Peerke Donders. Zijn leven, zijn brieven
Op zich lijkt het weinig nut te hebben om in deze recensie uit te leggen wie Peerke Donders was en wat hem zo bijzonder heeft gemaakt dat er meer dan twee eeuwen na zijn dood een film over zijn leven is verschenen. De bedoeling is uiteraard dat u deze wetenschap verkrijgt door het bekijken van de film. Het is echter ook een redelijke veronderstelling dat iemand die nog nooit van deze missionaris, met een uitzonderlijk respect en liefde voor zijn medemens, heeft gehoord weinig tot geen aanleiding zal bespeuren om de film juist wel te gaan bekijken.
Onbekend maakt onbemind en dat is in dit geval niet alleen onterecht voor de makers die deze productie duidelijk met veel liefde en toewijding hebben gemaakt maar vooral ook voor de persoon om wie het draait, Petrus Norbertus Donders (1809-1887). Iemand die zijn hele leven heeft gewijd aan het verzorgen van door de maatschappij uitgekotste lepra patiënten verdient ook erkenning en respect van mensen die helemaal niks met het Rooms Katholieke geloof of welke andere religie dan ook hebben.
Deze film vertelt het levensverhaal van een eenvoudig mens met een bewonderingswaardig karakter, naar aanleiding van door hem zelf geschreven en bewaard gebleven brieven. Iemand die, zeer tegen de geest van zijn tijd, geen onderscheid maakte tussen rassen en toegaf aan een diepe innerlijke behoefte om terminale zieken te verzorgen en op een menswaardige manier te behandelen. Een behoefte die zich, ongetwijfeld tegen de zin van zijn superieuren, gaandeweg steeds meer manifesteerde dan zijn oorspronkelijke roeping voor het missionariswerk. Het winnen van nieuwe zieltjes werd door het Vaticaan blijkbaar zinvoller geacht dan zijn pogingen om melaatsen na een onmenselijk bestaan een nog enigszins menswaardig einde te geven. Het blijft merkwaardig dat Peerke Donders zelf nooit lepra heeft gekregen, ook het feit dat hij zelf de dag en het tijdstip van zijn eigen dood wist te voorspellen draagt bij aan het ietwat mystieke beeld van een markant mens. Een uniek mens met een sobere levenswijze die meer om anderen gaf dan om zichzelf.
Voor de, tot de dag van vandaag, nog steeds groeiende schare bewonderaars van Peerke Donders zal de film weinig nieuwe feiten aan het licht brengen. Het zal ook niet de bedoeling zijn geweest van de makers. Grotere bekendheid geven aan de persoon Peerke Donders en een bredere erkenning voor zijn bijzondere menslievende daden zijn de motieven die het maken van deze productie rechtvaardigen. En daar is helemaal niks mis mee, al had het scenario wel wat vlotter mogen zijn.
Peerke Donders, zijn leven, zijn brieven, Ellen van Kempen (regisseur), Lout Donders em Jeroen Veldkamp (producenten) 2009
In de maand dat de 34-jarige onafhankelijkheid van Suriname wordt gevierd, kan men niet om ‘Wan Pipel’. De Surinaams-Nederlandse film van regisseur Pim de la Parra is uitgegroeid tot een absolute klassieker, ook al was de film destijds een commerciële flop. Het vertelt het verhaal van Roy (Borger Breeveld) die vanuit Nederland naar Suriname reist omdat zijn moeder op sterven ligt. In zijn geboorteland krijgt hij een relatie met de Hindostaanse Rubia (Diana Gangaram Panday), wat binnen de verschillende etnische families moeilijk valt.
Wan Pipel, Pim de la Parra (regisseur) en Wim Verstappen (producent), 1976
Nu populair
