Ze zijn geboren in het ziekenhuis en liggen er al hun hele leven lang. Of ze zijn er jaren geleden achtergelaten door familieleden die hen hebben verstoten. Ze kunnen nergens anders heen. Langliggers, zo worden ze genoemd. En ze zijn met steeds meer. “Telkens als een kamergenoot naar huis mag terwijl ik hier moet blijven, ga ik huilen.”
Remi eerste gezicht als elke andere zeventienjarige puber. Hij (fictieve naam) is op het speelt graag op de computer en houdt van voetbal en zwemmen. Als hij de technische school heeft afgemaakt, wil Remi als landbouwer de kost verdienen, want werken in de tuin vindt hij erg leuk. “Het lijkt me een goede baan, het veld op gaan en planten. Zo hoef ik later zeker nooit te stelen om aan geld of eten te komen”, vertelt de jongeman ietwat bedeesd.
Toch leidt Remi een verre van normaal leven. Wanneer hij als opgroeiende kleuter in het binnenland een agressieve huidziekte krijgt, wordt hij door zijn hele familie verstoten. Via heel wat omzwervingen, onder meer bij een pleeggezin, komt hij als dertienjarige in ‘s Lands Hospitaal terecht. Twee jaar later verhuist hij naar het Academisch Ziekenhuis Paramaribo (AZP), waar hij nog steeds op de kinderafdeling woont.
Verder lezen? Koop dan nu de Parbode. Nog tot eind deze maand in de winkel en daarna verkrijgbaar via de redactie.
Nu populair
