O, wat was het leerrijk om te zien hoe allerlei politici uit kieren, spleten en holletjes tevoorschijn kropen en zichzelve in ’s landsbelang aanprezen, zich onderwijl in de politieke drek wentelend, elkaar bespugend, bebrakend of juist schoonlikkend, om maar ergens in de buurt van een verkiesbare plaats te komen, liefst via andermans rug.
Alvast de stunt van Yes-het-opportunistisch-rund om vast onderdeel van de opa-combinatie te worden. Daarna zegent (natuurlijk in opdracht van sem voorzitter) de Paramaribo-kernvoorzitter van De Groenen (die goeie man met die bloemennaam) ome Paul de hemel in; die P’pa Perdjaya zou ten goede veranderd zijn. Daags daarna stapt Paul Pienter ‘alsj vriend’ uit het Bejaardenfront, opa Ro nog steeds stevig bij de politieke testikels houdend, want de Perdjaja-ministers bleven gewoon zitten, terwijl die groene achterban vooral die Omoe op Grondzaken aan repen wil scheuren, om daarmee al die gaten van al die emmers en containers van hun voorzitter te dichten.
Strategie op hoog niveau: “Paul, la’we eve ruzie krijgen, ga er even uit, dan gaan we hard werken om apart meer stemmen te trekken dan we samen zouden halen. En na de verkiezingen keer je met ‘sjetelwinsjt’ met je Volksfront-djotehblok terug in Front. Dan eist Paul Djawa het presidentschap op; hoogstwaarschijnlijk zal opa Ro (alias De Chantabele) ook deze keer weer zwichten, alleen maar om te voorkomen dat het land ‘in verkeerde handen’ terechtkomt? Gezien het velerlei verval en de regeeronmacht is het land volgens velen al jaren in verkeerde handen!
En met die aanlokking van komende regeermacht, lokte Papah Perdjajaah alle Djawa’s (op foeroe-Willy na) in zijn blokkie, zelfs Zapunnie kwam terug, vergezeld van wat krokodillentranen: ‘Akoe arep Perdjajaaaaah’. Zeer vrij vertaald: ‘Ik hou van het machtscentruuuuuum’. En zelfs Begro-Insulair (Broerke van Yes-enz) sloot zich aan, vijf jaren dieftige grondpolitiek goedpratend. En natuurlijk ook ‘Sori-s’a-bin-Hori-Middenblok-t’a-Pori’.
Dat ander Middenblokdeel ging naar het moederhuis terug; Girdja-no-bin-sjing werd, ondanks alle voorgaande kritiek op Shanti-shanti (die dumpte intussen koto-misi Sharmila), met open armen ontvangen. Goed gezien S.S. (Slimme Shailindra): Tilak de Darie gaat eruit en de Firgoz-man erin als lijst-harimang van de Ellefant in Commewijne; dat wordt hard knokken tegen vooral Ome Paul Pienter, alias De Gewiekste. Die heeft nu de middenblokpositie gekoept. En hij die Kisst-soent-en-Singt blijft alleen; zo gaat het in de Surinaamse politiek: ‘soema no sjweef teki snel, sa tan poko’.
Bij Mega bleef alles betrekkelijk rustig; er waren wat onderhuidse strubbelingen, maar zelfs tante Jenny versus de newcomer Melf de Bouwer, en dat Hariëtte-schreeuwmens en die Geschopte Khie-doe uit Nickerie. Maar dat van Mega: de troepen marcheren daar eensgezind naar het front (of: naar delen van het Front?).
Dapper en kritisch, maar alleen, bleven naast Radjen die Kisst, Carl de Kristen en Tjaz de Mijne met die partij met die veelzeggende, maar niet te onthouden naam. En velen maar schelden en fitten op kleine partijen; die denken zeker dat een mens groot en volwassen geboren wordt. Maar diezelfde fitters schelden het eerst als een nieuwe samenraapselregering eerst zichzelf, dan zijn zovele familieleden, sponsors en vriendinnetjes gedenkt en dan, tegen de tijd van de volgende verkiezingen, opeens overal werken uitvoert en wegen zonder trottoirband en riolering met soms spiegelglad asfalt beplakt, en maar pocht hoe stabiel ze een stilstaand vliegtuig hebben gevlogen.
Een oudere kiezer gaf mij een mooi stemadvies: ‘Stem NIET op een partij of partijcombinatie; wil je echt vernieuwing, kies dan liever iemand van een kleine partij, want grote partijen maken je stem klein, terwijl kleine partijen je stem groot maken. En ga stemmen, want hoe minder mensen gaan stemmen, hoe lager de kiesdeler en hoe makkelijker de dieftige kandidaten van partijen die wel stemmen trekken (dankzij veelal etnisch opgejut stemvee) binnenkomen. En stem nooit zoals politici dat willen, anders behartig je hun belangen; stem liefst op voorkeur en zo min als mogelijk op lijsttrekkers’. Het uiteindelijke doel van de verkiezingen is dat wij, de kiezers, een kritische DNA samenstellen, die welke regering dan ook keihard zal controleren, Assembleelidmaatschap boven partij-
discipline stelt en wetten in ons belang zal aannemen. Succes daarmee op 25 mei!
PS: Wat een Boel daar in die witte ouwe-mannetjeskerk; al eeuwenlang zijn wezen en koorknaapjes daar niet veilig. Geen wonder dat er Protestanten opstonden. Maar ook die kennen allerlei sektarische toestanden (Geef uw voorganger al uw sieraden, vier geen verjaardagsfeest en sta geen bloedtransfusie toe, al ga je dood). Inderdaad, het is maar waarvoor je kiest.
Nu populair
