Herinneringen in littekenvorm

Met de machine of met de hand, met professionele of Oost-Indische inkt. Tatoeages kun je op allerlei manieren laten zetten. Het een is veiliger dan het ander, maar uiteindelijk bevredigen ze allemaal hetzelfde doel: versiering van het lichaam. Al dan niet met een boodschap. Harvey is 42 en zit onder de tatoeages. Achter alle tekeningen en letters zit een verhaal. “Mijn tatoeages staan vooral voor alle tegenslagen die ik heb gehad”, vertelt hij. Hij wijst op een tekening van een pistool waaronder staat: ‘Mijn goedheid is mijn ongeluk’. “Deze staat voor iets dat ik in Amsterdam heb meegemaakt. Ik liep daar met een vriend op wie werd geschoten omdat hij drugs gestolen had. De kogel kwam in mij terecht.” Naast diepzinnige teksten staan er ook veel namen op het lichaam van Harvey. Twee ervan zijn z’n kinderen, de anderen zijn vrouwen en Tupac Shakur, zijn grote idool. Geen van hen is nog in zijn leven. “Ooit heb ik het gezicht van een meisje op mijn arm laten zetten. Ze belazerde me en nu heb ik er een slang overheen laten doen.” De meest opvallende tatoeage van Harvey staat op zijn rug. Het is een groot kruis waarboven staat: ‘Love me or hate me. Only God can judge me’. Deze tatoeage is in twee weken tijd met de hand gezet in de gevangenis. “Ik zat daar voor iets dat ik niet gedaan had. Mensen mogen denken over me wat ze willen, maar er is maar één iemand die weet hoe het echt zit en dat is God.” Tekening Wendel Setropawiro was veertien toen hij zijn eerste tattoo zette. “Ik zat op de LTS en kon goed tekenen. Ik maakte een tekening op de arm van een vriend. Hij vond het zo mooi dat hij het voorgoed op zijn arm wilde hebben staan. Ik heb toen drie naalden aan elkaar gemaakt en de tekening met Oost-Indische inkt op zijn lichaam vereeuwigd.” Toen deze tatoeage na een week was genezen, vonden andere vrienden van de jonge Surinamer het zo indrukwekkend, dat ze massaal vroegen of hij het bij hen ook kon doen. “En zo ben ik begonnen.” Het is gevaarlijk om zomaar iemand met naalden en inkt op je lichaam los te laten. “Die vriend van toen leeft nog steeds, dus ik heb het toch goed gedaan”, grinnikt Wendel. “Maar even serieus, je moet precies weten wat je doet. Als de naald te diep gaat, krijg je lelijke vergroeiingen op je huid. Een tattoo is in principe een litteken dat je altijd zult blijven zien. Maar het is niet de bedoeling dat je ziet dat het een litteken is. Bovendien is er kans op bloedvergiftiging als de naald te diep gaat. Er zijn zelfs mensen dood gegaan door verkeerde tattoos.” Het is in Suriname niet nodig om een certificaat te hebben als je tatoeëerder wilt worden. “Je moet talent hebben en goed kunnen tekenen”, zegt Wendel. “Maar je wil natuurlijk niet iemand voor zijn leven lang verminken, of erger.” Hij koos er daarom voor om in 2003 een cursus te volgen bij Tattoo Bob, in Nederland. “Die schrok omdat ik alles perfect deed. Hij was verbaasd over mijn talent. Bij hem heb ik mijn certificaat gehaald en daarna ben ik in Suriname mijn eigen shop begonnen.” Koopjesjagers Een opvallend grote groep klanten van Wendel is Nederlander. “Als ze horen wat de prijzen hier zijn, zitten ze al in mijn stoel. Ik weet het niet precies hoor, maar volgens mij betaal in je Nederland ongeveer tien keer zo veel voor een tattoo.” Sanne (22, stagiair) is één van die koopjesjagers. “Ik wilde al best wel lang een tatoeage, maar ik wist niet precies wat. En in Nederland zijn ze heel erg duur. Ik wist niet zeker of ik dat geld er wel voor over had. Ik logeerde een paar dagen bij mijn stagebegeleider en zijn dochters vertelden dat er dat weekend een man bij hen thuis zou komen om tattoos te zetten. Ze vroegen of ik er ook een wilde. Toen ik hoorde dat het maar 30 srd zou kosten, hoefde ik er niet lang over na te denken. Ik heb op internet een mooi plaatje uitgezocht en die op mijn voet laten tatoeëren. In Nederland was ik daar minimaal 90 euro voor kwijt geweest. Ik heb nu voor altijd een herinnering aan Suriname en dat voor een spotprijsje.” Wie eenmaal begint aan een tatoeage, is niet meer te stoppen, hoor je vaak. Wendel kan dat beamen: “Vaak zeggen mensen die bij me komen: ‘Dit is de eerste en laatste tattoo die ik laat zetten.’ En juist die mensen zie ik later nog een keer terug. De meest bijzondere tattoo die ik ooit heb gezet is er een die nog steeds niet af is. Ik werk er al twee jaar aan. Als het af is, staat die vrouw haar hele rug vol met allerlei Japanse tekeningen in alle kleuren.” Hij moet lachen. “Je moet niet alleen nadenken over wat je laat plaatsen, maar ook of je zeker weet waar je aan begint. Na die ene keer, kun je niet meer terug.” J Marieke Roeleveld

0

Gedeeld