Vijftigste Avondvierdaagse
De jaarlijkse Avondvierdaagse, kortweg AVD, is altijd al een feest, maar de komende editie is extra speciaal: het is immers de vijftigste. Dus de tot volksfestijn uitgegroeide wandelmars ziet Abraham. Of is het nou Sarah? Hoe dan ook, alle reden om er even bij stil te staan.
Bij een wandelmars denkt u misschien aan stevige stappers en wollen sokken, aan brave vaders die met hun kindertjes sjouwen en senioren burgers die hun beste beentje voorzetten. Laat u die gedachte maar gauw los. Wandelen doen wij hier graag samen. Er schrijven zich voornamelijk groepen in. Hier en daar meldt zich een verloren individuele loper aan en een enkel oudje. Ons schoeisel kan variëren van patta tot slipper. De lopers hoeven dan ook geen topprestaties te leveren: de senioren lopen afstanden van dertien kilometer op dag één, vijftien kilometer op dag twee, 23 kilometer op dag drie en tien kilometer op de laatste dag. De junioren en de veteranen lopen afstanden van acht tot ten hoogste dertien kilometer. Elke dag gaat de route door een ander deel van de stad en alle radiostations maken dagelijks meerdere keren de route van de mars bekend. Gemiddeld doen er zo’n vierduizend lopers mee. Volgens voorzitter Purcy Olivieira van de Bedrijven Vereniging Sport en Spel (BVSS), die het evenement elk jaar organiseert, is dat aantal van vierduizend wel genoeg. Immers, de wandelmars mag dan wel groeien, Paramaribo groeit niet mee. Ons wegennet kan grotere aantallen niet verwerken, de overige verkeersdeelnemers, met name de automobilisten, kunnen meer oponthoud niet verdragen. De brandweer, de politie met al zijn diensten en het Rode Kruis zorgen dat de activiteit in goede banen wordt geleid. In al die jaren zijn er volgens de voorzitter ‘godzijdank’ geen schokkende dingen gebeurd.
Politieke leuzen
Diverse grote bedrijven, waaronder de telecommunicatiebedrijven, onze nationale trots Staatsolie, de drie grote ziekenhuizen en het Staatsziekenfonds, lopen met hun medewerkers in zo groot mogelijke getale mee. Ook politieke combinaties schrijven zich standaard in. Politieke leuzen zijn echter verboden, daarin voorziet het reglement ingevolge artikel 22. ‘Het uitroepen van politieke leuzen en/of ongepaste taal is verboden.’ Dus geen ‘Des for pres’ en ook geen ‘neks no fout’. “Als we dat horen gaan ze eruit. En ik heb ze al gewaarschuwd, we letten scherp op ze”, aldus voorzitter Olivieira. Brazilië mag dan zijn Carnavalsoptocht hebben, wij hebben onze vierdaagse wandelmars. Hoopt u op schaars geklede dames, beplakte tepels en geheel blote achterwerken, wulps geschud van borsten en getril van blote bilpartijen, dan moeten we u helaas teleurstellen. Als het algemeen geldende fatsoen en de toch wat preutse instelling van de gemiddelde landgenoot ons al niet zouden tegenhouden, dan doet artikel 15 van datzelfde ordereglement het wel. ‘Deelnemers worden geacht in welke uiting dan ook de nodige waarden, normen, ethiek en moraal en het fatsoen aan de dag te leggen.’ Krijgt u dan helemaal geen sensuele dansen te zien? Jawel hoor, maar, hoe zal ik het zeggen, oprechte sensualiteit, niet vercommercialiseerd, met hier en daar een knipoog naar het geacht publiek. Het is niet alleen een feest voor de lopers, anderen nemen maar al te graag een ‘kiek’. Elk jaar is het hetzelfde ritueel. Vanaf woensdagmiddag rond vier uur (dus de avondvierdaagse is ook een beetje een middagwandelmars) installeren wij, de toeschouwers, ons langs de kant van de weg. Zoals gebruikelijk hebben we onze auto met de achterkant naar de route geparkeerd. Het is tenslotte niet de bedoeling dat wíj moeten lopen. De laadklep gaat omhoog, de klapstoeltjes komen eruit. De kinderen zitten in de achterbak, de volwassenen installeren zich op de stoeltjes, een gekoeld blikje in de linkerhand, een cell in de rechter. Wij zijn er helemaal klaar voor. Het Rode Kruis heeft een fraaie tent opgezet, daarbij creatief gebruik makend van materiaal uit de omgeving om de palen te verzwaren.
IJskarretjes
Om u een beetje een beeld te geven wat u kunt verwachten, nemen we u mee naar een voorgaande editie. De stemming zit er voor het startschot al aardig in dankzij een geluidswagen, het woord zegt het al, die op volle kracht muziek laat horen, zoals van bijvoorbeeld Damaru: ‘Een traan voor jou, ouh baby, voelt als een kogel door mijn lichaam, als een avond zonder de maan’. Dat zijn nog eens teksten. De ijskarretjes van hoofdsponsor Fernandes, producent van zoete soft en bakker van zoete broodjes, gaan voorbij, ting ting. De zon schijnt, bijna geen vuiltje aan de lucht. En daar komen de eerste lopers, in donkerblauw. Het zijn onze beste kameraden. Links, twee, drie vier, keurig marcherend met piekfijn bochtenwerk. De verkeersbrigadiertjes volgen in korenblauw. Ze zingen “Rije, rije, rije, in een wagentje” en roepen “eerste versnelling, raf”, gevolgd door een sprong met beide benen vooruit, hup. Tweede versnelling, raf, raf, hup, hup, zo door tot en met de vierde versnelling. Ach, het is zo gezellig. Om de hoek verschijnen de lopers van ons eigen Telecommunicatiebedrijf, de overige twee bedrijven Digicel en Uniqa zijn import. Ze scanderen: “Wil je me even bellen!? Wil je nieuwe cellen!? Bij Telesur bestellen!” De Sranang Bromti komen voorbij, in de kleuren oranje en wit, met een schaaltje namaakfruit op het hoofd. Sweet famiri volgt in rose en geblokt, de Boni Krioro in geel groen, de Little Shining Stars in het wit. Tussen de groepen fietsen, preventief, de mannen van de mountainbikebrigade met wakend oog. Daar verschijnt de Stichting Weid mijn Lammeren: “Masra Jezus de na yu se.” (Jezus staat je bij). Gevolgd door een concurrent, Youth Outreach met “Suma na yu verlusuman, na Jezus, halleluja!” (Wie is je verlosser enzovoorts).
Geroutineerd swingen
De Marrongroep Fiamba brengt ons weer met beide benen op de grond. Corina uit Amerika, wat bleekjes, maar verder van top tot teen geïntegreerd, swingt geroutineerd mee. De groep A sa go (het zal gaan) passeert in paars en groen. De brassband laat van zich horen. De trommels roffelen, de trompetten tetteren. Talloze groepen volgen elkaar op, van ons mag het nog uren zo doorgaan, maar het eind is in zicht. Nog drie van zulke dagen en het is weer voorbij. Maar gelukkig: volgend jaar is er als het goed is een 51e editie.
Nu populair
