Carl Breeveld (DOE)
Eén van de weinige echte nieuwkomers in de politieke arena. Met Breeveld als partijleider zou DOE weleens voor een kleine verrassing op 25 mei kunnen zorgen. Hij heeft geen politieke ervaring en nauwelijks charisma, maar dat is ook zijn kracht. Geen geschreeuw en vuilspuiterij op politieke podia en in de media, maar beheerst proberen een boodschap over te brengen. Dat is zeldzaam in ons land. Tel daar zijn christelijke achtergrond bij op, en het valt te verklaren waarom menig kiezer wellicht vertrouwen in hem zal stellen. Bovendien behoort DOE (met de NDP) tot de weinige partijen met een serieus verkiezingsprogramma. Wat in zijn nadeel kan werken is dat de meeste partijboodschappen op radio en televisie worden ingesproken door een partijsympathisant met een wel erg Hollands ‘hete-aardappel-accent’. Een echte Surinaamse partij onwaardig.
Guno Castelen (SPA)
Sinds enkele maanden voorzitter van de kleinste partij binnen het Nieuw Front. Hij heeft de ondankbare taak het ernstig geschonden imago van de partij te herstellen. De strijd om de voorzittershamer (noodzakelijk omdat Siegfried Gilds achter de tralies verdween) met Clifford Marica werd gekenmerkt door vuilsmijterij en knallende ruzies. De aanhang is hopeloos verdeeld. Toch hoeft Castelen niet te vrezen dat de partij met lege handen blijft zitten: in de boezem van het Nieuw Front lift de SPA steeds weer mee met het eventuele succes van grote broers NPS en VHP. Die gedogen de SPA, omdat ze met de partij ook een groot deel van de vakbonden achter zich scharen. En dat voorkomt bij het eventueel verkrijgen van regeermacht, bij voorbaat een hoop sociale onrust.
Winston Jessurun (DA’91)
Winston Jessurun is momenteel de enige vertegenwoordiger van Democratisch Alternatief (DA’91) in de Nationale Assemblee, maar zijn partij maakt wel deel uit van de regeringscoalitie en heeft één ministerspost. Hoewel de samenwerking met het Nieuw Front en A-Combinatie de afgelopen jaren stroef verliep, heeft DA’91 enkele maanden geleden toch besloten in de Nieuw Front-combinatie te stappen. Ook dat ging niet van een leien dakje: na het vertrek van Pertjajah Luhur werd gehoopt meerdere veelbelovende plaatsen op de kandidatenlijsten te krijgen, de VHP lag echter dwars. Niemand verwacht dat DA’91 op 25 mei een spectaculair resultaat zal boeken, Jessurun was de laatste zittingsperiode te onzichtbaar om de aandacht van de kiezers te trekken. Bovendien spreekt zijn partij vooral de intellectuelen aan, een vrij beperkte groep in ons land. Maar misschien dat het krachtige optreden in de afgelopen jaren van zijn partijgenoot Van Ravenswaay als minister, toch nog wat extra krediet heeft opgeleverd.
Anton Paal (PALU)
Draait al heel wat jaren mee in de politiek. Paal wordt in zijn district Coronie op handen gedragen en wist daar in 2000 een parlementszetel in de wacht wist te slepen. Niet zo gek, want anders dan veel gekozen assembleeleden, vergeet hij niet dat hij vooral de belangen van zijn districtsbewoners moet behartigen. De PALU kun je omschrijven als een partij met een socialistische inslag, rond de onafhankelijkheid opgezet door ontevreden Surinamers die vreesden dat de belangen van het volk onder zouden sneeuwen in patronagepolitiek. Ze kregen gelijk. Toch heeft de partij nauwelijks potten kunnen breken: in 1987 werden vier zetels behaald, in 2000 slechts één (Paal dus). In 2005 miste hij de boot, maar nu de PALU onder de vlag van de Mega Combinatie de verkiezingen in gaat, lijkt een nieuw lidmaatschap in het parlement vrijwel zeker.
Willy Soemita (KTPI)
‘Het maakt niet uit hoe je in het machtscentrum komt, als je er maar komt’: dit is het motto van Willy Soemita, die in zijn politieke carrière van inmiddels bijna een halve eeuw met vrijwel iedere partij heeft samengewerkt om een graantje mee te pikken van de voordelen van de macht. En dat hij kan pikken, heeft Soemita bewezen: begin jaren zeventig belandde hij een jaar in de gevangenis nadat hij zich als minister wat al te opzichtig had bezig gehouden met duistere praktijken. Dat weerhield president Ronald Venetiaan er niet van om Soemita in 1991 opnieuw minister te maken. Op 25 mei probeert hij het nog een keer om te mogen proeven van die heerlijke macht. Na enig wikken en wegen kwam hij tot de conclusie dat de Mega Combinatie de beste optie was om dat doel te verwezenlijken.
Jules Wijdenbosch (NDP)
Was al eens president (1996-2000) namens de Nationale Democratische Partij (NDP), maar moest na een knallende ruzie met zijn partijleider Desi Bouterse en door de oppositie aangezwengelde massaprotesten een jaar voor het einde van zijn ambtstermijn het veld ruimen. Richtte zijn eigen partij op (DNP2000, die later weer op ging in de VVV), maar bleef bij de laatste twee verkiezingen steken op een paar zetels. Nu de VVV is ‘gefuseerd’ met de NDP, heeft Wijdenbosch weer zicht op een rol van formaat. Binnen de NDP, met Bouterse voorop, ziet men een nieuw presidentschap van Wijdenbosch uiteraard niet zitten, maar hij krijgt ongetwijfeld een andere leuke baan met de nodige status. Waarbij aangetekend dat Bouterse vermoedelijk niet voor de tweede keer de fout zal maken zijn ooit gezworen vriend, in wie hij in 1996 dacht een trouwe marionet te hebben, zelfstandig te laten wandelen. Want anders zou het hernieuwde Wijdenbosch-avontuur wel weer eens slecht kunnen aflopen.
Nu populair
