Speelgoedgeld
Alles moet van de minister tegenwoordig in srd’s worden geprijsd. Logisch zou je denken, want in Amerika wordt de verkoopprijs van een auto ook niet in srd’s aangeduid. En in Nederland de stereotoren niet in Russische roebels. Dus dat je in Suriname de Surinaamse dollar hanteert, ligt voor de hand. Maar helaas lijkt het plotselinge voornemen van de bewindsman nauwelijks uitvoerbaar, laat staan controleerbaar. Als zelfs de overheid of staatsbedrijven de regel aan hun laars lappen, kun je niet verwachten dat bedrijven deze wel naleven.
Neem nu het ministerie van Justitie en Politie, dat is belast met vervolging als iemand stug blijft volhouden de euro of dollar te zetten op de prijskaartjes. Het ministerie zelf vraagt van vreemdelingen die een verblijfsvergunning aanvragen openlijk 150 USdollar. Uiteindelijk blijkt het mogelijk te zijn om in srd’s te betalen, maar hier is niks over te vinden op het formulier. Ook staatsbedrijf SLM (evenals overigens de KLM en al die andere luchtvaartmaatschappijen) neemt geen genoegen met srd’s. Omdat men ook daar weet dat die in de rest van de wereld waardeloos zijn. Telesur verkoopt nog steeds USdollar-telefoonkaarten (al beweert de minister dat dit straks echt niet meer mag), particuliere bedrijven hechten weinig waarde aan de dreigende woorden van bovenaf. Tenminste, ik vind in mijn krant nog altijd een reclamefolder van Protrade waarin ze mij een ijskast in Amerikaanse dollars proberen aan te smeren.
Een niet te onderschatten groep is die van de huizenverhuurders, die vrijwel zonder uitzondering schaamteloos hoge bedragen in vreemde valuta vragen. Huurders moeten krom liggen om iedere maand die keiharde munten bij elkaar te krijgen. Een andere keuze hebben ze niet, want de overheid is niet bij machte om voor voldoende huisvesting te zorgen. Vaak zijn de huisbazen Surinamers die zelf al een eeuwigheid in Nederland wonen. De huurbetaling gaat uiteraard buiten de Belastingdiensten om, en in voorkomende gevallen weten de uitkeringsinstanties er ook niets van. Om te voorkomen dat iemand door heeft dat over de ruggen van woninghuurders in Suriname grof geld wordt verdiend, laten ze die huur meestal betalen via vage zaakwaarnemers. Zodat de verschillende staatskassen er niet, zoals wettelijk gerechtvaardigd, van mee kunnen profiteren.
Dat ‘zaakwaarnemen’ bestaat overigens vooral uit het maandelijks ontvangen van euro’s of dollars, maar niet als het gaat om het fatsoenlijk plegen van onderhoud aan het verhuurde. Dan geeft de eigenaar overzee opeens niet thuis bewerend dat hij of zij het geld in het dure buitenland hard nodig heeft om in leven te blijven. En dus moet jij als huurder zelf uitzoeken hoe je je voeten droog houdt onder een lekkend dak.
Gaat de minister ook van al die verhuurders eisen dat ze Surinaamse munten moeten ontvangen? Dat wordt een mission impossible, zoals zijn hele idealistische plan eigenlijk is. Laat de overheid er nu eerst eens voor zorgen dat onze eigen munt aanzien in de rest van de wereld krijgt en niet alleen tussen Albina en Nickerie wordt geaccepteerd. Totdat het zover is, blijft de srd maar een soort speelgoedgeld en blijven serieuze mensen zaken doen met echte valuta.
Nu populair
