Emile Wijntuin was de dertiende voorzitter van het Parlement van Suriname, gerekend vanaf de invoering van het algemeen kiesrecht in 1948. Van 28 december 1973 tot 13 augustus 1980 gaf hij leiding aan dit volksvertegenwoordigend orgaan. Op 8 juli 1958 werd hij voor het eerst toegelaten tot dit College, twee jaar na oprichting van ‘zijn’ Progressieve Surinaamse Volkspartij (PSV).
Tekst Carl Breeveld
In de Encyclopedie van Suriname wordt met betrekking tot deze politieke organisatie vermeld dat het gedeeltelijk aan haar te danken is dat het kiessysteem van Suriname toen een groot aantal zetels kende die volgens evenredige vertegenwoordiging werden verdeeld. Jules Sedney schrijft over de PSV in zijn boek De toekomst van ons verleden: ‘Van deze partij is sedert 1961 bekend dat ze voorstander is van Surinames onafhankelijkheid’. Emile Wijntuin heeft daartoe een wezenlijke bijdrage geleverd. Hij was vertrouwd met de kokolampu-filosofie van Coen Ooft, eveneens een PSV-voorman. Deze hield in dat de partij zich bereid verklaarde terug te gaan naar de tijd van de petroleumlamp als dat de prijs voor de onafhankelijkheid zou moeten zijn. Wijntuins werk als voorzitter van het parlement, juist in de periode naar de datum van 25 november 1975 toe, is niet onopgemerkt gebleven. Het was een turbulente periode waarin voor- en tegenstanders van onafhankelijkheid krachtig van zich lieten horen. Hij werd geconfronteerd met politieke issues die veel van zijn politieke stuurmanskunst vereisten. Wijntuin heeft enkele boeken en verschillende artikelen geschreven. Uit alles bleek zijn benadering van zaken als onderwijzer/historicus. Het symbool van zijn partij was het gezin: vader, moeder met hun kinderen. Emile Wijntuin die, overdreven gezegd, een geboren onderwijzer was, liet daarvan ook blijken. Hij heeft steeds het belang van een goede opvoeding benadrukt. In een interview met hem werd de samenhang in het gezin, maar ook de buurten en wijken nader uitgewerkt. Hij gaf aan dat als er sprake is van eenoudergezinnen, er ondersteuning moet komen van broers en zusters aan die ouder. Hij putte daarbij uit eigen ervaring, waarbij ooms en anderen bij zijn opvoeding een belangrijke rol vervuld hebben. Hij werd in Coronie geboren en had altijd een sterke band met dat district. Hij roemde de grote zonen op intellectueel en politiek vlak en in de sport die voortgekomen zijn uit dat deel van Suriname. Het tij moest volgens Wijntuin gekeerd worden met betrekking tot verval van morele waarden en normen in onze samenleving. Na zijn heengaan werd postuum aan zijn echtgenote, mevrouw Ninon Wijntuin-Alvares, de pauselijke onderscheiding Pro Ecclesia et Pontifice door mgr. Karel Choennie overhandigd. Dit is de hoogste kerkelijke onderscheiding voor lekengelovigen. De bisschop sprak waardering uit voor wat hij in kerk en samenleving heeft betekend: ‘Nu is het de tijd Emile Wijntuin te eren als een vrome katholiek, een integer politicus en eenvoudig mens. Het is mijn overtuiging dat je zonder geld een arm land welvarend kan maken als je maar integere politici hebt, maar dat je een rijk land kan verpauperen door corrupte politici’.
Dit artikel is gepubliceerd in het meinummer van de Parbode, ook online verkrijgbaar
Nu populair
