Naam: Harto Soemodihardjo
Leeftijd: ‘Tussen de 18 en 200’
Beroep: Componist/producer
We kennen hem als de muzikale man van de Raymann-show, en als de grondlegger van Surinaamse klassiekers zoals Mi Mooi Switi Kondre van Manoushka Breeveld en Temeku van Brian B. Hij is de vader van Kenzo (30) en Terry (22). Onlangs is hij door de burgermeester van Amsterdam benoemd tot Lid in de Orde van Oranje Nassau, voor zijn bijdrage aan de verrijking van theatermuziek in Nederland.
Zit je lekker in je vel?
“Ik dacht het wel en het rijmt ook nog. In je vel… dacht het wel. Ik ben in de gelukkige omstandigheid iets te doen, wat ik natuurlijk heel graag wil doen. En daar ook nog van kan leven, dat is niet veel mensen gegeven, toch?”
Waar ben je nu mee bezig?
“Ik ben bezig met de band Lipstick. Die wordt geproduceerd door mijn zoon, Kenzo Soemodihardjo. Ik coach ze muzikaal; muziek maken, liedjes schrijven. Het laatste pinkribbon nummer is door mij geproduceerd. Verder moet ik werken aan een nieuw theaterstuk geproduceerd door John Leerdam, dat in december uitkomt. Ook heb ik de jingle voor de vijftigjarige SLM gemaakt, die is op de televisie te horen.”
Wat wil je absoluut nog doen?
“Iets doen wat ik altijd al wilde doen, namelijk met dj’s werken. Acht maanden rondtrekken door Azië, om inspiratie op te doen. Wil ik ook graag.”
Wie bewonder je?
“The Beatles en de oude Stevie Wonder. Daar luister ik nog steeds graag naar en leer er nog steeds van. Zij zijn de grondlegger van rock. De essentie van popmuziek is gebaseerd op de basis van The Beatles. Ik baal dat ik nu pas dat inzicht heb op deze leeftijd, die zij hadden op hun dertigste. Je weet wat men zegt van mensen die veel weten: ‘hoe meer ze weten, hoe meer ze erachter komen dat ze niets weten’. En dat is dat ding, toen ik hier woonde en die leeftijd had, dacht ik: ‘Wat, mi na pokuman, no wan man ne kon taygi mi niks. Ik weet precies wat ik wil’. Ik heb ooit eens ergens gelezen dat een componist zijn hoogste punt bereikt rond zijn zestigste. Ik had zo iets van ‘ach, mi e meki poku k’ba’. Maar naarmate je ouder wordt en hoe meer je schrijft, hoe minder je weet, lijkt het.”
Ga je voor geluk of geld?
“Ik ben blij dat ik kan doen wat ik het liefst doe en dat is een zegen. We leven in een commerciële wereld, dus wat voor mij belangrijk is, is dat ik bepaalde periodes kan overbruggen. Dan ben ik happy en voor de rest moet ik gewoon kunnen doen wat ik wil. Dat is het. Als je rondkijkt in de wereld en ziet waar grote delen van de mensheid het mee moeten doen, dan prijs ik mezelf gelukkig dat ik dit mag en kan doen. Heel veel meer heb ik niet echt nodig. Ik heb niet de arrogantie om te denken dat ik in deze wereld, die al miljoenen jaren bestaat, iets ga kunnen bezitten. Het is geen superbaantje, muzikant zijn, maar ik kan er ruim van leven. Ik kon misschien verder studeren en tandheelkundige worden, maar muziek heeft voor mij gekozen.”
Liefde of succes?
“Liefde… duidelijk liefde. Wat heb je op de wereld te zoeken als je geen liefde hebt? Liefde voor mijn vak maakt dat ik door kan gaan. Liefde voor mijn vrouw maakt dat ik door wil leven en leuke dingen wil doen.”
Bang voor de dood?
“Nee, waarom zou ik bang moeten zijn? Het punt is wel dat ik nog heel veel heb in mijn hoofd dat ik wil doen, dus ik heb liever dat de dood nog even wegblijft. Maar als het moet, wil ik liever geen lang ziekbed. Als ik het zelf mag bepalen, zal het even wachten. Want ik heb zoveel mensen beloofd iets voor ze te doen.”
Ga je op je sterfbed ergens spijt van hebben?
“Ik ben heel pragmatisch, als er iets niet goed ging, pakte ik wel iets anders. Ik zou geen spijt hebben, dat heeft geen zin. Dan ben ik misschien net als Johan Cruijff: ‘Elk nadeel heb zijn voordeel’.”
Geloof je in leven na de dood?
“Dat is een moeilijke vraag. Ik denk dat er iets is, maar ik heb me er niet zo in verdiept. Mijn vriendin gelooft dat wel. Ik heb altijd zo iets van, om het makkelijk te maken voor iedereen: als ik dood ga, cremeer me maar en stuur mijn as her en der voor mensen die het willen. Zij heeft nu zo iets van ‘gaat echt niet meer gebeuren!’ We hebben elkaar later ontmoet, dus vindt zij dat ze niet nog eens haar hele leven naar me zal zoeken. We gaan een graf nemen en we gaan beide erin. Want als we beide eruit komen, dan zijn we meteen bij elkaar. Romantisch, toch?”
Hoe zou je herinnerd willen worden?
“Ik heb al een soort legacy gelegd en als wat ik kan nalaten een inspiratie mag zijn voor de komende generatie, dan ben ik al blij.”
