Een kijkje in het gevangeniswezen is voor een ‘outsider’ een uitzondering. Het is een samenleving op zichzelf, waar men liever niet in verzeild raakt. Maar dat is niet altijd het geval, want, zo stelt de anonieme penitentiaire ambtenaar Saskia: “Terugkeer in de samenleving, het zogenaamde resocialiseren, is niet voor elke gedetineerde weggelegd. Voor hen biedt hun huis achter de tralies een ‘veilig’ heenkomen.” Ze schetst ook een beeld van het drugsgebruik en de COVID-19-situatie in de gevangenis.
Tekst Arjen Stikvoort
Saskia * wilde eerst door het leven als politieagente bij het Korps Politie Suriname, maar zij kwam niet door de strenge selectie. Bij haar tweede keuze, het Korps Penitentiaire Ambtenaren (KPA), was het begin 2000 gelijk raak. “Ik viel in de top vijftien”, blikt Saskia terug. Het was een stevige opleiding met verschillende psychologische en sporttests en praktijkstages in de verschillende penitentiaire instellingen. Daarnaast volgde zij ook een wekenlange training van militairen en trainers van de elementaire opleiding. “Je wordt helemaal gedrild, klaargestoomd om je te kunnen weren tegen niet bepaald de lieverdjes uit de maatschappij.” Na de opleiding behaalde zij haar diploma Penitentiaire Ambtenaar vierde klasse, met één streep. Ze is een ander mens geworden. “Waar ik vroeger een nogal te lief persoon was, niet vaak nee durfde te zeggen, is dat er nu helemaal uit. Ik kom voor mezelf op en ik sta mijn mannetje. Waar ik vroeger misschien keurig om een regenplas liep, loop ik er nu gewoon dwars doorheen”, illustreert Saskia haar gedragsverandering.
Resocialisatie
Saskia begon haar gevangeniscarrière in de Centrale Penitentiaire Inrichting, ook wel bekend als Santo Boma gevangenis. Ze werkte daar langer dan tien jaar. “Dat is een ‘open’ inrichting waar gedetineerden gewoon uit hun cel mogen. De inrichting is ruim opgezet, dus genoeg plek voor iedereen. Eén gevangene in een cel. De gedetineerden mogen er vrij rondlopen van 7 uur ’s morgens tot 7 uur ’s avonds. Weliswaar zijn de gevangenismuren hoog en is de beveiliging streng.” Tegenwoordig werkt zij al jaren in de veel meer gesloten Penitentiaire Inrichting Duisburg aan de Duisburglaan. “Daar blijft iedereen, op de werkers en corveeërs na, binnen. Met twee tot drie man in een cel. De werkers doen de carwash, de keuken, de tuin, de schoonmaak, bakken brood voor verzorgingstehuizen en ze hebben zelfs een kippenslachterij. Diensten die het nodige geld in het laatje brengen. Dat is wel nodig, want er moet gewerkt en geld verdiend worden om in de kosten te voorzien”, legt Saskia uit.
De penitentiaire opleiding komt niet geheel overeen met de praktijk. En dat is soms een hard gelag.
Lees verder in het decembernummer van de Parbode. Ook een (online) abonnement mogelijk
Nu populair
