Het ware gezicht van onze Chinese vrienden

De Chinesemachthebbers hebben in de afgelopen maanden hun ware gezicht laten zien. Na deSurinaamse vrijage met Taiwan regent het dreigementen. Suriname kruipt uitvrees voor de grootmacht in zijn schulp en geeft toe aan dictatoriaal encommunistisch machtsvertoon.

Het recentesnoepreisje van vice-president Ram Sardjoe aan China leverde zoals verwachtweinig bijzonders op. De dagbladen kopten enthousiast dat onze tweede manfraaie nieuwe overeenkomsten had gesloten. Wat die inhielden? Vooral eenbevestiging van eerdere verdragen, waarin stond dat de vriendschapsbandenworden gecontinueerd. Zo ken ik er ook nog wel een paar.

Verderondertekende hij nog wat wazige contracten, onder meer over verlenging van hetasfalteringsproject van Dalian, het bedrijf van de asfaltlagen die doorgaansbinnen een jaar verzakken, want het was wellicht beter was geweest om eerst deafwateringsellende aan te pakken. De kosten? Vraag het Sardjoe en consorten,die doen daar uiterst geheimzinnig over.

Inferieur

Volgens device-president ligt het in de bedoeling dat Dalian ook de 70 kilometer langeParanam-Afobakaweg gaat asfalteren. Enkele dagen later kondigden verschillendeministers doodleuk onderzoek aan naar de financiering. Kennelijk niet met de 26miljoen dollar aan ‘open leningen’, losgepeuterd bij de Chinese regering.Taiwan wil het hele project, en nog vele andere, meteen bekostigen. Maar datwil de regering, die dankzij haar oogkleppen krampachtig vast blijft houden aande One China-politiek, onder geen beding.

Nee, wekiezen onvoorwaardelijk voor deze Chinezen, die langzaam maar zeker ons landbezetten. En ons opschepen met inferieure bouwwerken. Er komt nog veel meeraan, zoals het woningbouwproject Tout Lui Faut, waar tweehonderd huisjes zullenverrijzen, voor sociaal zwakkeren. De arbeiders komen allemaal uit China, netals alle bouwmaterialen. Zo zitten de Chinezen voor weinig geld op de eersterang, terwijl Surinaamse leveranciers en bouwvakkers lijdzaam moeten toekijken.Maar ja, zo zegt de regering, een gegeven paard mogen we niet in de bek kijken.
Dat de toekomstige bewoners hoogstwaarschijnlijk snel tot de conclusie komendat hun nieuwe onderkomen een bouwval blijkt te zijn, daar ligt geen politicusvan wakker.

Dreigementen

China bovenalles dus, zeker boven Taiwan. De dyugudyugu rond de recente reis van politicien zakenlui naar de volgens Beijing afvallige provincie onthulde het waregezicht van het grootste ondemocratische land ter wereld. De Surinaamseambassadeur moest op het matje komen, dreigementen aan de lopende band. Engeslijm, heel veel geslijm over wat China allemaal voor Suriname zou kunnenbetekenen. Tja.

Surinaamsejournalisten werden blijkbaar door de Chinezen gefêteerd, getuige de veleverslagen in de kranten. Aan de leiband van hun gastheren schreven ze vooralwat China wilde horen: “Ga niet in zee met Taiwan, want anders…” Verslagen overeen leuke wandeling over de Chinese muur en ander non-nieuws volgden elkaar op.Een fraai maar beschamend staaltje van kritiekloze journalistiek, waarbij delezer een eenzijdig beeld krijgt voorgeschoteld. Niets over moderne slavernij,niets over milieurampen, niets over mensenrechtenschendingen. (Zie kader.)

Vanjournalisten zou je een meer objectieve berichtgeving verwachten. Maar deSurinaamse ambassade in Beijing zat hen op de huid. De diplomaten ter plekkewaren verbolgen over het feit dat de Surinaamse pers zich niet op de ambassadehad gemeld, want men had toch graag controle willen uitoefenen op deberichtgeving: de Surinamers moeten toch “op een evenwichtige manier wordengeïnformeerd over wat zich in China afspeelt”. De beknotting van depersvrijheid, waar de Surinaamse regering, zeker in de kwestie China-Taiwan, dehand niet voor omdraait, strekt zich zelfs uit tot ver over onze grenzen! Waarzouden ze dat leren?

Annexatie

Lanti (endus de ambassade in Beijing) werkt met liefde mee aan de verkapte annexatie vanons land. Dat die houding menig politicus, ambtenaar en diplomaat geenwindeieren legt, is een publiek geheim. De honderden arme Chinezen diemaandelijks deze kant op worden gestuurd, moeten via hun snakeheads, demaffiabendes die voor hun ‘verhuizing’ zorgen, duizenden dollars onder tafeldoorschuiven naar Surinaamse sleutelfiguren. 

Surinamebegint langzaam aan een wel erg Chinees karakter te krijgen, maar er is veelmeer aan de hand. Het blijft een raadsel wat Surinaamse politici in China zien,los van hun mogelijke eigen gewin. Zou China Suriname niet vooral misbruiken enbeschouwen als een springplank naar Zuid-Amerika? En bovenal, wat moeten we metvrienden die niets willen weten van democratie, lak hebben aan de rest van dewereld en zelfs aan hun eigen volk? Neem nu de kwestie van de mensenhandel enslavernij, waarin China tot de grootste boosdoeners in de wereld behoort. Hoekan een Surinaamse regering, die schande spreekt van het slavernijverleden, eenland omarmen dat zich hier nog altijd schuldig aan maakt? Als het om deCreoolse voorouderen gaat, schreeuwen onze politici terecht moord en brand,maar dat anno 2007 arme Chinezen worden uitgebuit, deert ze kennelijk niet. Opde lijst van landen waar mensenrechtenschendingen schering en inslag zijn,staat de naam van China steevast in de top. Zo’n ‘bevriende’ natie wordt doorSuriname omarmd. Met zulke vrienden heb je geen vijand meer nodig.

0

Gedeeld