Zo, het kolderieke circus rond de verkiezingen is weer nagenoeg opgebroken. Het was een hele happening, met acrobatische kunsten van politici die van de ene partij naar de andere slingerden. Sommige overlopers zijn beloond, anderen zitten nu knarsetandend thuis, zich afvragend waarom ze de boot hebben gemist. En terwijl de stoet verder trekt, vraagt menigeen zich af of het de komende vijf jaar wel goed zal gaan.
Het was bijna vertederend om te zien hoe Ronald Hooghart zich op 30 juni even koning mocht wanen door als fungerend parlementsvoorzitter de nieuwe Assembléeleden te installeren. Als een kind zo blij dat hij zo in de schijnwerpers stond. Hij had speciaal voor de gelegenheid zijn beste pak aangetrokken. Toch een hele prestatie voor een man die slechts een paar honderd stemmen haalde, terwijl hij zelf in al zijn ijdelheid minstens tienduizend had verwacht. Zijn frustraties daarover ventileerde hij in de weken na 25 mei in niet mis te verstane bewoordingen.
Maar zijn overloopactie naar de NDP was in ieder geval wel goed uitgepakt, mede door het overweldigende succes van de paarse partij. Bij de inmiddels uitgebluste NPS werd hij decennialang niet serieus genomen, laat staan op een verkiesbare plaats gezet. Dus moest hij zijn heil wel elders zoeken om zijn politieke dromen in vervulling te laten gaan, ook al was dat bij een partij waarvan hij de voorzitter in het verleden voor vies en vuil heeft uitgemaakt.
Dat hij ook nog eens op de stoel van de Assembléevoorzitter mocht gaan zitten, was een extra dikke laag slagroom op de toch al overheerlijke zoete taart. Met dank aan Paul Somohardjo van Pertjajah Luhur (PL) natuurlijk, die na zijn benoeming enkele dagen eerder zo ging dwarsliggen, dat president Desi Bouterse hem resoluut en met opvallend veel daadkracht weer opzij schoof. ‘Bedankt Paul’, zal Ronald gedacht hebben. En hij benadrukte bij de wat rommelige installatie van Somohardjo dat ze ‘goede vrienden’ zijn.
Stank voor dank De PL-baas had genoeg andere dingen aan zijn hoofd om daarop in te gaan. Zijn positie als voorzitter van zijn eigen partij wankelde, links en rechts zag hij ‘trouwe’ partijgenoten en sympathisanten de kant van de tegenpartij kiezen. Dat was na de teleurstellende verkiezingsuitslag een extra bittere pil om te slikken. Vooral de razendsnelle overstap van zijn protegé Raymond Sapoen kwam hard aan. Somohardjo had hem voor de verkiezingen zelfs voorgedragen als presidentskandidaat namens zijn partij. En toen kreeg hij stank voor dank!
Van Sapoen was bekend dat hij helemaal geen zin had om in april vorig jaar als minister van Handel en Industrie op te stappen toen Pertjajah Luhur uit de coalitie werd geknikkerd omdat Somohardjo met zijn chantagepolitiek het bloed onder de nagels van Bouterse had weggehaald. Tandenknarsend leverde hij zijn portefeuille in, maar hij zon op wraak. Toen de verkiezingsuitslag voor V7 en PL anders uitpakte dan men had gehoopt, zag hij zijn kans schoon en smeerde hem met partijgenoot Diepakkoemar Chitan naar de NDP, Somohardjo verbijsterd en met twee PL-zetels minder achterlatend.
Toen ook de BEP de partners de rug toekeerde en zich bij het NDPkamp aansloot, viel het doek voor V7. Met alleen de VHP als partij die nog intact was, een NPS die nog wat stuiptrekkingen vertoonde, een uitgedunde PL en twee partijen zonder zetels en bestaansrecht (SPA en DA91), was er geen redden meer aan. Maar iedereen met een beetje verstand had dat voor de verkiezingen al voorspeld, dus een echte verrassing was het niet. In de Surinaamse politiek bestaan immers geen betrouwbare partners, uitlopen is meer regel dan uitzondering. Dus geen enkel huwelijk houdt stand. Daarom is het des te verwonderlijker dat Celcius Waterberg met zijn BEP toch weer het avontuurtje met de NDP durfde aan te gaan. Dat liep tijdens de eerste regeerperiode van Bouterse toch ook niet goed af. Hij werd in april 2012 door Bouterse gewipt als minister van Volksgezondheid, de BEP mocht in de oppositiebanken plaatsnemen. Waterberg was woest.
