Leonoor Wagenaar was vanaf de oprichting tot juni 2008 hoofdredacteur van Parbode. Met haar man René Segerius geniet ze van de rust op Saramacca. Samen beheren ze het zelfgebouwde cruiseschip Mi Gudu en vakantiewoningen. Haar columns en andere wetenswaardigheden zijn tevens te lezen op www.migudu.net.
Soms, als ik in ons zwembad op een roze wokkel drijf (dat zijn ‘swimmingpoolnoodles’; kleurige slierten waar je in het water op kunt zitten), denk ik wel eens aan de Decamerone; die middeleeuwse bundel van vrolijke, pikante verhaaltjes, in 1348 door de literator Giovanni Bocaccio opgetekend uit de monden van tien fortuinlijke (dus gefortuneerde) mensen die de stad Florence waren ontvlucht en op een riant landgoed bij het hoger gelegen dorpje Fiesole de tijd doodden door elkaar ondeugende verhaaltjes te vertellen. Buiten, beneden in het dal, en verder, door heel Europa, woedde de Zwarte Dood, de pest, en stierven de burgers van hoog tot laag als ratten; angst en paniek grepen om zich heen terwijl men zich op het landgoed vermaakte
Ik geef toe, de Q-koorts is niet echt aangeslagen in Suriname en die Mexicaanse griep loopt ook met een sisser af, anders zat onze halve vriendenkring hier waarschijnlijk al wéken schunnige verhalen uit te wisselen. Maar die associatie met een ‘free haven’, een buitenplaats waar niets je gemoed kan verstoren, die blijft.
Toen ik hoofdredacteur van Parbode was, nam ik de dagelijkse ellende, de malversaties, oplichtingen, botte berovingen, fraudes, leugenbolwerken en andere shit via de media tot me en probeerden we dat in dit maandblad, waar mogelijk, aan de kaak te stellen. Maar hier, op Boiti bij Groningen, kan ik geen de Ware Tijd krijgen. En lees ik door toeval (we moesten een dagje naar de stad en namen de krant van een straatventer) dat twee jehova-ouders (nadrukkelijk zónder hoofdletter) hun God gekozen hadden boven hun zoon.
Een leergierige, knappe jongen van twintig jaar, student van ADEK, was aangereden in hartje stad en zou zonder bloedtransfusie sterven. Geïnfecteerd door sektarische geloofsgenoten hebben de ouders artsen van het ziekenhuis die transfusie verboden. En is de man gestorven. Man. Geen jongen. Meerderjarig, met een eigen wilsbeschikking. De ouders én hun enge clan hadden allang geen zeggenschap meer over dat leven… wie klaagt ze collectief aan voor moord met voorbedachten rade?
Hier ontvang ik wél het dagblad Times of Suriname. En daar lees ik dan bijvoorbeeld dat de Pikken en Liegen Partij als verkiezingsstunt aan haar leden in Nickerie 33 hectare grond wil uitdelen, terwijl het land al toegewezen is. Ik kan moeiteloos en eindeloos doorgaan, want virtueel woedt daarbuiten nog steeds een Zwarte Dood.
Ik wurm mijn bil op mijn roze wokkel. En dwaal daarna langs de jonge aanplant van suikerbanaantjes. De hibiscus stekjes zijn zo mooi aangeslagen, twee staan er al stoer te bloeien. René heeft de kersenboom een hengst met de houwer gegeven en die staat nu vol fruit; hij noemt zich inmiddels ‘bomendokter’, want ook de gierige manjaboom geeft, na een bloedige inkeping, opeens vreselijk veel manja’s. Gisteren moest de avocadoboom er aan geloven, hij staat nog na te trillen van de schrik en het wachten is nog slechts op een overvloedige oogst.
Verder werken we aan onze vrijplaats. Die is grotendeels af. Website voor het resortje nét in de lucht. Even geen pest, Q-koorts of jehova’s?: www.appartementen-bloemendaal.net. Ik zweer het, je hoort hier geen sirenes van brandweer of ambulance, alleen krekels en vogelgekwinkeleer… bijna griezelig zoals je de werkelijke wereld buiten kunt sluiten.
Brasa
Nu populair
