Ladwinaschool

Parbode GEPLAATST OP 7 september 2008

370 Views

‘We zitten niet, we werken!’

Aan het begin van het voorbije schooljaar besteedde Parbode in twee artikelen uitgebreid aandacht aan de Lidwinaschool op Latour. Deze maand het laatste deel van de trilogie. Hoe gaat het met de school? Wat hebben leerkrachten en leerlingen de afgelopen tijd ondernomen? Welke veranderingen zijn er en wat zijn de resultaten van de leerlingen dit schooljaar?

Het eerste dat opvalt als we het schoolterrein op komen is de totaal andere aanblik van het erf. Op de voorgrond staan nu drie vlaggenmasten in plaats van die ene oude vertrouwde. Midden op het erf is een boom geplant die in de toekomst voor schaduw zal moeten zorgen. Achter op het erf zijn grote en kleine banden geplaatst, in een lange rij met de voeten stevig in de grond. Vanaf het balkon op de eerste verdieping loopt er een touw naar beneden. Er staat een wip en om de hoek van de school zijn twee grote schommels neergezet. Wat is hier gebeurd?
Allereerst de speelwerktuigen. Het initiatief om de school te voorzien van dit buitenspeelgoed komt van een particulier. Hij is geïnspireerd geraakt door het eerste artikel over de Lidwinaschool in Parbode. “De school heeft ideeën om vanuit de kinderen te denken. Ik dacht dat die speelwerktuigen wel nuttig zouden zijn voor de jeugd.” Er zijn nog meer plannen. Dit jaar komen er nog twee wippen, voor de kleinere kinderen en de allerkleinsten. En een afdak tegen zon en regen.
Vervolgens die vlaggenmasten. Als er drie masten zijn dan moeten er ook drie vlaggen zijn. Dat klopt, we zijn dan ook niet meer op het erf van de Lidwinaschool, we zijn in Iedersland. Iedersland is het land dat door alle leerlingen van de A-klassen en alle leerlingen van de B-klassen in de maand juni is ontworpen, compleet met een eigen A-vlag voor Iedersland en een B-vlag.
Vier stagiaires van de Stichting Buurtwerk Latour (Stibula), Elma, Amy, Danielle en Marije, organiseerden het project ‘De Kunstexpeditie’, dat werd uitgevoerd in samenwerking met de stichting ‘Art for All’. Die stichting is er voor kinderen overal in de wereld die getroffen zijn door oorlog, armoede, ziekte of allerlei vormen van geweld. Er zijn eerder dergelijke projecten uitgevoerd in Oeganda, Kaapstad en Roemenië en nu dus op de Lidwinaschool in Latour.

Inspireren
De leerlingen van de school hebben eerst een virtuele reis gemaakt door de wereld, om kennis te maken met verschillende culturen. Daarna ontwierpen zij samen een eigen land naar eigen idee: Iedersland. De kinderen kregen lessen in muziek, drama, literatuur en beeldende vorming om hen te inspireren bij het ontwerpen van Iedersland.
Uiteraard zijn er heuse paspoorten uitgegeven voor dit nieuwe land, waarvoor je bij de ‘douane’ de benodigde stempels kon halen, want niet alles is anders in Iedersland. Tijdens de muzieklessen hebben de leerlingen een eigen volkslied gecomponeerd, het Iederslandlied.
Ze maakten zelf boekjes voor de bibliotheek met daarin hun eigen verhalen. Lindsay is één van de schrijfsters van zo’n boekje. Haar eerste verhaal, kreeg de veelbelovende titel: ‘Het verhaal van Maria en haar papegaai’. ‘Er was eens een meisje…’ is hoe het begint èn abrupt stopt. Gelukkig staat er in het boekwerkje nog een tweede verhaal, over een reis naar Nickerie. ‘Het was wel lang rijden, de duur van de reis was zes uur… We hebben een luiaard gered en een slang’, luiden enkele zinnen.

Tochttellers
Het hoogtepunt was de afsluiting van het project op 20 juni. Inspectie, ouders en overige genodigden mochten een kijkje komen nemen in Iedersland om de verschillende Iedersdorpen in het museum bewonderen. In de bibliotheek kon men luisteren naar de ‘tochttellers’ die verhaalden over de tochten die de kinderen hadden gemaakt door de wereld. Het verloop van het Kunstexpeditie-project was te zien in de eigen ‘bioscoop’. De Illacho, een woord voor de geheel eigen muziek van Iedersland, zorgde voor de vrolijke noten.
De absolute topper tijdens de afsluiting was de modeshow. Van ‘prulleproppers’, een woord dat de mensen van Iedersland gebruiken voor waardeloos materiaal, hadden de kinderen kledingstukken gemaakt. Er was een open podium, er waren hapjes en drankjes. Commentaar van de inspectie: ”Als u als team de ouders kunt trekken naar de school, dan bent u op de goede weg.” De aanwezigen maakten gretig gebruik van de mogelijkheid om de prachtige werkstukken te kopen. Zo doet de school ook aan fondsvorming voor volgende activiteiten.
De media waren zowel bij de start als bij de finish van het project uitgenodigd om verslag te doen. Het hoofd van de school, de heer Kiban, vindt het belangrijk om de media te betrekken bij de activiteiten die de school onderneemt. “Zodat de mensen zien dat we bezig zijn. We zitten niet, we werken!”
Na 20 juni begon Iedersland langzamerhand weer gewoon op de Lidwinaschool te lijken. Maar het organiseren van activiteiten gaat door, met een 1 juli viering compleet met Miss Keti Koti-verkiezing. De organisatie van de festiviteit is in handen van de ouders. De jury is samengesteld door de ouders. “De leerkrachten bemoeien niet”, aldus Kiban.

