Toen ik hier begin dit jaar was om mijn theatersolo Het Verbrande Huis te spelen, bezocht ik de benefietavond voor theater Thalia. Er moest geld worden ingezameld, want het dak stortte bijna in en dat doet mijn theaterhart pijn. Na de reeks voorstellingen die ik zelf speelde in theater On Stage, was me weer duidelijk geworden hoe zeer men hier toe is aan culturele activiteiten. Dat ik in Nederland woon en werk had me vooraf nog wel doen twijfelen, maar het Surinaamse publiek is ontvankelijk en eerlijk en ontving het stuk met open armen. Ik zie het dan ook als een voorrecht hier in Sranan te mogen spelen.
Op de benefietavond in de Anthony Nesty Sporthal kwam alles voorbij wat men in Suriname aan podiumkunsten heeft. Er was geen scheiding gemaakt tussen jong talent en ‘oude rotten’ in het vak. Allerhande zang, dans, toneel en stand up comedy passeerden de revue. Mensen zongen zich de longen uit hun lijf en speelden vanuit hun guts. Maar een stadion geeft niet die intieme sfeer van een theaterzaal. En juist daarom is het belangrijk dat Thalia zo snel mogelijk weer opengaat. Velen zullen het met me eens zijn en het is maar de vraag of het de verantwoordelijkheid is van particulieren en investeerders om het oudste Surinaams theater op te lappen. Maar dat is een andere discussie.
De muziektheatervoorstelling Woiski vs. Woiski, waaraan ik meeschreef, zal hopelijk in juli in Thalia worden opgevoerd. Dit stuk van theatergroep Orkater, gaat over vader en zoon Woiski die het als muzikanten in Holland moesten zien te redden. Beiden slaagden als muzikant, maar de pijnlijke gevolgen van migratie laat haar sporen na op hun persoonlijke levens. Gelukkig is er nog de muziek en zijn er de verhalen. Het is een knap staaltje muziektheater geworden en het zou een feest zijn dit stuk op Thalia’s planken te zien schitteren.
Lees het hele artikel in de juni-editie van Parbode.
Nu populair
