Van eenparlementaire democratie is in ons land al lang geen sprake meer. De coalitieen de oppositie staan vrijwel altijd lijnrecht tegenover elkaar, of eenvoorstel nu wel of niet goed is. Maar meestal worden voorstellen nauwelijksbesproken, want het quorumspook heeft het parlement weer eens flink in dehoudgreep.
Suriname is een van de weinige landen in de wereld waar een meerderheidvan de gekozen volksvertegenwoordigers in het parlement aanwezig moet zijnvoordat er zaken gedaan kunnen worden. Neem een kijkje in, bijvoorbeeld, deTweede Kamer in Den Haag en je zult zien dat er bij een simpele vergaderinghooguit vijftien van de 150 Kamerleden aanwezig zijn en debatteren. Alleen bijstemmingen is een meerderheid van 76 parlementariërs aanwezig. En zo gaat heter ook in de Verenigde Staten en vele tientallen andere landen aan toe.
Maar niet in Suriname. Daar móet een meerderheid aanwezigzijn. En dat lukt natuurlijk niet. Men is collectief op reis, ziek, zwak ofmisselijk of heeft belangrijker dingen te doen ‘in het belang van land envolk’. De smoezen zijn gevarieerd, maar feit is dat de coalitie van het NieuwFront met de bijbungelende Plus (DA’91 en A Combinatie) het keer op keer nietvoor elkaar krijgt om minimaal 26 parlementariërs in de pluche stoelen van deNationale Assemblee te krijgen, terwijl de oppositie de boel met plezierboycot.
Paul Somohardjo geeft het slechtste voorbeeld. Deparlementsvoorzitter, in de Nationale Assemblee de volksvertegenwoordiger diequa salaris en privileges het beste af is, hoort vooral in het parlement tezijn om de vergaderingen voor te zitten. Maar daar heeft hij vaak geen zin in.Als je Somohardjo heet, reis je er lustig op los, vier je op kosten van lanti,en dus de belastingbetaler, je verjaardag op exorbitante wijze op Bali en benje vooral bezig met het behartigen van je partijbelangen, met name in de vormvan landjepik.
Maar ach, zo veel maakt het allemaal niet uit; het overgrotedeel van de parlementsleden komt toch niet opdagen. Hoewel, dat is weer onjuistgesteld: ze komen wel en tekenen de presentielijst, vooral om maandelijks hunvorstelijke salaris op te strijken (naast het loon van al hun adviseurschappenen andere klussen dat ze dankzij hun politieke connecties binnenhalen), maargaan vervolgens wat rondhangen buiten de vergaderzaal of doodleuk weer naarhuis.
De coalitiegenoten die nu roepen dat het schandalig is datde oppositie het parlementaire werk dwarsboomt, hebben boter op hun hoofd ofhebben een, in ons land klein bekend verschijnsel, kortetermijngeheugen.Diezelfde politici die nu in het machtscentrum zitten,
saboteerden in 1999 alle vergaderingen van het parlement om toenmalig presidentJules Wijdenbosch een voet dwars te zetten. Zelfs een vergadering die wasbelegd om de kwestie van het quorumspook te bespreken, kon niet doorgaan wegensgebrek aan quorum. Waarmee Suriname het wereldnieuws haalde en zichzelfvolslagen belachelijk maakte.
In het ergste geval zijn er in 2010 weer verkiezingen. Enkunnen de kiezers hun volksvertegenwoordigers die nu de moeite niet nemen omhun belangen te behartigen, wegsturen. Daar is gelukkig geen quorum voor nodig.
Nu populair
