Het jaar van Gail

Gail Eijk heeft bewogen 2008 achter de rug

Gail Eijk (36) is journalist, toch heeft ze een hekel aan de politiek. Daarmee win je in haar vak natuurlijk geen prijzen. Maar Gail scoort op een andere, eigenzinnige manier.
Met presenteren bijvoorbeeld, haar lust en haar leven. Ze houdt van de camera op locatie. Dat is duidelijk te zien. Daar is ze in haar element. ‘Kom mee kijkers, hierheen… dan zal ik u es wat laten zien.’ 2008 zette haar door het winnen van Suripop ook als componist op de kaart. Maar voor haar huwelijk was het geen topjaar.

‘Ik ben een beetje workaholic’ 

Wie kent haar intussen niet van radio en televisie? De energieke verslaggeefster en presentatrice, het gezicht van Apintie en vooral van ‘In de Branding’. “Presenteren heb ik eigenlijk nooit geleerd”, zegt ze bescheiden. Toen ze een jaar of drie terug bij Apintie binnenkwam, vertelde ze collega Harold Gessel terloops dat ze al als klein meisje met een cassetterecorder ‘radiootje’ aan het spelen was.
Directeur Charles Vervuurt heeft haar toen maar meteen voor de leeuwen gegooid. Gewoon live, vanaf de eerste dag. Bibberend van de zenuwen, dat wel. “Mensen stuurden me sms-jes, ze zagen me beven. Het was dus te zien.” Na een jaar waren de zenuwen definitief voorbij. “Vervuurt heeft me daarbij af en toe begeleid.” Ze is snel gegroeid, vooral in het televisiewerk. “Het actualiteitenprogramma ‘In de Branding’ is een beetje mijn ding. Er is van het leven van alledag altijd wel iets te melden.”

Lijken
Gail is in dat programma vooral te vinden bij branden, aanrijdingen of drijvende lijken in de Surinamerivier. Soms zet ze er een dramatische muzieklijn onder. Menselijke drama’s dus, daar houdt ze van. Ze horen ook een beetje bij haar. “Ik hou me liever met sociale onderwerpen bezig. Ongelukken, aanrijdingen, daar ben ik echt bij betrokken, omdat ik denk: ik had ook het slachtoffer kunnen zijn. Ik zit te denken aan een programma zoals ‘Blik op de weg’. Waarbij je de vinger legt op bepaalde misstanden in het verkeer.”
En nu is er dan ook nog ‘Love Box,’ een wekelijks radioprogramma op de woensdagavond, waarbij luisteraars gedichten kunnen opsturen. Presentator Gail is ‘love lady’ en declameert dat het een lieve lust is. Daarmee heeft ze een onverwoestbaar format uit de jaren zestig en zeventig opnieuw leven ingeblazen.
Suripop
Schrijven, ja dat doet Gail erg graag. Ze gaat er even goed voor zitten. “Liedjes schrijven blijft mijn uitlaatklep. Dat zit in me. Van mijn werk hou ik, maar liedjes schrijven is mijn lust en mijn leven.” Ze won daarmee dit jaar de componistenprijs van het Suripop-festival met ‘Alla ogri e tja wan bun’. “Op mijn lijf geschreven”, benadrukt ze nog maar eens. “Het begon al op oudejaarsavond 2007. Ik zat om elf uur helemaal alleen in dat huis. De kinderen waren bij hun vader. Voelde me echt eenzaam. Volgens mij heb ik voor het eerst op een oudejaarsavond gehuild.”
Op die avond besloot ze opnieuw te trouwen met de vader van haar kinderen. En daarmee werd 2008 een dubbele triomf. In een tijdsbestek van twee maanden sleepte ze zomaar twee prestigieuze prijzen in de wacht: in juli trouwde ze en in augustus won ze Suripop.
Maar de terugslag kwam precies een week later. “Elke keer als ze mijn liedje draaiden, barstte ik in tranen uit. Het nummer had teveel met mijn eigen leven te maken. Van mijn man mocht ik toen niet meer luisteren. Eigenlijk zou ik blij moeten zijn, maar juist na die eerste week heb ik het knap zwaar gehad.”
Maar trots was ze wel. Vooral vanwege de waardering. “Pas na de finale ontdekte men de poëtische kanten van dit lied. Ik kreeg zoveel lovende reacties over die ene regel ‘Tap den skwala fu mi egi watra ay’ (op de golven van mijn eigen tranen). Dat heeft me zo goed gedaan.”

