Met de dood van Frank Martinus Arion is niet alleen een definitief einde gekomen aan het tijdperk van de ‘grote 3’ literaire kanjers van Curaçao, maar ook aan een intensieve band met Suriname, waar hij enkele jaren woonde.
Arion timmerde op diverse fronten graag aan de weg. Zo was hij een warm pleitbezorger van de invoering van het Papiaments als instructietaal op scholen. Daar stond niet iedereen voor open, reden voor hem om een eigen onderwijsinstelling op te zetten. Hij richtte zelfs een politieke partij op, in de hoop via die weg standaardisering van het Papiaments te kunnen realiseren en de taal voor de toekomst veilig te stellen. Ook haalde hij het nieuws door te stellen dat Nederland miljarden euro’s aan herstelbetalingen moest doen voor het leed dat de kolonisator tijdens de slavenhandel had aangericht.
Zijn liefde voor ons land was mede te danken aan zijn vrouw, de Surinaamse cultureel antropologe Trudi Guda. Kort na de onafhankelijkheid in 1975 verhuisde Arion vanuit Nederland naar Suriname, waar hij als docent Letterkunde aan de slag ging bij het Instituut voor de Opleiding van Leraren (IOL). In die periode leerde hij Trudi kennen. Daarnaast hield hij zich bezig met de creatieve vorming van schrijvers in wording. Mede op zijn initiatief werd de nog altijd bestaande Schrijversgroep ’77 opgericht.
In 1981 verhuisde het gezin-Arion naar Curaçao. ‘Met pijn in het hart’, zou hij later zeggen, maar door de ontwikkelingen als gevolg van de militaire staatsgreep een jaar eerder, zag hij een toekomst in Suriname somber tegemoet. Maar zijn belangstelling voor ons land bleef. In 1996 verscheen zijn dissertatie The Kiss of a Slave. Papiamentu’s West-African Connections over de oorsprong van het Papiaments, waarin hij een duidelijk verband legde met het Saramakkaans. Hij promoveerde hierop aan de Universiteit van Amsterdam.
Nu populair
