Ze willen respect en zetten het enige middel in dat ze hebben. Namelijk seks. Of moet ik juist zeggen geen seks. The Source, een prachtige film van de Roemeens-Joodse regisseur Radu Mihaileanu. Het verhaal speelt zich af in een Arabisch bergdorp ergens in Noord-Afrika. De vrouwen komen in opstand en het initiatief komt van Leila. Zij roept de vrouwen op tot echtelijke ongehoorzaamheid. Een prachtige rol gespeeld door Leïla Bekhti, een Franse actrice van Algerijnse afkomst. Leila is net getrouwd en is in het dorp van haar man komen wonen. Ze snapt maar niet waarom de vrouwen en niet de mannen het zware werk moeten doen om elke dag water te halen. De bron is boven op een berg. Op een smal pad met veel rotsen moeten ze naar boven klimmen om terug te keren met loodzware emmers. Een gevaarlijke onderneming en onmenselijk. Maar daar liggen de mannen niet wakker van. Integendeel, terwijl de vrouwen met zware emmers naar beneden komen zitten de mannen een beetje tori te praten, een lekkere sopi te drinken en voeren ze geen bal uit. De maat is vol als een van de vrouwen valt en een miskraam krijgt. Leila eist samen met de andere vrouwen een waterleiding. En de mannen moeten die aanleggen. En zolang ze dat niet gedaan hebben, krijgen ze geen: tja hoe kan je dit mooi en netjes zeggen? Geen sexuele omgang met hun vrouwen. Die mannen denken dat hun vrouwen een zonnesteek hebben opgelopen. Ze nemen ze niet serieus. En zeg eerlijk, het is geen ramp als je een paar dagen geen seks hebt. Het wordt pas een probleem als die dagen weken worden. De film is net geen musical, maar komt er wel dichtbij. Het ongenoegen van de dames wordt vaak in dans en muziek geuit. De kracht van de vrouwen die, zonder vakbond en zonder wetten die ze beschermen, opkomen voor wat ze willen, is in de film heel goed te voelen. De film is meesterlijk gemaakt. De dosering van de verschillende emoties is in harmonie. Er zijn scènes met humor, de film laat passie zien maar ook de harde realiteit. Seks als onderhandelingsmiddel is al zo oud als Methusalem. Of misschien wel de weg naar Rome. De Griekse toneelschrijver Aristophanes (geboren in 446 voor Christus) schreef Lysistrate, een blijspel over de Peloponnesische oorlog. Daarin waren het ook de vrouwen die hun seksualiteit in de strijd gooiden om ervoor te zorgen dat er vrede kwam. In een machosamenleving als Suriname zou dit mogelijk ook een manier kunnen zijn om te eisen wat we willen. Wat me het meeste aanspreekt in de film is de solidariteit. Dat samen vechten voor dat ene doel. Bij Leila en de andere vrouwen gaat het om water. Hier en nu gaat het om huisvesting, onderwijs medische zorg, maar ook over het glazen plafond. Overal waar we kijken zien we dat vrouwen in opmars zijn. Als je op het terrein van de Anton de Kom Universiteit loopt dan zie je dat over een paar jaar een groot deel van onze intellectuelen vrouw is. Dat is nu al goed te merken. Maar de mannen blijven hun best doen om ervoor te zorgen dat er bijna geen vrouwen op topposities zitten. We kunnen natuurlijk wachten op het natuurlijk verloop. Of we besluiten over te gaan tot actie. Het hele land droogleggen. Geen seks voordat de samenleving een afspiegeling is van de werkelijkheid. Geen seks voordat wij vrouwen krijgen waar we recht op hebben. Geen seks voordat… Het is maar een idee.
Nu populair