Privé-leven
De Suripop-trofee kan niemand haar nog afnemen. Maar bij een huwelijk ligt dat ietsje anders. De relatie staat zwaar onder druk, onder andere door haar werk. Eigenlijk wil ze er niet over praten. Maar intussen ligt haar privéleven op straat. Mede dankzij Mamjo.com, de ultieme Surinaamse roddelsite, waarin naar het schijnt alle dorpsomroepers uit Nederland en Suriname zich hebben verenigd. Ook dagblad de Ware Tijd liet zich op 24 oktober niet onbetuigd: ‘Het gerucht dat al geruime tijd de ronde doet, dat het huwelijk van Gail Eijk van Radio en Televisie Apintie en haar ex-man Ronny Silos op de klippen gelopen is, heeft ook onze redactie bereikt. Volgens het gerucht woont het koppel niet meer samen. Er is nog geen sprake van een echtscheiding, maar ze zijn wel van tafel en bed gescheiden.’
“Over het huwelijk denk ik: misschien had ik het om hem niet moeten doen. Automatisch denk je terug, waar is het de eerste keer mis gegaan. Wat mijn man voor mij voelt kan ik nooit beantwoorden. Ik heb hem nooit op de eerste plaats gezet. Mijn kinderen kwamen eerst en nu mijn werk. Maar aan de andere kant ben ik toch blij dat ik het heb gedaan. Want was dat niet gebeurd, dan had ik dat nu niet eerlijk kunnen vertellen. Ook tegen hemzelf. Van je fouten moet je leren. ‘Alla ogri e tja wan bun’.”
Tja, het leven van celebrities gaat niet over rozen. Maar Gail lijdt er niet echt onder. “Natuurlijk wordt er van alles over me geroddeld en verteld. Mamjo.com!”, lacht ze schamper. “Volgens mij heb ik er het hele jaar constant op gestaan. De meest onwaarschijnlijke verhalen lees je op dat ding. In het begin had ik er wel moeite mee. Maar nu, ach ik kijk niet eens meer.”
Voorlopig zal de virtuele gemeenschap wel verder blijven wroeten in het leven van Eijk. Want niets is zo eentonig als uitsluitend een gebroken huwelijk. Zelf is ze niet te beroerd om het vuurtje nog wat op te stoken. “Ik ga graag alleen ergens wat drinken. Als ik zin heb in een borrel, ga ik niet naar een café dat bekend staat. Dan ga ik niet naar Zsa Zsa Zsu of zoiets, maar dan zul je me misschien aantreffen in zo’n klein Hindostaans barretje, waar je ook roti met doks kan eten. Dat moet kunnen, vind ik. Ik wil ook dat die mensen gewoon met me praten, zonder dat daarover van alles wordt gedacht. Waarom mag ik als vrouw niet gaan en staan waar ik wil? Ik trek mijn eigen plan en trek me niets aan wat mensen van me zeggen. Ook ik heb die ontspanning af en toe nodig.”

