De kiezers mogen ervan uitgaan dat ze eind mei 2010 weer naar de stembus mogen om een regering te kiezen. Valt er wel wat te kiezen of belooft het vastgeroeste oude weer veel van het nieuwe? In deze rubriek, die tot de verkiezingen zal doorlopen, houdt Parbode de gang van zaken in de politiek kritisch tegen het licht via analyses, opiniebijdragen en interviews.
Coronie, een district van nog geen vierduizend vierkante kilometer en slechts tweeduizend inwoners. Er is weinig te doen en vanuit de politiek is er nauwelijks aandacht voor het district. Behalve vlak voor de verkiezingen. Dan komt een hele karavaan naar Coronie. Er wordt gestreden om de twee zetels die in het district te verdienen zijn. Niets is te gek. Er wordt gesmeten met geld en spullen en allerlei mooie beloftes worden gedaan. Om Coronie nadien weer voor vier jaar links te laten liggen. Voor de inwoners is het hét moment om iets voor elkaar te krijgen. “Je moet pakken wat je pakken kan, anders moet je weer wachten tot de volgende verkiezingen.”
Een rondvraag onder de inwoners van Totness levert een eenduidig beeld op. Jaren hoor je niets en lijkt Coronie een vergeten district. Bij de verkiezingen in 2005 hebben de NDP en het Nieuw Front allebei één zetel behaald in het district. De partijen zullen er de komende maanden weer alles aan doen om mensen voor zich te winnen. “Mensen worden letterlijk omgekocht”, vertelt een prominente lokale politicus. Ze noemt een voorbeeld: “Bij de vorige verkiezingen reed Ronnie Brunswijk in een auto met zijn hoofd uit het raam. In zijn hand had hij een grote stapel dollars die door de wind op straat werden geblazen. De mensen kropen achter die auto aan, met kapotte knieën zaten ze op de grond. Er waren mensen die aan het véchten waren om de biljetten. Zaten ze allebei met een half briefje in hun hand omdat ze niet wilden loslaten.”
Schandalig
Volgens de politicus is de show die opgevoerd wordt schandalig. “Er worden gratis spullen uitgedeeld, mensen draaien met de wind voor wat geld. Het is voor de inwoners ook dé tijd om te lobbyen voor een baantje bij de overheid.” Dat geldt ook voor Patrick. Patrick werkt in een eettentje en is een overtuigde NDP-stemmer. De paarse vlag wappert al jaren fier in zijn tuin. Maar bij de vorige verkiezingen heeft hij geen NDP gestemd. “Iemand van de lokale partij, Palu kwam langs met het voorstel om de NDP-vlag weg te halen en er een van de Palu voor in de plaats te zetten. Hij had via via gehoord dat ik mijn badkamer aan het renoveren was en bood me aan om het gratis af te maken. Er moest nog een toiletpot in en alles moest betegeld worden.” Patrick ging akkoord met de deal en stemde voor de eerste keer in zijn leven op de Palu. “De Palu renoveerde wel mijn badkamer, in ruil stemde ik voor ze. Maar bij de volgende verkiezingen stem ik opnieuw NDP, ik wil een baan bij de overheid en de NDP gaat me dat honderd procent zeker geven.”
Dwayne heeft dezelfde soort gedachte: “Als ze je geld geven, neem je dat aan. Uiteindelijk sta je alleen in het hokje. Dus waarom zou je niet aannemen wat je krijgt? Ik stem op Nieuw Front. Al jaren. Ik werk voor Openbare Werken en heb mijn baan ooit via Nieuw Front gekregen. Ik moet dus ook wel op hen stemmen als ik zeker van wil zijn dat ik niet ontslagen word.”
