Fayalobi: Mijn eerste verkiezingen – Parbode Sneak Peek

En dan is daar 25 mei 2020, de lang verwachte verkiezingsdag. Al weken daarvoor leek het wel of het WK-seizoen was aangebroken. Maar in plaats van de vlaggen van Argentinië, Brazilië, Nederland of Duitsland, wapperden de kleuren van onze politieke partijen.

Tekst Lisanne Waridjan

Dagenlang waren we vergast op road shows, waarbij vanuit een stoet auto’s met vlaggen werd gezwaaid, luide muziek werd gedraaid, en getoeterd. Niet zelden leidde een party-bus het geheel. Aan de hoofdwegen werden flyers uitgedeeld, maar zij die niet geïnteresseerd waren, reden de propagandisten straal voorbij. Sommige Surinamers droegen hun partijkleur tot in hun bloed, anderen maakten liever niet bekend op wie zij gingen stemmen.

Al vroeg in de ochtend komen er interessante tv-rapportages uit Sipaliwini, Albina, Nickerie. Ook sfeerbeelden van andere districten hebben een hoog vermakelijkheidsgehalte. De journalisten doen zelfs onder de COVID-19-omstandigheden hun best om te laten zien hoe kiezers en kandidaten hun stem uitbrengen.

Met mijn familie ga ik naar het aangewezen stembureau. Voor de meeste kiezers is dit niets nieuws, ze hebben al vaker hun stem uitgebracht. Andere burgers kiezen ervoor geen gebruik te maken van hun burgerlijk recht. Ik heb hier echter al jaren op gewacht. Bij de vorige verkiezingen was ik anderhalve maand te jong om te mogen stemmen.

Bij de schoolpoort staan al verschillende partijen ons op te wachten. Sommige partijpropagandisten blijven rustig onder hun tent zitten, anderen klampen eenieder aan die het erf betreedt. Voor beide stembureaus staan lange rijen. Hoewel de kiezers proberen wat afstand van elkaar te houden in verband met het besmettingsgevaar, lukt het niet met de twee meter social distance. Er is gewoon gebrek aan ruimte.

Lees het hele artikel in het septembernummer van Parbode

0

Gedeeld