Minister Rick van Ravenswaay kondigde onlangs aan een studie te laten uitvoeren naar de haalbaarheid om van Paranam een industriestad te maken. Het zoveelste beoogde infrastructurele project dat waarschijnlijk nooit wordt uitgevoerd. Meestal belanden dit soort plannen in de toch al overvolle ijskast. 
Verreweg het grootste luchtkasteel dat Surinamers voor ogen is gehouden, werd gebouwd door president Jules Wijdenbosch (1996-2000). In zijn overambitieuze en tientallen miljarden euro’s kostende Plan Commewijne droomde hij onder meer van een nieuwe internationale luchthaven, zeehaven, industriegebieden en een echte nieuwe stad: Peperpot City. Uiteraard is er nooit één spade in de grond gestoken, laat staan een steen gelegd.
Maar ook president Venetiaan en de zijnen kunnen er wat van. Neem nu Paul Somohardjo (Pertjajah Luhur) toen hij voor even minister van Sociale Zaken en Volkshuisvesting was. In 2001 tekende hij vol trots een intentieverklaring met de Rook Groep uit Vlaardingen. Minimaal 2.500 woningen zouden worden gebouwd voor de midden- en hogere klasse. Allemaal volgens het Extended Polystreme Systeem (EPS), waarbij de bouwstenen als legostenen op elkaar worden geschoven, waarna deze met beton worden volgestort. De Rook Groep zou zelfs een prefab-fabriek opzetten waar de materialen moesten worden geproduceerd. De 58 miljoen benodigde Amerikaanse dollars zou het bedrijf samen met de Rabobank voorfinancieren. En, zo beloofde Somohardjo, de eerste huizen zouden binnen negen maanden na het voltooien van de fabriek opgeleverd worden. Daarna hebben we er nooit meer wat van gehoord. Een maand eerder zegde de Europese Unie een slordige veertien miljoen euro toe voor de asfaltering van de weg tussen Nieuw-Nickerie en Southdrain, waar de veersteiger voor de boot van en naar buurland Guyana aanmeert. Broodnodig volgens toenmalig minister Stanley Raghoebarsing van Planning en Ontwikkelingssamenwerking. “Want de verharding van de weg zal een belangrijke impuls zijn voor de transportsector.” Kennelijk was het toch niet zo belangrijk, ook dit project belandde in de ijskast om er pas jaren later uit gehaald te worden. De werkzaamheden zijn momenteel wel gaande, maar in een tergend traag tempo.
Nog meer wegen die er maar niet komen: in februari 2004 zei Roy Ramdien, de inmiddels gewezen topambtenaar van het ministerie van Openbare Werken, dat de regering voornemens was om gefaseerd een dertig kilometer lange ringweg rond Paramaribo aan te leggen. Die plannen lagen er al tientallen jaren, maar nu zou het er toch echt van komen. Want de verkeersdruk in en rond de stad had onaanvaardbare proporties aangenomen. De benodigde 150 miljoen euro zou men wel vinden.
Diezelfde Ramdien verzekerde enkele maanden later namens zijn minister dat ook de weg naar Zanderij ontlast zou gaan worden. “Begin volgend jaar wordt de Highway opnieuw geasfalteerd en doorgetrokken, achter de raffinaderij van Suralco langs naar de Afobakaweg.” Oké, de Afobakaweg wordt nu geasfalteerd, maar dat heeft niets te maken met het creëren van een nieuwe route naar Zanderij. Wie over de Highway rijdt, ziet dat daar nog altijd geen nieuwe asfaltlaag ligt. Wel zijn er nieuwe gaten bij gekomen.
En ach ja: ook de Chinezen hebben ons via de regering blij gemaakt met een dode grietjebie. Begin 2004 kondigden zij aan in de buurt van Albina een nieuw stadje te bouwen en de plaatselijke haven op te knappen. Dat paste allemaal mooi in de plannen van het bedrijf China Zhong Heng Tai Investment Company Ltd. (CZHT). U weet wel: het bedrijf dat ook het omstreden palmolieproject te Patamacca wilde opzetten. Het eerste boompje moet daar nog worden geplant.
Begin 2006 werd met veel bombarie gezegd dat er eind 2010 een brug over de Marowijnerivier zou liggen, zodat we vanuit Suriname naar Frans-Guyana kunnen rijden. Ruim 2,5 jaar later is men nog verstrikt in eeuwig durende aftastende gesprekken. De brug is nog altijd ver weg.
Dit is slechts een greep uit de overvolle ijskast van regering en ministeries. Maar je kunt van bestuurders en beleidsmakers, die collectief niet eens in staat zijn om voor de tienduizenden woningzoekenden een paar huizen te bouwen, onmogelijk verwachten dat ze echt grootschalige projecten wel uit de grond kunnen stampen. Met de verkiezingen van 2010 alweer in het vizier, gaan ze de kiezers echter toch proberen wijs te maken dat ze het allemaal wel kunnen. En dus vliegen de potjes lucht, gevuld met woningen, achtbaanswegen, bruggen en misschien zelfs een heuse kerncentrale,ons de komende tijd weer om de oren. Lucht en loze beloften vragen immers niet om beleid en kosten geen geld. Maar soms kun je er, zeker met een naïeve achterban, wel verkiezingen mee winnen.
Autheur: Armand Snijder
Nu populair
