De Surinaamse Politiekapel
In de aprileditie van Parbode stond een recensie van een boek over de Surinaamse Politiekapel. Dit boek is een uitvloeisel van de gelijknamige documentaire die Afra Jonker heeft gemaakt. De filmmaker kreeg van haar producenten een carte blance om iets origineels, met zeggingskracht over de Surinaamse samenleving te maken. Al fietsend door Paramaribo hoorde ze de lokkende roep van het repeterende blaasorkest. Jonker was meteen verk(n)ocht en besloot een film te maken over dit belangrijk cultureel instituut binnen de samenleving.
In de documentaire volgt de filmmaker de kapel op de voet en krijgt een unieke kijk in de keuken. Prachtig zijn de beelden van altijd stoere en macho agenten, die op het moment dat ze over hun passie beginnen, veranderen in glunderende jongens die bevlogen vertellen over hun vak. Ondanks de grote populariteit en het succes, wordt het in de documentaire steeds duidelijker dat er ook kommer en kwel is. Instrumenten die aan vervanging toe zijn, te krappe behuizing en onderbemanning zijn maar een paar van de problemen. Aangrijpend is het relaas van assistent-orkestleider Orpheu Valpoort, die naar Nederland is vertrokken om daar aan het conservatorium de opleiding dirigent HaFaBra (harmonie, fanfare en brassband) te volgen. “Het is een studie die belangrijk is voor het land”, zegt Valpoort er zelf over. Wat later blijkt, is dat hij op eigen kosten de studie doet en tot op dat moment geen steun van de Surinaamse overheid heeft ontvangen.
Kapelmeester Graanoogst komt vaak aan het woord. Hierdoor ontvouwt zich het beeld van een muzikaal leider, die zich, ondanks alle hebi’s en problemen, voor honderd procent blijft inzetten en altijd in staat is een acceptabel orkest te presenteren. Hij ergert zich aan de vele ‘schnabbels’ die zijn musici hebben bij begrafenissen en feesten, waardoor ze ‘moe en lusteloos’ op de repetitie verschijnen. Dit is de keerzijde van een kapel die niet in staat is zijn leden van een goed inkomen te voorzien.
Met deze prachtige documentaire slaagt Afra Jonker er in om, zoals ze het zelf zegt, ‘een portret te maken van de Surinaamse Politiekapel als metafoor voor de Surinaamse samenleving’. Het zou mooi zijn als dit een inspiratie is voor jonge Surinaamse filmmakers, omdat er nog zoveel belangrijke culturele bolwerken in Suriname bestaan, die helaas niet de aandacht krijgen die ze verdienen.
Robin Austen
De politiekapel van Suriname, Afra Jonker 2010
Gesignaleerd: vader zijn is een kunst
‘Sinds 2004 brengt cabaretgroep ‘1en1is3’ een paar keer per jaar hun producties uit op dvd. Ook in de laatste ‘Vader zijn is een kunst’ laten Glenn Huisden, Clifton Braam en Lucien Vriese zich weer van hun sterke kant zien. Hun vindingrijkheid en vreemde typetjes geven genoeg aanleiding voor af en toe een stevige lachbui. De grappige, dagelijkse taferelen doen je een beetje vergeten dat het camerawerk en het geluid soms wat te wensen overlaten. Verschillende originele series zijn onder andere te verkrijgen bij Boembox. Uiteraard zijn elders helaas ook illegale kopieën te koop.
Vader zijn is een kunst, 1en1is3, 2010, Doksa Productions
Nu populair
