‘Guerrilla-aanvallen, valkuilen, dolksteken in mijn rug.’ Het was een messcherpe toespraak waarmee atletiekkampioene Letitia Vriesde begin augustus afscheid nam van de Surinaamse sportwereld. Volkomen gedesillusioneerd stapte de snelste vrouw van ons land én van Zuid-Amerika op de 800, 1500 en 3000 meter op als voorzitter van de atletiekbond. Zo moegetergd door sabotage en persoonlijke aanvallen van de andere bestuursleden en aangesloten verenigingen, dat ze er pas na maanden over wil praten.
Vriesde zag na twee jaar tegenwerking geen andere uitweg dan opstappen. De hele affaire heeft duidelijk een diepe wonde achtergelaten, want er klinkt volop ontgoocheling in haar stem. “Ik heb altijd voor Suriname gekozen, maar ik blijk zoals alle andere remigranten niet welkom. Al voor mijn terugkeer in 2007 heb ik de overheid mooie brieven geschreven waarin ik mijn diensten aanbood. Er zou op teruggekomen worden, maar ik heb nooit meer wat vernomen. Ik ben het helaas al lang gewend dat de dingen in ons land er zo aan toegaan”, zucht Vriesde.
“Maar ondanks alle verwikkelingen, ben ik nu toch ook alweer ruim zes jaar terug. Suriname is én blijft mijn land, en ik heb mijn familie hier. Het zou dan ook nergens op slaan om mij te zeggen dat ik dan maar lekker weer moet verhuizen, al zal dat natuurlijk worden geroepen wanneer dit interview verschijnt. Wij Surinamers moeten nu eens leren accepteren dat de remigranten soms gewend zijn om dingen anders te doen, omdat ze nu eenmaal hebben gewoond op plekken die al zoveel stappen verder staan dan dit land. Je doet natuurlijk wel wat water bij de wijn, maar er kan van mij niet worden verwacht dat ik me na al die jaren als professional weer zou verlagen naar het niveau van hoe zaken hier worden gedaan.”
Lees het interview in de februari-editie van Parbode.
