Voor kinderen kan de Surinamer streng zijn, maar bij het zien van zijn vogeltje smelt hij. Weerloze liefde voor die ondeugende monki-monki, die rebbelende papegaai, die trouwe hond of kat. Kortom: een rubriek over mensen en hun dierbaarste huisgenoot.
teleurgesteld dat de eigenaren van Dakota hem niet met een spuitje uit zijn lijden wildenverlossen. Het paard had vreselijk veel pijn van zijn brandwonden, maar door intensieve wondverzorging redde McLoid zijn edele mati van de dood, waar hij nu meer dan blij mee is. En terecht, want zie het dier eens staan: trots prijkt de vijfjarige hengst op de kiek. Los van de zwarte Eigenlijk was dierenartsassistent Donald McLoid, die binnen de paardenwereld beter bekend staat als Poff, littekens aan zijn rechterachterbeen en onderbuik, is niets te merken van het vurige drama dat Dakota overleefde. Poff: “Dakota was pas vijf maanden oud toen hij in een plakkaat smeulende kaf, wat voor kippenhokken wordt gebruikt, terecht kwam. Wat die rotzooi in een weiland vol paarden deed, snap ik ook niet. Waarschijnlijk heeft het veulen uit nieuwsgierigheid met zijn hoefjes door de velletjes geschoffeld, waardoor er lucht bij kwam en de vlammen oplaaiden. Binnen no time stond de kleine Dakota in een vlammenzee en stortte zich vervolgens van pijn op de grond. Ik schrok me dood toen ik de derdegraads brandwonden zag, grote lappen vel hingen aan zijn rechterbeen en onderbuik. Om maar niet te spreken over de stank van verschroeid vlees, die me tegemoet kwam. Ik kan het me nog voor de geest halen als de dag van gisteren, vreselijk. “Het was geluk bij een ongeluk dat Dakota zo versuft was van de pijn. Hierdoor liet hij zich vastpakken en behandelen. Urenlang heb ik zijn wonden gekoeld met water om de pijn te verminderen. Pas ’s avonds laat kwamen Dakota’s eigenaren kijken, zij moesten beslissen of ze hun paard wilden laten inslapen of behandelen. Ze kozen voor het laatste, hoewel het niet zeker was of Dakota het wel zou halen.” De behandeling hield drie maanden intensieve wondverzorging in, wat een aardige duit zou kosten. Geld was geen probleem, maar de eigenaren zagen het niet zitten om zelf meerdere malen per dag naar Stal Norbert te komen. Toen ze vroegen of ik dat wilde doen, was ik eigenlijk een beetje boos. Ten eerste omdat ik Dakota liever met een spuitje uit zijn lijden wilde verlossen, maar ook omdat ik vond dat je als eigenaar zelf verantwoordelijkheid moet nemen voor je paard. Nu ben ik natuurlijk dolblij dat Dakota er nog is. We hebben een hele speciale band, mede doordat ik zo goed voor hem heb gezorgd. De meeste mensen liepen met een grote boog om zijn stal heen, omdat hij zo naar verbrand vlees stonk. “Zijn been en buik konden niet verbonden worden, waardoor het van levensbelang was dat ik de stal dagelijks ontsmette. Uit de wonden kwam veel wondvocht, dus ik moest ze twee keer per dag schoonwassen en insprayen met purolbalsem. Dat laatste vond Dakota vreselijk irritant, waardoor hij al door zijn stal begon te dansen als hij de spuitbus zag. Maar ik moest het doen om de wonden te koelen en vrij van vliegen te houden. Aangezien eitjes maar acht uur nodig hebben om uit te komen, was het madengevaar erg groot. “Toch maakte ik me het meest zorgen om Dakota’s hoeven. Het gedeelte waar de bovenkant van de hoef overgaat in been, en werkt als een soort nagelriem, was zwaar beschadigd. Als er geen nieuwe hoef in de oude zou ontstaan en de buitenkant zou loslaten, terwijl de nieuwe hoef nog niet gevormd was, dan moesten we hem alsnog afmaken. “Gelukkig kwam Dakota er stukje bij beetje bovenop. Op de kale eilanden begonnen na een week of zes langzaamaan nieuwe haartjes te groeien en dit gaf hoop. Om littekens zo veel mogelijk te voorkomen, ging ik de dichte wonden behandelen met een zalfje van de boslandcreolen. De korsten scheurden namelijk steeds open tijdens het lopen in de wei, maar het zalfje hield de huid elastisch. “Drie jaar lang heeft Dakota nog een fijne veulentijd op het land gehad, waarna we hem terug naar de stad hebben gehaald om af te richten en deze eer was aan mij. Hij is nog jong, maar hij doet het erg goed. Overigens is Dakota begin dit jaar een echte man geworden, want hij heeft hij zijn eerste merrie gedekt.” J Fleur Venhuizen
Nu populair