Zinkplaten
Niet iedereen neemt zo maar geld aan. Volgens Brian trappen mensen vaak in die omkoperij, maar hij niet. “Ik wil er niets van weten. Die verkiezingsparade is heel vervelend. Het is niet gezond voor de opbouw van een land. Het is echt erg. Ik weet nog niet op wie ik ga stemmen. Het liefst stem ik op mezelf, dan weet ik tenminste dat er iets gebeurt voor mijzelf en de mensen hier.” Ook Samantha moet niks hebben van de gulle giften van de partijen. “Ik vind het verschrikkelijk. Ik ga niet stemmen. Ik wil helemaal niets te maken hebben met die onzin. Je moet stemmen om werk te krijgen. Als je dan niet stemt op de juiste partij, heb je ook geen werk. Ik zorg wel voor mezelf. Ik werk met mijn eigen handen. Zolang daar niets mis mee is, heb ik eten. Ik laat me niet foppen door die partijen. Vijf jaar lang hoor je niets van ze en dan komen ze ineens met allerlei beloftes. Daar doe ik niet aan mee.”
Het lokale partijlid is ook nuchter wat betreft de verkiezingen en de omkoperij. “Er worden bedragen en materialen uitgedeeld. Is je dak aan vervanging toe? Dan krijg je golfplaten of cash. Bedragen tussen de vijfentwintig en honderd srd is normaal. De partijen geven het aan individuen, zo lobbyen ze voor hun stemmen. Sommige mensen hoor je zeggen ‘wanneer zijn er weer verkiezingen, ik heb zinkplaten nodig’. Ze stemmen op degene die hen het meest kan bieden.”
Zelf neemt ze nooit iets aan, maar haar partij doet er wel aan mee. “Het is een raar gebeuren. Het is letterlijk het kopen van de mensen. En je moet de mensen ook blijven geven om te behouden wat je hebt. Het is lastig voor de kleine partijen. Degene met het meeste geld, kan het meeste geven en heeft de meeste kiezers. Zonder te geven heb je geen stemmen, een onmogelijke situatie.”
Feest
Het vormen van de lijsten vindt ze wel een leuke periode, dan is het één groot feest. “De hele dag door presenteren de partijen hun kandidaten. Mensen feesten en eten samen. Je ziet mensen die truien hebben van alle partijen en iedere keer snel van tenue verwisselen en bij het volgende feestje aansluiten.” Maar behalve dat, ziet ze ook de nadelen van het systeem. “Er wordt zoveel geld verbrast en er is al met zóveel geld gesmeten. Nadien zie je daar niks meer van. Er wordt ook constant gehosseld om een baan bij de overheid. Daardoor is er weinig animo om te studeren bij de jongeren. En er is al zo weinig voor de jeugd hier in Coronie. Ze hebben niks te doen, worden aan hun lot overgelaten. Zij zijn de toekomst. Ik wil dat er bewust gestemd wordt, zonder dat mensen verblind zijn door geld, een baan of materiaal.”
Het is iedere verkiezing weer een strijd wie er gaat winnen. De zwevende kiezer heeft het in de hand. “Er zijn veldwerkers actief die zoeken naar de mensen die nog geen vaste partij hebben. Iedereen kent iedereen hier. Ze weten wie er zeker NDP of Nieuw Front zal stemmen, maar de zwevende kiezer, dáár gaat het om. Zij zijn beïnvloedbaar en kunnen net het verschil tussen winst en verlies betekenen. Maar uiteindelijk staan de kiezers op de dag zelf toch alleen in het hokje en stemmen ze wat ze willen. Tot op de dag van de verkiezingen wordt er nog snel geld in de hand gedrukt. Maar wat je nodig hebt, daar moet je om vragen vóór de verkiezingen, daarna zie je niemand meer en moet je weer vijf jaar wachten”, zegt de politicus.
Dat bevestigt ook Marcel: “Ik kijk niet naar die gasten, ze kijken ook niet naar mij” is zijn eerste reactie op de vraag hoe de verkiezingen verlopen. Hij is geboren en getogen in het district maar heeft daarna lange tijd in Nederland gewoond. Sinds een jaar is hij weer terug. “Ik ga geld van alle partijen aannemen, ik probeer zoveel mogelijk te krijgen. Ik hoop op een mooi bedrag. Ze kijken toch niet naar ons, dus ik neem gewoon hun geld. Pakken wat je pakken kunt. Daarna zie je ze toch niet meer. Dan rijden ze hier hard voorbij, door naar Nickerie.”
Iris Klapwijk en Sarah Lamote
Nu populair
