Iedere maand vertellen verliefde lezers over dat eerste moment waarop de vonk oversprong…
Beeld Bruce Tsai-Meu-Chong
Angela (32)
“Terloops deelde mijn moeder me een middag mee, dat een huwelijkskandidaat voor mij zou langslopen. Ze had de buurvrouw enkele maanden geleden gezegd op zoek te zijn naar een geschikte jongeman voor haar oudste dochter. Die was op haar beurt bij haar vriendinnen gaan lobbyen en één van hen zou nu met haar neefje op bezoek komen. Als middelbare scholier had ik absoluut geen zin in een huwelijk, ondanks dat de situatie thuis met een aan alcoholverslaafde vader niet rooskleurig was. Ik begon te huilen, maar werd door mijn moeder overhaald om hem ten minste te zien.Toen hij die middag met zijn familie langskwam, moest ik drinken aanbieden. We keken elkaar even aan. Hij zei direct ‘ja’. Ik hield het op een resolute ‘neen’. Hij was kort en paste niet in het romantische plaatje uit de vele bouquetverhalen die ik toentertijd las.
Maar mijn moeder was onvermurwbaar en ervan verzekerd dat ik gelukkig met hem zou worden. Hij begon op gegeven moment vaker over de vloer te komen en ondersteunde me in alles. Hij beloofde ook dat ik mijn studie mocht afmaken. Ondanks mijn grote twijfels trouwden we na zeven maanden. Eerst woonden we bij mijn schoonouders en na de dood van mijn vader ook een tijdje bij mijn moeder. We zijn nu al tien jaren met elkaar getrouwd en de liefde is gaan groeien toen we enkele jaren geleden zelfstandig gingen wonen. Ik waardeer het bijzonder dat hij me in alles ondersteunt. Hoewel communiceren niet altijd vlot gaat, heb ik hem geaccepteerd zoals hij is. Als ik dat niet had gedaan, dan zou ik steeds met mezelf in conflict staan.”
Ryan (36)
“Van mijn tante hoorde ik dat ze me aan iemand wilde voorstellen voor een eventueel huwelijk. Daar een eerdere poging was mislukt, had ik op dat moment weinig zin om iemand anders te leren kennen. Maar mijn familie bleef aandringen. Na ruim een maand besloot ik een kans te wagen en het meisje op te zoeken. Ik had er geen moment spijt van. Ze zag er goed uit en ik zei meteen ‘ja’. Maar zij weigerde en huilde.
Na een paar dagen zocht ik haar weer op en zoetjes aan begon ze zich open te stellen en me te vertrouwen.
Ze had het financieel niet goed en ik ondersteunde haar zoveel mogelijk.
Mijn besluit stond vast en ik wilde zo snel mogelijk trouwen. Dat gebeurde ook na ruim zeven maanden. Veel van de kosten nam ik voor mijn rekening, wat niet normaal is in een Hindostaans huwelijk. En ik probeerde engelengeduld te betrachten.
Door de jaren heen zijn we sterk naar elkaar gegroeid. Ondanks het feit dat ze in eerste instantie weigerde, weet ik dat ze om me geeft. Ze is opvliegend en wordt wel snel boos, maar ik vind haar de ideale partner voor mij. Het feit dat ze geschoold is en ik niet, is voor mij geen obstakel. Als ze teveel aan mijn oren kletst, dan blijf ik uit haar buurt. Maar één ding weet ik zeker: als we ooit uit elkaar zouden gaan, dan zal ik nooit meer met iemand anders trouwen. We begrijpen en ondersteunen elkaar. Nu we in ons eigen huis zijn, voel ik me ook vrijer en kan me beter uiten. We hebben ook samen een dochter en geven het goede voorbeeld door harmonieus met elkaar om te gaan.”
Nu populair
