Macht = grond
Dat politici zichzelf leuke percelen of kostbare concessies toeschuiven, zijn de ‘gewone burgers’ wel gewend. Maar de enorme lappen grond waarvan nu naar buitenkomt dat die in het politieke veld onderling worden verdeeld, gaan ieder voorstellingsvermogen te boven.
Landbouwgronden, bouwpercelen, hout- en mijnbouwconcessies: de vage en dubieuze wijze waarop ze worden toegewezen, bezorgt de redacties van nieuwsmedia al decennialang overuren. Het hoort bijna bij de politieke cultuur van ons land. Toch hebben de ‘onthullingen’ van de afgelopen maanden de nodige extra wenkbrauwen doen fronsen. Het Surinaamse grondgebied lijkt grotendeels verpatst te worden aan politici. Niet alleen leden van de huidige regeringscoalitie profiteren hiervan, ook die van vele regeringen-Venetiaan pikten en pikken hun graantje mee. Sterker nog, van 2005 tot 2010, toen het nieuwe ministerie van Ruimtelijke Ordening Grond en Bosbeheer (RGB) met de verdeling van gronden werd belast, volgden de schandaaltjes en schandalen elkaar in rap tempo op. Met in de hoofdrol minister Michael Jong Tjien Fa (Pertjajah Luhur), die met gronden strooide alsof het pepernoten waren. Vooral politici en hun getrouwen van de VHP en Pertjajah Luhur werden rijkelijk bedeeld. Abigail Lie A Kwie, onderminister op Landbouw, Veeteelt en Visserij, en huidig minister van Handel en Industrie Raymond Sapoen, beiden Pertjajah Luhur, ‘ontvingen’ elk 395 vierkante meter bouwgrond te Paramaribo- Noord, waarvoor ze slechts 6,77 srd hoefden te betalen. Parlementariër Ronny Tamsiran (Pertjajah Luhur) kreeg voor hetzelfde bedrag negen hectare tuinbouwgrond in Commewijne in de schoot geworpen. Zijn partijgenote en mede-assembleelid Sandra Lee wist, dankzij haar ‘bijbaantje’ als onderdirecteur Grondbeheer, twintig percelen voor zichzelf en haar familie in de wacht te slepen. Voormalig vice-president Jules Ajodhia kreeg voor 6,77 srd elf hectare tuinbouwgrond in Saramacca. Overigens ontkende hij dat later stellig. Paul Somohardjo (Pertjajah Luhur) en Ronnie Brunswijk 
(ABOP) grossieren ook in grond. De eerste vooral via allerlei stichtingen, te tweede in de vorm van concessies in het binnenland. Het is slechts het topje van de ijsberg, afgaande op de bevindingen van de ‘Commissie Reorganisatie Ministerie Ruimtelijke Ordening Grond en Bosbeheer’, die een kleine twee jaar geleden werden gepresenteerd (zie ook Parbode 62, juli 2011). De commissie was ingesteld door de regering-Bouterse, met de bedoeling om misstanden bij RGB aan de kaak te stellen. Deze regering zou het allemaal anders en vooral eerlijker gaan doen. Van dat laatste is echter niets terechtgekomen. Sterker nog: meer dan ooit zijn in de afgelopen twee jaar enorme percelen weggegeven en concessies verstrekt aan politici en hun vrienden. President Desi Bouterse heeft wel grondige onderzoeken toegezegd, maar die hebben tot nu toe weinig opgeleverd. Alleen onderminister Mahender Gopi werd ‘geofferd’, nadat duidelijk was geworden dat hij onder verdachte omstandigheden een concessie van 94.600 hectare had gekregen. Zijn baan was hij kwijt, de concessie niet. Ondertussen blijft de uitgifte van gronden en concessies onverstoorbaar doorgaan. De absolute winnaar in de strijd om concessies is John Sew-Atjon. Hij is de beoogde nieuwe directeur van Staatsolie en heeft nauwe banden met president Bouterse. Dat heeft er zeker toe bijgedragen dat hij ruim 600.000 hectare in concessie heeft gekregen in Sipaliwini, Brokopondo, Para, Coronie en Saramacca, voor exploratie en verkenning van mineralen. Het ‘landjepik-gedrag’ leidt in De Nationale Assemblee (DNA) steeds vaker tot verhitte discussies. Discussies die vooral het predicaat ‘de pot verwijt de ketel’ met zich meedragen. Want er zijn vermoedelijk maar weinig parlementariërs die dankzij hun machtspositie geen grond of concessies hebben gekregen. Vers in het geheugen ligt de onthulling van Sheilendra Girjasing (VHP) dat collega Amzad Abdoel (NDP) 14.000 vierkante meter grond had gekregen. Zoiets kon volgens hem niet door de beugel, hij zou zichzelf niet verlagen door misbruik te maken van zijn functie. Een week later kwam naar buiten dat Girjasing 133.000 vierkante meter grond toegewezen had gekregen in Commewijne. Dat politici steeds vaker grond en concessies schijnen te bemachtigen, komt hun geloofwaardigheid niet ten goede. Zo werd minister Ramon Abrahams (NDP) er in de DNA door Mahinder Jogi (VHP) van beschuldigd zijn zoon en dochter voor te trekken bij het gunnen van werkzaamheden op zijn ministerie van Openbare Werken. Er zouden driehonderd computers zijn aangeschaft bij NV Novoteqnica, waar zoon Ryan directeur is. Dochter Rachel is directeur van NV Prosur, dat belast is met de directievoering van de renovatie van het presidentieel paleis. Kwalijke zaak natuurlijk, maar dat juist Jogi dat moest aankaarten, is bijna hilarisch. Hij wist in het verleden 147 hectare domeingrond, verdeeld over 67 kavels, in Saramacca in de wacht te slepen voor het absurde bedrag van 33,47 srd per jaar. Dan kan hij beter zwijgen over verrijkingspraktijken van collega-politici. Verschillende assembleeleden dringen aan op openheid van zaken om een einde te maken aan de ongebreidelde vriendjespolitiek, regelarij en favoritisme. Het zal voorlopig wel bij aandringen blijven. Want maar weinig politici, van zowel coalitie als oppositie, zitten erop te wachten dat ze ongenadig met de billen bloot moeten gaan.
Nu populair
