Johanna Maria Alexandrina Aaron kreeg bij haar geboorte drie stevige namen mee, zoals toen gebruikelijk was. Wellicht een voorteken van de krachtige manier waarop ze in het leven zou staan. Joke, zoals ze in de familie bekend stond, begon haar schoolloopbaan op de EBG-school te Potribo, een vroegere suikerplantage aan de Commewijnerivier.
Tekst Carl Breeveld
Ze wist de lagere school vlot te doorlopen en ging vervolgens naar de C.R. Froweinschool (mulo). Ook hier liet dit districtsmeisje zien dat ze van aanpakken wist. Na succesvol dit traject te hebben afgerond, begon ze te werken als kantoorklerk op het districtscommissariaat in Moengo. Ze was toen nog maar net zeventien jaar. Werken voor lanti zou achteraf gezien, niet haar einddoel zijn.
Op haar 25e vertrok ze naar Nederland waar ze de opleiding tot verpleeg- en verloskundige voltooide. Vele jaren heeft zij zich ingezet in de zorg voor de zieke mens, naast het leiden van bevallingen. Zij kreeg zelf geen kinderen, maar assisteerde wel talloze keren bij hun komst. Later in haar carrière voelde ze zich geroepen te werken voor senioren. In deze sector gaf ze tot haar pensionering leiding aan verzorgingstehuizen.
Ze had zichzelf beloofd om na haar werkzaam leven in Nederland naar Suriname terug te keren. Dat deed ze ook echt. Haar passie om te werken met seniorenburgers zette ze in ons land voort. Liefkozend noemde ze hen ‘mijn oudjes’. Nicht Jolanda Wikkeling-Aaron weet er alles van. “Tante reed stad en land af om oudere mensen op te zoeken, voor ze te zorgen, te koken, te babbelen en hen aan te moedigen. Daar had ze heel veel plezier in.”
Vele jaren investeerde ze tijd, energie en middelen in de bewoners van Huize Albertine. Samen met mevrouw Boerenveen was ze er wekelijks om onder andere lekkers voor de senioren te brengen. “Ze maakte de lekkerste kokos- en amandelorgeade, een heerlijke pot bruine bonen of roti”, haalt Jolanda herinneringen op. De directe familie kent haar als een fijnproever. Ze wist altijd precies wat wel of niet goed zat aan een snack die haar werd aangeboden. Het ging bij haar, als oud-verpleegkundige, om vooral gezonde voeding.
Joke was actief in de Combékerk van de EBG, nam maandag deel aan de gebedsgroep, was woensdagmorgen betrokken bij de soos en later op de avond participeerde ze in de studiegroep rond de Bijbel. Haar auto diende als gratis taxi voor de vele senioren die ze van her naar der vervoerde. Familie, vele senioren en kennissen waren verrast én verdrietig bij haar heengaan. De alom geroemde betrokkenheid en bedrijvigheid vielen plotseling stil.
Dit artikel is gepubliceerd in het julinummer van Parbode, nu in de winkel (in Suriname) en ook online verkrijgbaar (www.parbode.com/abonneren/)
Nu populair
