Hennah’s skoop
Hennah Draaibaar projecteert universele cinema
in Surinaams perspectief
Amour
Politieagenten dringen een appartement in Parijs binnen. Rustig maar grondig gaan ze te werk. Zakdoeken voor de mond, snel een raam open. In de slaapkamer vinden ze dat waar ze naar op zoek zijn. De beginscène van Amour van regisseur Michael Haneke, begint met het einde. En meteen na de openingsscène word je als kijker meegenomen naar wat er aan voorafgegaan is. De film die langer dan twee uur duurt, gaat over (de titel zegt het al) Amour! Liefde!
De liefde tussen de twee hoofdpersonen Georges en Anne staat in de film niet ter discussie. In hele kleine bewegingen en gedragingen naar elkaar toe, kun je dit zien. Dit is een echtpaar dat hun leven samen heeft doorgebracht. Maar Amour draait om veel meer. Het gaat om ouderdom, aftakeling en dood. Georges en Anne zijn twee gepensioneerde muziekleraren die in een ruim appartement in Parijs wonen. Ze zijn op leeftijd maar beide zijn fysiek en mentaal nog prima in orde. Dan krijgt Anne een beroerte en de helft van haar lichaam raakt verlamd. Er begint een ander tijdperk voor Georges, die moet toekijken hoe zijn vrouw steeds verder afglijdt richting totale verlamming, tot het zelfs zover komt dat zij hem niet meer herkent. Amour laat op een indringende wijze zien wat er gebeurt wanneer ziekte toeslaat en de dood steeds dichterbij komt. Wat blijft er nog over van liefde, verbondenheid en identiteit? Neemt die toe of juist af? Willen we wegrennen en ons in een leven hullen waar deze vragen niet beantwoord hoeven te worden? Of staan we er pal naast en zetten we onze schouders eronder? Gisteren had ik gasten op bezoek. En bijzondere avond omdat het vrienden zijn die ik al mijn hele leven ken. We delen een mooie geschiedenis. Ze hadden wat vrienden meegenomen en daar zat ook een echtpaar bij. Over twee weken zijn ze vijftig jaar getrouwd. Hij is huisarts geweest en had een bloeiende praktijk in Utrecht. Zij bleef thuis en zorgde voor de kinderen. “Sinds hij gepensioneerd is, hebben we alle tijd voor elkaar”, vertelt zijn vrouw. We reizen de wereld rond en genieten van alles, maar nog het meest van elkaar… Het is alsof ons tweede leven nu begonnen is”, zegt ze lachend. “Als we terug zijn in Nederland hebben we een groot feest. Omdat je dit bijzondere moment moet vieren. Ben je toevallig in Nederland? Want dan ben je van harte welkom.” Dat feest zou ik mee willen maken. Omdat ik ook in het huwelijk geloof. Verbondenheid van twee personen die elkaar trouw beloven. Natuurlijk ken ik de statistieken en weet ik dat er één op de drie in een echtscheiding eindigt. Maar optimistisch als ik ben, besef ik meteen dat er toch twee van de drie huwelijken succesvol zijn. Ja, ik geloof wel in het huwelijk. Omdat het huwelijk een verbond is. Het heeft iets magisch. Twee personen, individuen, die elkaar het beste van zichzelf beloven. Ook al weten ze vooraf dat er gegarandeerd moeilijke tijden zullen komen. Ik vind dat een verbond onvoorwaardelijk is en all inclusive: alle geneugten, maar ook alle gebreken. Jij met de jouwe en ik met de mijne. Onvoorwaardelijk. Gevend. Ontvangend. Soms ik een beetje meer dan jij. Soms jij een beetje meer dan ik… En precies daar draait het ook om in Amour, de film laat je zien met welke dilemma’s Georges te maken krijgt als zijn grote liefde steeds meer hulp nodig heeft. Wanneer ze angstig wordt en begint te dementeren. Georges heeft beloofd tot het eind voor haar te zorgen, maar die taak vergt een enorm incasseringsvermogen. De film speelt zich bijna volledig af in hun appartement. We maken hun intiemste momenten mee, ook die nacht als Anne een hersenbloeding krijgt, uitgebeeld door een close-up van haar starend naar het donker in de slaapkamer, terwijl Georges naast haar ligt te slapen. De film laat het aflopen van twee levens zien en roept de vraag op wat het uiteindelijk allemaal betekent als er niets meer overblijft. Georges wordt geconfronteerd met een schim, zijn echtgenote, de vrouw die zijn minnares was, maar die aan het einde van haar leven een gereduceerd mens is. Wat is er nog mogelijk in de relatie? Liefde? Of is het echt Till Death Do Us Part…?