Pollepelgeweld
“Ga die riem pakken”, galmt het bijna dagelijks in mijn straat. Op zeker twee huizen afstand zijn ze al te horen: moeders die geen dreigement onbenut laten als ze hun kinderen betrappen op iets dat in hun ogen niet door de beugel kan. Meestal zijn het slechts wat rondslingerende kleren of speelgoedonderdelen, die de trekker in hen al doen overhalen. Wanneer een kind het lef heeft om waarschuwingen te negeren, voelt moeder zich genoodzaakt om attributen te hanteren die angst inboezemen; de pollepel, de riem en de stok zijn de klassiekers.
Of het gebruik van geweld in de opvoeding pedagogisch verantwoord is, daar zijn de meningen over verdeeld. Toch lijkt, naarmate we ouder worden, het ‘hardehandbeleid’ van mama door de politie te worden voortgezet. De pollepel is het pistool geworden dat na het negeren van een waarschuwing zonder aarzeling wordt bediend. In juni namen vier mannen het risico om de waarschuwingen te negeren die de politie op hen af schoot. Geen van hen kan het nog navertellen. Politieagenten hebben het recht om in dergelijke situaties te schieten, maar zijn daartoe niet verplicht. Dat vier lichamen en een auto er als een vergiet uitzagen, is dus het resultaat van een bewuste keuze die de agenten ter plekke gemaakt hebben.
Het is allerminst verwonderlijk dat deze agenten de afweging hebben gemaakt om hun trekkers over te halen. Minister Edward Belfort van Justitie en Politie schreeuwde immers van de daken dat criminelen gewaarschuwd zijn. Wie het lef heeft te blijven roven, verkrachten of moorden, zou het duur komen te staan. Ongeacht de middelen, zijn doel is nobel. De minister ziet harde taal en geweld als medicijn voor de samenleving, die elke dag lijdt onder corruptie, geweld en andere vormen van crimineel gedrag. De vraag is of zo’n paardenmiddel wel leidt tot structureel meer veiligheid. In het geval van moeders pollepel lijkt het niet te willen baten. Kindlief ziet op het moment zelf misschien de ernst van zijn gedrag in, maar de riem is alweer vergeten bij de volgende misstap. Zou het niet net zo zijn bij criminelen? De dood van de vier zou een grote vingerwijzing moeten zijn naar de overige criminelen in het land. Maar de vraag is of ze daadwerkelijk hun snode plannen van tafel vegen uit angst voor politiegeweld, of dat ze net als het kind de pollepel alleen maar vrezen wanneer hij tevoorschijn komt.
Nu populair
