Bijzondere Surinamers zijn een jaar na hun heengaan allerzins een terugblik waard.
Opdat ze niet vergeten worden…
Hendrik (Henk) Humfried Shields
Nickerie – Paramaribo
25/8/1946 – 27/9/2010
‘Waka bun Henk, nooit meer zullen wij elkaar op het voetbalveld bekampen. Jij bij Flamengo en ik bij Hermandad’. Emotionele woorden van een vriend in het condoleance register. Henk Shields was niet alleen voetballer. Volgens zijn dochters was het volgen van sport via de media en het spelen van domino met zijn vrienden in de Dolfijn, ook een geliefd tijdverdrijf. Ruim 25 jaar was hij voorzitter van de personeelsbond bij Telesur. Hij was ook vakbondsleider bij de SRS (Stichting Radio Omroep Suriname), de STVS (Surinaamse Televisie Stichting) en ondervoorzitter van de vakcentrale de Moederbond. Shields vertegenwoordigde Suriname en het Caribisch gebied bij UNI Americas Regional Executive and Regional Telecom Committee, waar hij enkele jaren als general secretary mocht fungeren. Waardering van deze organisatie bleek bij zijn heengaan: ‘Henk will be remembered by many as a kind, a friendly and caring individual and a good listener. He was quite diplomatic’. Humphrey Schurman, toenmalig lid van de RvC bij Telesur, had naast een intensieve samenwerking van bijna dertig jaar, ook een persoonlijke band met Shields. “Hij kende geen speciale werktijden, maar werkte door tot in de late uren.” Henk, geboren in Nickerie, was oudste uit een gezin van vier en vader van acht kinderen. Aan hem werden acht kleinkinderen geschonken. “Voor zijn familie en vrienden stond hij altijd klaar”, benadrukken zijn dochters, onder aanvoering van Cindy. Vroeg opstaan was niet zijn sterkste kant, maar als hij eenmaal aan de slag ging, was hij tot in de late uurtjes bezig. De meisjes herinneren hem ook als een man die graag in de keuken stond en vrijwel alles kon bereiden: “Onze pappie had als traditie op 1 januari samen met de familie te genieten van heerlijke gerechten, die hij samen met ons had bereid. We maakten er een feest van. Hij was een family man.” Henk had een bijzondere band met Miel, zijn moeder. Samen met één van haar dochters haalt ze herinneringen op. “Henk was als jongen lief, behulpzaam, maar soms ook koppig. Hij durfde in zijn eentje in de Nickerierivier te zwemmen, ondanks mijn vele waarschuwingen. Zijn gezondheidsbril ging tijdens het voetballen stuk. Ik vond dat heel erg, omdat we voor een nieuwe met de boot Perica speciaal naar Paramaribo moesten”, vertelt moeder Miel glimlachend. Hij hield zich veel bezig met zijn kleinkinderen. Met één van zijn kleindochters genoot Henk elke zondag van een wandeling. Hij overleed na maanden in het ziekenhuis gelegen te hebben. Zijn dochter Cindy zegt trots: “Pappie Henk was een vader uit duizenden.”
Nu populair
