Amerikaanse ambassadeur Lisa Bobbie Schreiber-Hughes neemt met weemoed afscheid
Negen jaar geleden werkte Lisa Bobbie Schreiber-Hughes al op de Amerikaanse ambassade in Suriname, als Deputy Chief of Mission. Maar ze viel pas echt op toen zij in 2006 ambassadeur in ons land werd. De Nederlands sprekende en charismatische diplomaat vertrekt deze maand voorgoed naar de Verenigde Staten. Haar hond Vincent en zes huiskatten neemt ze met zich mee.
“Wat zal ik Suriname missen.” Lisa Bobbie zucht weemoedig. “De mensen, het weer, het eten, de regering, de Waterkant, de districten, de honing in Coronie. In de periode dat ik in Suriname heb gewoond, heb ik dingen geprobeerd waar ik ergens anders helemaal niet aan dacht of die ik niet durfde. Er zijn hier dingen in Suriname, ervaringen die je niet in andere landen kan opdoen. We hebben in de Verenigde Staten bijvoorbeeld wel veel bossen, maar geen bossen als in Suriname, waar volop dieren zijn. Ik heb mijn eerste tapijtslang gezien in de buurt van de Tweekinderenweg, tijdens een wandeling. En later in het binnenland heb ik nog veel grotere slangen mogen zien. Ik heb zoveel ervaringen opgedaan. En juist daarom zal ik het missen.”
Dierenvriend
Terwijl Lisa Bobbie over haar vele ervaringen als ambassadeur praat, huppelt haar hond Vincent de woonkamer binnen. Dat hij een poot minder heeft, lijkt de hond absoluut niet te hinderen. Hij klampt zich vast aan de benen van de ambassadeur, terwijl hij haar met smekende ogen aankijkt. Lisa geeft hem enkele bemoedigende klopjes op zijn kop. “Dit is dus Vincent. Hij is een echte Surinaamse hond. Net als mijn katten heeft Vincent op straat geleefd. Ik heb hem gevonden bij de Stichting Dierenbescherming. Hij had toen al drie poten.
“Zijn voorpoot verloor hij door een aanrijding aan de Gompertsstraat. Een vrouw heeft hem naar de dierenarts gebracht voor een operatie. Daarna hebben zij hem naar de Dierenbescherming gebracht. De vrouw was een buitenlandse en zou daarna vertrekken met haar man. Ze waren heel bang dat niemand Vincent wilde, omdat geen enkele Surinamer een hond zou willen hebben met maar drie poten. Ze vinden dat zo’n hond geen waakhond kan zijn. Dus toen zocht het koppel vooral naar een buitenvrouw en ik werd dan die buitenvrouw. Nee, wacht… dat is niet goed hé? Niet buitenvrouw, maar een vrouw uit het buitenland! Dus Vincent belandde bij mij in oktober 2006 en is nu mijn trouwe huisvriend. En ik moet zeggen dat hij echt wel een goede waakhond is. Hij heeft zijn drie poten, maar tot zover reiken zijn beperkingen. Hij blaft voor iedere vreemde die hier komt. En rennen als andere honden kan hij ook.”
De Amerikaanse ambassadeur staat bij haar vrienden, familie en collega’s bekend als een enorme dierenvriend. Sinds haar komst heeft ze samen met de Stichting Vrienden Dierenbescherming Suriname ruim twintig zwerfkatten van de straat gehaald en nieuwe baasjes voor gezocht. “Ik vind het jammer dat zoveel mensen er niets voor voelen om dieren te beschermen. Ze gooien de dieren gewoon op straat alsof ze afval zijn. Dat vind ik zo triest. Ik vraag mezelf af waarom als mensen de dieren niet kunnen beschermen, er dan toch zoveel op na gehouden worden. Ik denk dat het werk van dierenarts Leontine Banse-Issa met de sterilisatie van de honden daarom heel belangrijk is. Ik weet dat veel mensen vinden dat sterilisatie slecht is voor de dieren. Maar als een dier zoveel pijn heeft in zijn leven, als de mensen niet kunnen zorgen voor bescherming, waarom dan niet sterilisatie? Het beschermen van dieren is voor mij één van de persoonlijke maar ook belangrijkste activiteiten geweest.”
