’s gefeliciteerd en bedankt!
Nu populair
