Pim de la Parra is paradoxaal. Hij is nergens voor
en nergens tegen. Eenvoudige parralogica
Bestelieve lezer en lezeres, sinds enkele weken ben ik betrokken bij een Groot Experiment. Er zijn geen kosten aan verbonden, er gaat vrijwel geen tijd in zitten, het is eigenlijk alleen maar een oefening in waakzaamheid. En ik kan ondertussen bekennen dat er door dit eenvoudige experiment heel wat in mij is veranderd, en nog steeds verandert. Als ik er patent op zou kunnen aanvragen en het aan de man zou willen brengen, dan zou ik er misschien een bom duiten mee binnen kunnen halen. Maar ‘ik’ ben hoogstwaarschijnlijk niet zakelijk genoeg om hier munt uit te slaan. En vermoedelijk zijn er toch veel te weinig mensen die zich aangetrokken zouden voelen tot zo’n persoonlijke proefneming. Ik hoor de tjoeri’s al in mijn oorschelpen klinken als ik je ga onthullen wat mijn Groot Experiment al met al inhoudt.
Op mijn verjaardag begin januari is het allemaal begonnen. Af en toe vergat ik het nog, uit onbedachtzaamheid, maar dan wist ik mezelf gelukkig snel te corrigeren. Inmiddels heeft het zich in mij verankerd, en ik mag zeggen dat ik er groot voordeel aan beleef, zij het dat dit voordeel volkomen immaterieel is. Het is meer een innerlijk ontwaken, iets dat alleen maar voor mezelf van belang is, zonder dat ik mijn medemensen ermee hinder. Eigenlijk is het wonderbaarlijk dat zo’n eenvoudig experiment in zo’n relatief korte tijd zoveel gevolgen heeft voor mijn persoonlijk welzijn. Daarom flitst er af en toe door mijn hoofd dat het iets is dat toch wereldwijd navolging verdient en zelfs een globale geestelijke revolutie op onze blauwe planeet Aarde zou kunnen ontketenen.
Het begon met een ex-geliefde van Poolse origine, die me uit haar woonplaats Berlijn belde om me te feliciteren. “How are you, Pimsky?”, vroeg ze en ik hoorde mezelf antwoorden: “I don’t know, I really don’t know”. Toen ontspon zich een heel verkwikkende maar toch ook verwarrende tweespraak, die al snel uitmondde in filosofische blablabla,waarbij ik onwillekeurig moest denken aan het bekende adagium: “The most common form of understanding is misunderstanding”. En vanaf dat moment is mijn Groot Experiment gestart. Diezelfde avond nog kon ik mijn proefneming voortzetten bij een bezoek aan TBL Cinemas. In de lobby van het theater ontmoette ik een bevriend echtpaar van wie de man aan me vroeg: “Hoe gaat het met je?” Waarop ik antwoordde: “Ik weet het niet; ik weet het echt niet, boi!” Met een angstige blik keek zijn vrouw me aan en zei: “Gaat het dan niet goed met je?” Kalm keek ik haar in de ogen en sprak: “Ik weet het niet. Hoe kan ik het in godsnaam weten?” De man keek me onderzoekend aan. “Voel je je soms niet goed, Parra?”
Dit behelst mijn Groot Experiment: ik maak me sinds januari dagelijks bewust van het feit dat ‘ik’ niet waarachtig kan weten hoe het met ‘mij’ gaat, omdat ik met veel pijn en afkeer in de afgelopen jaren moest ontdekken dat ik helemaal níets weet en ook niets kán weten; en dat níemand op aarde iets weet! Dat er ook niets te weten, niets te kennen en niets te begrijpen valt. Tenminste niet met dat zogenaamde intellect van ons, dat alleen maar aan de oppervlakte opereert en helemaal niets weet van hoe de mensen, dingen en verschijnselen werkelijk zijn.
Gedachten bestaan uit woorden en woorden zijn niets meer dan abstracties. Het woord is niet het ding waar het naar verwijst. Als je diep kijkt en luistert en in de woorden doordringt, beginnen ze te verdwijnen. Er blijven alleen maar klanken over, die geen betekenis meer hebben.
Lievebeste lezeres en lezer, sinds ik niet meer weet hoe het met me gaat, is mijn leventje veel waarachtiger geworden en neemt het besef toe dat ik zal volharden in mijn niet-weten. Het is een hele kunst om niet(s) meer te willen weten en ik ben begonnen erin uit te blinken. Dank voor je aandacht en wees gezegend.
Nu populair