Familie
“Een reden dat mijn dieren zo belangrijk voor me zijn, is dat ik de meeste tijd alleen ben. Als ik gescheiden ben van mijn familie, zijn zij mijn enige familie. Ik heb een lange ervaring als diplomaat. In al die jaren heb ik mijn familie altijd achtergelaten in de Verenigde Staten. De meeste tijd ben ik dus alleen. Hier in Suriname maar ook in andere landen was dat zo. Ik hou van mijn dieren, omdat zij mij ondersteunen.
“Wat mijn familie betreft, zij ervaren Suriname via mij. Ik heb een hele kleine maar hechte familie. Ondanks het feit dat we niet vaak samen zijn. Voordat ik naar Suriname kwam, was ik ook
gestationeerd in de Verenigde Staten, Canada, Cuba en Ecuador. In mijn hele professionele loopbaan ben ik diplomaat geweest. Ik begon mijn carrière in 1985 en dat is dus bijna 25 jaren ervaring in de diplomatieke dienst. Dat is echt een lange periode.”
Vriendschap
Lisa Bobbie keert deze maand dus terug naar haar Amerikaanse thuisbasis. Ze constateert dat gedurende haar ambassadeurschap de relatie tussen de Verenigde Staten en Suriname is versterkt. Drie jaren in Suriname lijken nogal weinig om voor daadwerkelijke verbeteringen op allerlei terreinen te zorgen, met de vele projecten die tussen de Amerikaanse ambassade en de Surinaamse regering zijn uitgevoerd, kan echter niet worden beweerd dat er niets is gedaan. “Maar ik wilde vooral dat de vriendschap tussen Suriname en de Verenigde Staten sterker werd, zodat de Surinaamse regering weet dat zij een vriend in de Verenigde Staten heeft. Hetzelfde geldt voor ons in Amerika, want alleen door deze vriendschap kunnen we meer partnerschappen hebben. Hopelijk is de relatie tussen de VS en Suriname door deze activiteiten versterkt. Want je moet een goede relatie hebben om door te gaan.”
Nog een periode als ambassadeur in een ander land ziet ze helemaal niet zitten. “Ik wil niet nog een ambassade leiden. Voor mij is het dus tot deze ambassade. Suriname is na de Verenigde Staten mijn lievelingsland. Voor mij was het belangrijk om in Suriname te zijn als een ambassadeur. Ik zal niet dezelfde gevoelens koesteren voor mijn functie in een ander land. Ik had mijn bigiyari in oktober 2008. Ik ben nu vijftig. Als je vijftig bent en twintig jaar in diplomatieke dienst bent, kun je met pensioen gaan. Ik blijf nog wel bij de diplomatieke dienst om delegaties te begeleiden, maar niet als ambassadeur. Ik wil nu andere dingen doen.
“In Suriname heb ik al nieuwe dingen geprobeerd. Na deel te hebben genomen aan de avondvierdaagse, heb ik me opgegeven om bloeddonor te worden. Voor wie het nog kan herinneren, de leuze van de AVD was dit jaar ‘Wordt bloeddonor’. Dus in juni ging ik voor het eerst naar Rode Kruis om bloed te geven. En het was niet zwaar. Het was een prikje en na vijftien minuten was ik klaar. Na die vijftien minuten hadden de mensen van het Rode kruis meer bloed en ik was een ervaring rijker. Misschien zullen meer Surinamers ook deze nieuwe ervaring moeten opdoen.”
Wat zal haar volgende stap worden? “Oh, ik heb grote plannen, maar ik weet nog niet precies hoe ik het ga doen. So let’s just say dreams for the future. Dromen voor de toekomst. Ik kom zeker weer terug naar Suriname. Hoe dan ook.”
Lisa Bobbie Schreiber-Hughes wordt als ambassadeur in Suriname opgevolgd door John R. Nay, een diplomaat met een zeer lange staat van dienst. Hij vertegenwoordigt zijn land al dertig jaar in het buitenland. Zijn laatste functie was die van als consul-generaal in het Canadese Toronto.
Nu populair
