Iedere maand vertellen lezers
over de eerste keer dat zij
een scheve schaats reden
Sandra (30)
“Ik kan niet anders zeggen dan dat ik een heerlijke jeugd heb gehad. Maar wel binnen een traditioneel Javaans gezin in Nickerie. Ik kom uit een strenge moslimfamilie. Aan liefde en aandacht geen gebrek, maar elke stap die ik zette, werd gecontroleerd. Ik had inmiddels een vriend, Boyke. Dat had mijn vader geregeld. Een aardige jongen, dat gelukkig wel. Binnen onze familie was het normaal dat je werd gekoppeld, dus ik had er geen problemen mee. Maar toen ik achttien was, ging ik naar Paramaribo voor verdere studie. Daar zagen mijn ouders gelukkig het belang van in. Mijn vader had ervoor gezorgd dat ik bij een zus van hem op Blauwgrond kon verblijven. Boi, daar ging een nieuwe wereld voor mij open! Niks strengheid, niks hoofddoek, iedereen deed gewoon waar hij of zij zin in had. Mijn nichten hadden het ene vriendje na de andere, mijn tante vond dat best. Op de universiteit leerde ik al snel veel andere jongeren kennen die mij de leuke kanten van het leven lieten zien. Ik ging uit, begon naar rockmuziek te luisteren en dronk zelfs af en toe een biertje. Als mijn vader dat had geweten! En dan al die leuke jongens! Maar ja, ik had ruim tweehonderd kilometer verderop nog wel Boyke zitten… In het begin reisde ik elk weekeinde naar Nickerie, maar dat werd steeds minder. Tegen mijn ouders zei ik dat ik het te druk had met mijn studie, in werkelijkheid genoot ik met volle teugen van het vrije leven. Gelukkig waren mijn studieresultaten goed, dus ze kregen geen argwaan. Boyke vond het ook best, hij was druk met zijn werk in Nickerie. Ik was ook echt niet van plan om met andere jongens te gaan. Totdat ik Roberto leerde kennen, een leuke Javaanse jongen die een vriend was van een studiegenoot. Toen ik hem voor het eerst zag, was ik meteen verliefd. Hij was grappig en had van die mooie diepbruine ogen. Na een paar weken gingen we met een groepje naar Cola Kreek. Roberto en ik weken niet van elkaars zijde. Op gegeven moment vroeg hij mij of ik met hem wilde wandelen in het bos achter Cola Kreek. Natuurlijk zei ik ‘ja’. Hij had een rugzakje bij zich met een dekentje erin, dus zijn intenties waren duidelijk. Ver van het begaanbare pad, onder een grote boom, gebeurde het. Ik was in de zevende hemel! We hebben elkaar daarna nog vele malen gezien, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar na zo’n vier jaar was ik klaar met mijn studie en ben ik teruggegaan naar Nickerie en getrouwd met Boyke. We hebben nu twee lieve kinderen. Ik schaam mij echt niet voor wat ik toen heb gedaan. Integendeel, voor mij was het inhalen van wat ik al die jaren had gemist en het opdoen van een stuk levenservaring. Nu ben ik gelukkig met Boyke, aan wie ik nooit over Roberto heb verteld. Dat is iets speciaals, dat houd ik voor mijzelf.”
