Memre: Glenn Otmar Blom – Parbode Sneak Peek
Hij viel op door zijn groot gebouwde lichaam, met een unieke stem en een enorme drive om te ondernemen. Op zijn FB-pagina schreef Charel Cairo: ‘Eén van de grondleggers van Gospel Radio in Suriname, is heengegaan’. Xara, zijn dochter, sprak bij de uitvaart woorden van waardering uit voor haar bijzondere vader. ‘Hij was steeds bezig en wilde steeds meer realiseren’. Glenn studeerde theologie aan het Theologisch Seminarie van de Evangelische Broedergemeente (EBG). Hij kwam voort uit de groeiende evangelische jeugdbeweging van de jaren zeventig. Als predikant wilde hij vernieuwend bezig zijn en richtte het Radio en Televisie Pastoraat (RTP) van de EBG op. Daarmee benadrukte hij via radio en tv de combinatie kerk en samenleving.
Jules de Rijp, die samen met hem gewerkt heeft, herinnert zich zijn eerlijke en duidelijke feedback: “Dat is dat ding of dat is dat ding niet!” Hij schreef verschillende gospelsongs, gaf leiding aan een gospelband ‘The Messengers’, waarin onder andere Ruth en Shirley Zeefuik, Eugenie Haime, Ingrid Herbert, Eric Leetz, Rudi Kasanpawiro en Marlon Lokhin deel van uitmaakten. Lokhin schetst een goed beeld van de relatie. “Als muzikanten hadden we allen een pioniersgeest en Glenn was altijd in voor de moderne beats met een eigen draai. Bij oefeningen van de band moesten we ongeveer vijftig meter sjouwen met instrumenten, loodzware boxen en versterkers. Dat deden we steeds met zijn tweeën. Als er onenigheid was met Glenn, en dat was bijna wekelijks, verplaatste hij het leeuwendeel van de apparatuur in zijn eentje. Als een heuse Hulk ging hij dan te werk. Wij, te beroerd om te sjouwen, hielden graag die onenigheid in stand. Achteraf ben ik dankbaar voor de zeer vruchtbare tijden, waar Glenn een grote bijdrage aan geleverd heeft. Naast muziek maken was lekker eten een serieuze bezigheid, wat ook aan onze groei in de breedte te merken was. Zowel Johan Herbert als Glenn Vrede kennen hem niet anders dan als de man die van werken met jongeren, muziek en media hield.”
Lees het hele artikel in het februarinummer van Parbode