Mensen vragen mij weleens ‘Woon je daar nou helemaal in je eentje?’. Daar is bij de Cultuurtuin en die ‘helemaal’ komt er altijd bij. ‘Wat bedoel je met helemaal?’ is vervolgens mijn vraag. ‘Nou ja, gewoon, ik bedoel in je eentje’. Omdat de vragenstellers bezorgd kijken, stel ik ze gerust. ‘Nee, ik woon niet ‘helemaal’ alleen. Ik heb de beste buurman van de wereld namelijk mijn jongste zoon’.
Tekst Anne Huits
Maar ook in mijn huis woon ik niet helemaal alleen. Er is altijd het gezelschap, weliswaar ongevraagd, van een ruime afvaardiging kamra wentjes, kamermeisjes. Zij helpen mij met het bestrijden van muskieten, een tweede constant wisselende groep die met mij samenwoont, overigens ook ongevraagd en daarnaast ongewenst. De kakkerlakken die in dezelfde categorie vallen, vermeld ik ten overvloede.
In het verleden heb ik regelmatig zeer onrustig samengewoond met muizen, een enkele keer met een beduidend groter exemplaar, kort gezegd rat. Incidenteel kwamen op bezoek de pad, de plaktodo en de vogelspin. Het leven zit vol uitdagingen. Laatstgenoemde exemplaren hebben het leven gelaten in mijn strijd om het recht op een veilig en ongestoord woongenot.
Een laatste categorie die ongevraagd mijn huis binnenkomt, is de mier. De mier komt nooit alleen, het is echt een gezelschapsdier.
Lees verder in het aprilnummer van Parbode, te koop in de winkel (in Suriname)
Voor informatie over het afsluiten van een (digitaal) abonnement, klik op www.parbode.com/abonneren
Nu populair
