Via de mail krijg ik een formulier toegestuurd waarmee ik me kan aanmelden voor een eerste coronavaccinatie. Het formulier bevalt me niet.
Tekst Anne Huits
Waarom moet ik mijn ras invullen, waarom is het belangrijk of ik een man ben, of een vrouw of zelfs ‘anders’. En daar komt een verwarrende aanspreektitel bij:
Vraag: Indien u medicijnen gebruikt, welke zijn deze? Jouw antwoord? ———-
Ben ik nou een u of een jij?
Ik besluit te bellen naar het bekende nummer 178. Een mevrouw die klinkt als een jongedame vertelt me dat de registratie moet gebeuren via het internet. Maar hoe moet dat dan wanneer iemand geen internet heeft, vraag ik. Die vraag doet de jongedame overgaan tot een telefonische registratie. Ze stelt de mij bekende vragen.
De vermoedelijke leeftijd van de jongedame brengt mij tot het besef dat ik haar niet lastig moet vallen met mijn kritische kanttekeningen bij de vragen. Zij kan er hoogstwaarschijnlijk ook niets aan doen. Wanneer het formulier is ingevuld, rondt de jongedame het gesprek af met de mededeling dat ik teruggebeld word voor een afspraak.
Mijn vertrouwen in terugbellende instanties heb ik door de jaren heen van matig naar zwak moeten bijstellen. Dus bel ik een dag later zelf. Ik krijg een uitnodiging voor de volgende dag. Het kan om 9 uur of 10 uur of enzovoorts. Die volgende morgen ga ik op pad. In de buurt van de priklocatie is het een komen en gaan van mensen.
Lees verder in het juninummer van Parbode, ook digitaal verkrijgbaar
Nu populair