Op mensen jagen In de juni-editie 2014 van Parbode (nr. 98) veegde hij volledig de vloer aan met Bouterse. We citeren: ‘Op mensen jagen is de stijl van Bouterse. . . . Als Bouterse zegt dat bij mij de mens niet centraal staat; ik heb in ieder geval niemand vermoord. . . In de huidige regering ben je als minister vleugellam, alles wordt van bovenaf bepaald. . . Ik heb mijn les geleerd. Als ik vooraf de werkwijze van Bouterse had geweten, dat er zo zou worden omgegaan met de partners, dan was ik liever in de oppositiebanken gaan zitten. Bouterse is niet veranderd. Mensen veranderen niet, alleen kinderen zou je nog kunnen veranderen. Maar terugkijkend heb ik er geen spijt van. Want wat jou niet doodt, maakt je veel sterker.’ Of Waterberg zijn uitspraken en frustraties van een jaar geleden plotsklaps is vergeten, of dat hij als door een wonder weer alle geloof heeft in Bouterse, weten we niet. Maar de inkt op de stembiljetten was nauwelijks opgedroogd, of hij dweepte al met de NDP. De vervloekte amnestiewet die hij met V7, bij verkiezingswinst, wel even van tafel zou vegen, vormde kennelijk ook geen obstakel meer. Waterberg doet het allemaal in landsbelang, in volksbelang en zeker niet voor zijn eigen (partij) belang en een leuke ministerpost. Wat een opofferingsgezindheid! Je zou hem er een medaille voor opspelden.
ABOP Waarschijnlijk heeft niemand zich verbaasd over de overlooppraktijken van Waterberg, Sapoen en anderen. Wat echter weinigen hadden verwacht, is dat de ABOP van Ronnie Brunswijk na de verkiezingen door Bouterse buitenspel werd gezet. Brunswijk rekende er vooraf op dat zijn partij een sleutelpositie zou gaan vervullen bij de coalitievorming, maar kreeg van Baas de deksel op zijn neus. Reden: Brunswijk zou bij de vele reshuffelingen van de ministersploeg dwars hebben gelegen bij het vervangen van met name zijn partijgenoot Alice Amafo van Sociale Zaken en Volksontwikkeling.
Nu zou niemand er rouwig om zijn geweest als ze was ontslagen, velen zouden bij wijze van spreken zelfs de vlag hebben uitgehangen. Het enige wat ze heeft gepresteerd, is dat ze aan het begin haar Javaanse koffiejuffrouw na jaren trouwe dienst onder vele ministers liet vervangen door een Marron-koffiedame. De Marrons die ze heeft geholpen nadat ze door brand dakloos waren geworden, mogen we ook niet vergeten en ouders van drielingen zullen ook heel blij zijn omdat ze vijf jaar lang door lanti financieel in de watten worden gelegd. De normale maandelijkse kinderbijslag van dertig srd uitbetalen, was echter te veel gevraagd; dat stuitte bij haar en haar ambtenaren op onoverkomelijke problemen. Dus begrip was er alom als ze het veld had moeten ruimen, alleen bij Brunswijk niet en daarvoor heeft hij van Bouterse de rekening gepresenteerd gekregen. Gelukkig heeft hij nu weer vrienden in de oppositiebanken met de overblijfselen van V7: samen zullen ze de nieuwe regering eendrachtig beoordelen en waar nodig ten strijde trekken. Voor zolang dat duurt natuurlijk.
Je zult haast vergeten dat Bouterse ook partners heeft gevonden die niet uit een ander kamp kwamen en vanaf het begin hun wensen en ambities duidelijk hebben gemaakt. De PALU baalde voor de verkiezingen dat de NDP ze niet mee wilde laten liften bij de verkiezingen, maar dat heeft geen kwaad bloed gezet. Met liefde meldde Anton Paal zich met zijn ene Coroniaanse zeteltje bij de poorten van Ocer.
Ook Carl Breeveld (DOE) heeft er vertrouwen in dat hij een vruchtbaar huwelijk kan sluiten met de NDP. Een verstandige keuze, want met politiekvoering zoals het in een beschaafd land hoort, heeft hij in de afgelopen vijf jaar kennelijk niet voldoende tot de verbeelding weten te spreken. De ene zetel bleef er maar een, terwijl iedereen eigenlijk had verwacht dat er twee tot drie zetels gehaald zouden worden.
Breeveld heeft zich gerealiseerd dat hij zich met een ministerspost veel beter kan profileren dan vanuit de oppositiebanken. Daarin heeft hij de afgelopen vijf jaar inhoudelijk verstandige dingen gezegd, maar eigenlijk luisterde niemand naar hem. Dat zal straks wel anders zijn. De kans dat zijn relatie met Bouterse door onenigheid stuk loopt, lijkt klein. Breeveld weet als geen ander hoe je relaties in stand kunt houden, schreef daar met zijn vrouw Jane zelfs een boek over: Tay Hori. Met 52 tips, voor elke week van het jaar één, voor partners om intensief te communiceren. Breeveld zal deze nu mooi zelf in de politieke praktijk kunnen uitproberen, dus dat zit wel goed.
Nu populair
