Sonny boy
Sonny Boy is het waar gebeurde liefdesdrama van voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Nu al roept de ruim twee uur durende verfilming van het gelijknamige boek van Annejet van der Zijl herinneringen op aan deze verschrikkelijke periode in de wereldgeschiedenis. De kijker maakt kennis met liefde, drama, maar voornamelijk racisme van het Nederland van toen.
Het is 1928 als de jonge Waldemar Nods (Sergio Hasselbaink) naar Nederland komt om te studeren. Als hij zich wil inschrijven blijken zijn Surinaamse diploma’s niks waard, is het Nederlandse onderwijs voor zijn soort niet te volgen en moet hij studiekosten betalen. Intussen zoekt hij een eigen ruimte, omdat de blanke vrouw van zijn halfbroer hem niet langer onderdak biedt. De zoektocht brengt Waldemar in contact met de zeventien jaar oudere Rika (Ricky Koole), moeder van vier kinderen, die weg is bij haar man. Niet lang daarna blijkt zij in verwachting van de hoerenzoon Waldy, liefkozend Sonny Boy genoemd. Dan breekt de Tweede Wereldoorlog uit. Rika wordt benaderd om in haar pension onderduikers en verzetsmensen te verbergen. Het gaat goed tot zij wordt verraden en samen met Waldemar gevangen wordt genomen. De vernederingen in fysieke en psychische zin zijn tekenend. In Duitse concentratiekampen krijgt Waldemar werk op de postafdeling. ‘Eindelijk worden mijn diploma’s gewaardeerd’, reageert hij cynisch.
Sonny Boy is de prachtige verfilming van het eeuwenoude thema onmogelijke liefde. Verboden liefdes scoren altijd goed, ook al heeft Sonny Boy geen happy end. Misschien juist daarom dat een bepaalde hoop bij de kijker in een anticlimax letterlijk kapotgeschoten wordt. Enige toegevoegde waarde is dat veel Surinamers zich herkennen in de frequente ontkenning door de Nederlandse samenleving. Gelukkig wordt het stereotype beeld dat Surinaamse mannen geen blijvertjes zijn, gelogenstraft. De hoop dat met deze film een drastische ommekeer komt in de onderlinge verhoudingen, moet echter niet overdreven worden. Er zijn namelijk al tig films gemaakt over de Tweede Wereldoorlog maar de Nederlandse haat ten opzichte van de Duitsers keert nog regelmatig terug, alsof de oorlog gisteren was. Deze dubieuze houding heb ik nooit begrepen, als vaker blijkt dat Nederlanders het Duits, de taal van de toenmalige onderdrukker, zo perfect mogelijk willen spreken. Daar komt nog bij dat weinig lering is getrokken uit deze oorlog. De huidige verharding en verscherping van tegenstellingen tussen etnische groepen neigen eerder tot een herhaling. Sonny Boy mag dan een prachtige dramatische verfilming zijn van een onmogelijke liefde, maar of dat besef nu wel zal doordringen is nog maar de vraag.
Stuart Rahan
Sonny Boy, Maria Peters, 2011, Shooting Star Filmcompany
Nu populair
