Tante Esselien van Doornegat is een bekende verschijning in Suriname en Nederland. Wekelijks ontvangt ze bij ‘Raymann is Laat’ beroemdheden, die ze liefdevol over de knie legt. Regelmatig vertelt ze over haar man Rudie en haar zeven kinderen van acht verschillende vaders. Parbode wist één van deze kinderen in Suriname te traceren. Hij is bereid om zijn gedachten, opgetekend in brieven aan zijn moeder, met onze lezers te delen.
Lieve Ma,
Regeren is nu eenmaal vooruitzien en dus kan het geen kwaad als we ons zo nu en dan buigen over de vraag wat u te doen staat, of niet natuurlijk, wanneer u over een klein jaar het volk van Suriname het gelukkigste volk op aarde maakt door het ambt van President van de Republiek Suriname te aanvaarden. De zwijgende meerderheid van Suriname heeft stilzwijgend besloten om de Vrije en Geheime Verkiezingen aan hun pata te lappen door op elk stembiljet de voorgedrukte vakjes te negeren en uw naam met watrakawletters boven aan het biljet in te vullen. Waarnemers van de OAS en de VN hebben reeds toegezegd dat, hoewel onorthodox, dit signaal in democratisch perspectief overduidelijk is en daarom gerespecteerd dient te worden.
Ondanks dat het hier de zwijgende meerderheid betreft klinkt het ‘Tante Es for Pres’ steeds luider door stad en district. Het is duidelijk dat de buitenlandse multinationals die in ons land opereren de situatie beter inschatten dan de zittende politici en dus nu reeds beginnen te anticiperen op uw toekomstige beleid. BHP Billiton begrijpt dat ze ter verantwoording geroepen worden voor het jarenlange leeghalen van ons dierbare Sranan en voorziet (terecht) dat er met u ook niet te marchanderen valt. Zij hebben dus eieren voor hun geld gekozen en zijn met de smoes van een internationale recessie en de staart tussen de bauxietbenen bezig het land te verlaten. Wij wachten het rustig af, we weten welke internationale contacten onze toekomstige Presidente heeft (belt Obama u nog steeds elke week voor de privénummers van Nicolas, Angela, JP’tje en Hugo?) en zien de toekomst dus met vertrouwen tegemoet.
IamGold, een andere multinational, realiseert zich ook dat er een andere passaat gaat waaien en wist vorige week opeens te melden dat ze vijftig ton goud opeens terug hadden gevonden. Nu is het natuurlijk redelijk nonchalant om 50.000 kilo van ongeacht wat kwijt te raken. Maar als het goud betreft waar belasting over betaald dient te worden, gaan er zelfs bij de huidige politieke leiders alarmbellen rinkelen. De maatschappij in kwestie heeft tegenover de regering steeds volgehouden dat het hier monsters betrof die voor analyse naar Canada werden gestuurd en dus zodanig niet als resultaat van de exploitatie konden worden beschouwd. Tante Es for Pres hoefde echter maar eenmaal in Brokopondo geroepen te worden en zie aan die vijftig ton is weer boven water en IamGold heeft meteen aangegeven het keurig in de cijfers van 2009/2010 mee te nemen.
Al zou het me niet verbazen dat ik u op dit moment niks nieuws vertel, ik zag op de televisie dat u nieuwe gouden oorbellen hebt en dat leek verdacht veel op het goud dat even zoek was. Een werkelijk subtiel en subliem voorbeeld van uw vermogen om vooruit te zien en beheersing van stille diplomatie. Ook een duidelijke hint voor ons, de zwijgende meerderheid, dat het nu ook niet lang meer zal duren voor u publiekelijk bekend zult maken aan onze wens (al is noodkreet een betere omschrijving) gehoor te geven.
Tot slot wil ik nog even terug komen op mijn brief van vorige maand. Ik heb toen gevraagd of u als toekomstig leider van Switi Sranan de mooie Surinaamse traditie van stakingen in het voorjaar wilt respecteren en laten bestaan. Ondanks dat er niemand kan zijn die onder uw bewind reden tot staken heeft, beseffen wij Van Doornegats uiteraard van nature dat je respect dient te hebben voor dergelijke traditionele aangelegenheden. In de krant las ik echter dat, ondanks massale stakingen bij de douanebond, er door de niet aan een bond gelieerde douaniers, in deze periode even veel goederen waren ingeklaard als normaal. Vreemd was echter dat er beduidend meer invoerbelasting was geheven en afgedragen. Misschien is het helemaal geen gek idee dat u de traditie van het staken in het voorjaar niet alleen in ere houdt maar zelfs stimuleert voor het hele jaar. Minder mensen verzetten een gelijke hoeveelheid werk met een aanmerkelijk beter eindresultaat. Je zou bijna gaan denken dat verplicht staken de lang gezochte en tevens ultieme oplossing is voor sanering van het ambtelijk apparaat. Tot volgende maand!
Uw toegenegen buitenzoon,
Jan-Piet-Klaas van Doornegat
Nu populair
