Het zakendoen was Wilfred Hiralal op het lijf geschreven. Zijn neef Hans weet dat te illustreren met een verhaal over hem toen hij nog een jongen was. “Wanneer hij voor zijn vader vis moest verkopen, waren dat twaalf aan één streng. Oom Wilfred wist dat aantal tot tien per streng tegen dezelfde prijs terug te brengen en zo meer inkomsten te verwerven.” Met zijn zakelijk instinct wist hij in te spelen op behoeften van de Surinamer. ‘Mijn opleiding heb ik aan de universiteit van de straat genoten’, was een gevleugelde uitspraak van hem.
Tekst Carl Breeveld
Wilfred groeide op aan de Slangenhoutstraat. Zijn ouders waren de contractarbeiders Boekri Asra, geboren in Tjiandoer (Indonesië), en Marietje, geboren in Calcutta (India). De geslachtsnaam Hiralal werd enige tijd na hun komst naar Suriname aangenomen. Wilfred was de achtste van tien kinderen. Hij bezocht de Saronschool waar Johan Kraag, de latere minister en president van Suriname, als onderwijzer werkte. Kraag nam Hiralal mee naar de Saronkerk waar hij gedoopt werd en zijn peetkind werd. Als jongen voetbalde Wilfred voor Leo Victor, ook zwom hij regelmatig. Hij doorliep de Froweinschool en ging daarna werken bij het Centraal Bureau voor Burgerzaken.
Hij trouwde achtereenvolgens met Julliet Baldew en Ann Norden. Met verschillende zakenmensen kreeg hij goed contact en zo begon hij zijn eigen business. Het kopen van spullen en op vlotte wijze weer aan de man brengen, was zijn kracht. Hij kwam in contact met de firma Daarnhouwer, toen gevestigd aan de Herengracht in Amsterdam, die vanaf 1908 gespecialiseerd was in koffie, cacao en noten. Wilfred werd door hen ingezet om in Chili, Peru en Brazilië de oogst van de beste koffie, cacao en zwarte peper te keuren en op te kopen. Paramaribo functioneerde als doorvoerhaven naar Amsterdam van genoemde producten. Vanuit Europa wist hij whisky uit Engeland te halen, die weer via de doorvoerhaven Paramaribo in Chili, Peru en Brazilië terechtkwam. Op de haven had hij honderd man in dienst, die het overslagwerk uitvoerden. Omdat hij vaak een sigaar opstak, kreeg hij van hen de bijnaam ‘Sigaraman’. Wanneer hij met zonnebril en sigaar op de haven aankwam, ging het als een lopend vuurtje: ‘Sigaraman e kon, wi o nyan roti tide’.
Wilfred beheerste naast Nederlands, Sranan en Sarnámi ook Engels, Spaans en Portugees. Hij was betrokken bij het opzetten van verschillende nieuwe bedrijven in Suriname. “Wie advies nodig had bij het opzetten van een eigen bedrijf, kon bij hem terecht”, vertelt zijn echtgenote Ann. Ze voegt eraan toe: “Sociaal bewogen en betrokken als hij was, wist hij de nood van velen te lenigen.” Zowel het Kinderhuis Saron als de Saronkerk werden door hem van harte ondersteund. Wilfred genoot vooral van gezelschap, praten, luisteren en adviezen geven onder het genot van koffie, thee of iets anders. Hij was lid van de Nationale Partij Suriname. In 2010 nam hij het initiatief om de Partij voor Democratie en Ontwikkeling in Eenheid (DOE) te ondersteunen.
Dit artikel is gepubliceerd in het septembernummer van Parbode, nu in de winkel (in Suriname) en ook online verkrijgbaar (www.parbode.com/abonneren/)
Nu populair
