Het is al bijna zestig jaar geleden dat ik in de grote stad Amsterdam een heer ontmoette, die later mijn echtgenoot en de vader van mijn kinderen zou worden. In de begintijd sprak hij met veel liefde over het land waar hij vandaan kwam, zijn land, SURINAME. Ik kreeg les in de geschiedenis van het land, de sociaal-maatschappelijke verhoudingen en moest een dik stencil lezen, van een heer De Kom over het slavernijverleden. Schokkende informatie.
Tekst Anne Huits
Ik leerde luisteren naar andere muziek, van Sonora Paramarera, Percy Sledge en The Four Tops. Ik leerde genieten van ander eten, kousenband, sopropo, pom, pastei en bruine bonen. Ook leerde ik een andere taal spreken. Boeiend vond ik dat alles, een ander ritme, andere smaken, andere klanken, andere kleuren.
Over Nederland sprak mijn man ook regelmatig. Maar over mijn eigen land hoorde ik weinig goeds. Wist ik wel dat er werd gediscrimineerd in mijn land? Nee, dat wist ik niet, sterker nog, ik ontkende het ten stelligste. Mijn reactie evolueerde van ‘maar dat moet jij toch zo niet opvatten’ naar ‘maar dat bedoelen wij toch niet zo’.
De echte ommekeer kwam toen mijn echtgenoot op een avond laat terugkeerde van een bezoek aan het buurtcafé.
Lees verder in het maartnummer van Parbode, nu in de winkel
Wilt u informatie over het afsluiten van een (digitaal) abonnement?
Kijk op www.parbode.com/abonneren
Nu populair