Aanwinsten
De spreekkamer van het schoolhoofd is ook veranderd, maar dat heeft niets te maken met Iedersland. Er staan nieuwe oranje stoelen op rolletjes, nou ja, tweedehands nieuw. Ook filekasten en boekenkasten behoren tot de recente aanwinsten van de school. Hoe komt men aan het meubilair? Dankzij een vogeltje. Het vogeltje floot dat het Ministerie van Buitenlandse Zaken in verband met de verhuizing naar een nieuw gebouw ook nieuw meubilair zou aanschaffen. Eén beleefde brief was genoeg om mogelijk te maken dat een gedeelte van het oude meubilair getransporteerd kon worden naar de Lidwinaschool.
Grote motor achter de school is Kiban, uiteraard in samenwerking met zijn personeel. Waar haalt hij als schoolhoofd zijn inspiratie vandaan? In ‘Omhoog’, het weekblad voor Kerk en Samenleving van 27 april zegt hij: “Geloof moet je concreet maken.” Als manager van zijn school legt hij de nadruk op teamgeest, een liefdevolle houding ten opzichte van de kinderen en een positieve benadering. “Wij moeten onze kinderen uitdagen in plaats van tegenhouden. Ze moeten durven, initiatieven nemen.”
Van de overige activiteiten noemen we het maaltijdenproject en de sportkisten. In samenwerking met de stichting Surflandria worden iedere dag warme maaltijden uitgedeeld aan kinderen die het nodig hebben. De bordjes staan elke dag keurig op een rij in het multimedialokaal.
Kiban is belast met de distributie van zes sportkisten over evenzoveel scholen. De sportkisten zijn een initiatief van het Kinderfonds, het Ministerie van Onderwijs en Unicef. De inhoud van elke kist bestaat uit ballen, touwen en ander materiaal waarmee de kinderen actief bezig kunnen zijn tijdens de pauze en de gymnastieklessen.
Er is ook dit schooljaar weer hard gewerkt door leerkrachten en leerlingen, van de eerste klas tot en met de zesde. De traditionele vakken, redactie en cijferen, hoofdrekenen, begrijpend lezen, dictee, geschiedenis, natuuronderwijs en aardrijkskunde zijn niet vergeten.
Maar wat heeft dit schooljaar opgeleverd? We brengen u de resultaten van het vorig schooljaar in herinnering en tonen u de resultaten van dit schooljaar, ter vergelijking.

Over het geheel genomen zijn de resultaten van dit schooljaar iets minder dan het vorig jaar: 14,30 procent zittenblijvers in het vorig schooljaar ten opzichte van 18,30 procent zittenblijvers dit jaar. Hetzelfde geldt voor de resultaten van de beide eerste klassen: 22,58 procent om 6,90 procent zittenblijvers vorig jaar en 29,40 procent om 9,40 procent zittenblijvers dit jaar. Een directe verklaring voor het enigszins achteruitgaan van de prestaties kan niet worden gegeven. Voorlopig houden we het erop, dat het ene wijnjaar het andere niet is.

Doodgewoon
We hebben u in deze trilogie laten zien hoe de Lidwinaschool werkt aan een gelijkwaardige relatie met de ouders. Wij toonden u hoe de school een relatie onderhoudt met de buurtorganisatie Stibula, de media en overige instanties en organisaties. Wij brachten u het verhaal van de Lidwinaschool, een doodgewone school op Latour. We hebben u de successen gepresenteerd in drie delen. Natuurlijk gaat op deze school niet alles altijd perfect. Overal waar mensen werken worden er soms fouten gemaakt. Die fouten hebben we niet in beeld gebracht, dat was niet ons doel.
Ons doel was te laten zien hoe een schoolteam met beperkte middelen, in niet al te gemakkelijke omstandigheden, toch kan zorgen dat leerlingen met plezier naar school gaan. Hoe er naast tijd voor werken ook tijd wordt gevonden om creatief bezig te zijn, samen te werken, en samen plezier te maken. Hoe kinderen uitgedaagd worden om niet alleen hun hoofd en hun geheugen te gebruiken, maar ook hun fantasie de vrije loop te laten, hun kwaliteiten te ontwikkelen. Een mooie belofte voor de toekomst.