Standvastig
Gail werd geboren op 5 maart 1972. “Over mijn sterrenbeeld zeggen ze dat het artistieke mensen zijn. Maar meestal ook wel standvastig. Ik ben een beetje workaholic, maar dat voelt niet zo. Voor mij stopt het werk niet om drie uur. Ik ben eigenlijk 24 uur inzetbaar. Als ik om zes uur wordt gebeld: ‘er is een ongeluk gebeurd’ dan ga ik. Ik heb nu mijn eigen apparatuur bij me. Dus ik mis geen item meer. Soms vragen mensen me: ‘Gail slaap je wel eens?’”
Enkele maanden geleden dook Gail midden in de nacht op bij Coppenamepunt, waar een wilde en illegale straatrace stond gepland. In haar eentje met een camera. De ontvangst was verre van hartelijk. “Men heeft geschreeuwd, ja. Ik heb het zelfs gefilmd. Maar de bedreigingen waren loos. Als men iets wilde doen, was het allang gebeurd. Ik ben best wel een durfal op bepaalde momenten. Dat is ook niet altijd goed. Half drie in de ochtend naar Coppenamepunt rijden. Waarom doe je zoiets?”
Ze staart voor zich uit. Een zware vrachtwagen passeert. Dan is het even stil. Er is natuurlijk ook nog een ander leven dan werken alleen. “Ik heb drie dochters”, gaat ze verder, “van achttien, veertien en zes jaar. Ze wonen nog allemaal bij mij. Ik heb er wel plezier van. Met de oudsten heb ik meer een vriendinnenband. Ze vinden het wel leuk om een jonge moeder te hebben. Vroeger dacht ik een beetje uit zelfmedelijden ‘waarom zo jong?’. Maar nu pluk ik de vruchten ervan.”

Koken
Je zou het niet zeggen, maar Gail houdt van koken. Op hoogtijdagen maakt ze er graag een feestmaal van. “Ik hou van uitgebreid tafelen. Een feestmaal aanrichten en optuigen. Daar ben ik dol op. Dus als ik in een winkel ben, zie je me meestal bij de keukenafdeling. Waar kan ik gourmetstelletjes vinden, dat soort dingen. Maar juist dat komt weer in het gedrang door mijn werk. Neem nou Moederdag. Die moederdagspecial moest en zou ik maken. Het programma ging over arme moeders. Men heeft ervan genoten. Maar ik was dus de hele dag niet thuis. Nu denk ik ‘hoe pak ik dat beter aan om er minder tijd in te steken’. En dan komt het verlossende antwoord van die kinderen zelf: ‘mama ik vind het niet erg hoor, dan ga ik toch gewoon met je mee’. Ze begrijpen het dus wel.
“Het liefst zit ik op de bank met een goed glas wijn. Van een mooie film genieten of naar muziek luisteren. En een lekkere ossenhaas met champignonsaus. Dat is voor mij de ideale avond. Maar het is wel lang geleden dat ik dat heb meegemaakt.”
Voordat ze bij Apintie kwam draaide Gail de keuken van het bekende restaurant Bayside aan de Anton Dragtenweg. “Wijdenbosch was één van mijn vaste klanten”, weet ze nog. “Maar hij kan zich dat absoluut niet meer herinneren. Ik ben trouwens in mijn horecaperiode veel prominente figuren tegengekomen, maar ze weten het geen van allen meer. Dat is grappig. Ik herken hen, maar zij mij niet. Ze zien mij nu in een heel andere setting.

Droom
“Je mag rustig zeggen dat ik zeer goed ben in de keuken. Daarom heb ik nog één droom voor later: een restaurant. Want eens komt het moment dat je dit werk niet meer kan doen. Je kan nog zo goed presenteren, televisie is genadeloos. Het oog wil ook wat. Ik hoop wel dat ik dat tijdig inzie. Het is mijn grootste nachtmerrie dat ik iemand ben op de buis die niet beseft dat ze haar tijd heeft gehad. Ik heb een droom over een café ergens. Een beetje uniek café. Maar dat heb ik nog niet helemaal uitgewerkt. Ik ben er zeker van dat ooit mijn dromen uitkomen.”

0

Gedeeld