Toen we George Struikelblok spraken tijdens een tentoonstelling, kwam het gesprek zijdelings op zijn vader, die hij altijd gemist had. Hij liet een paar emotionele schilderijen zien uit de periode dat hij het er zwaar mee had. Of we er dieper op in konden gaan? Dat was goed.
George: “Het schilderij Mijn Ziel zal ik nooit verkopen, want het gaat over het gemis van een vaderfiguur. Ik heb geprobeerd er alles in te verwerken. Zie je dat kleine poppetje? Dat is eigenlijk een kindertekening. Helemaal wazig, omdat mijn jeugd niet zo vrolijk was. Je ziet de traan en het kruis. De liggende, bebloede man: rust zacht lieve vader.
“Mijn biologische vader heette Kewalsingh en was van Commewijne. Ik heb hem nooit gekend, want hij is nog voor mijn geboorte overleden, veertig jaar geleden. Hoe het precies is gegaan weet ik niet, maar hij kreeg een relatie met mijn moeder en zij raakte zwanger. En je weet hoe het gaat bij Hindostanen: als je uit huis gaat zonder te trouwen, dan kom je er niet meer in. Zo is zij van huis weggegaan om nooit meer terug te keren.
“Mijn vader is kort daarop uit een boom gevallen en twee weken later in het ziekenhuis overleden. Toen wilde mijn moeder terug naar haar ouders, maar dat kon dus niet meer omdat ze zwanger was. Ze was een ‘schande’ voor de familie geworden, volgens de Hindostaanse tradities. Uiteindelijk kwam ze in contact met André Struikelblok. Toen hij hoorde wat haar was overkomen, zou hij gezegd hebben: ‘Ik zal het kind erkennen. Laat hem mijn naam dragen, dan mogen jullie bij me wonen’. Dat werd mijn stiefvader.”
Lees het hele interview en de zoektocht van Parbode naar Struikelbloks biologische familie in het augustusnummer. Nu in de winkel!
Nu populair
