Winston van der Bok was een kunstenaar die nogal bescheiden overkwam, maar met zijn werk veel gedaan heeft voor de promotie van de inheemse cultuur. Kort na zijn geboorte ging hij met zijn twee pleegmoeders naar het buitenland. Tot zijn vijftiende groeide hij op in de VS en Japan. Hij keerde naar Suriname terug en werd herenigd met zijn inheemse ouders in zijn geboortedorp Calbo.
Tekst Carl Breeveld
Zij brachten hem de traditionele leefwijze bij. Die connectie wekte gevoelens voor het eigene, wat terug te vinden is in al zijn werken. Hij volgde zijn opleiding aan de Surinaamse Academie voor Beeldende Kunsten, waarna verschillende trainingen in het Caribisch gebied volgden. Hij werkte enige tijd als grafisch vormgever en verzorgde lessen aan de AHKCO. Van der Bok was lid van het Waka Tjopu kunstenaarscollectief. In deze groep lag het accent op interne scholing, waarbij technieken en vaardigheden werden uitgewisseld. Iedereen kon zo werken aan verbetering op het vlak van illustreren, grafische werkzaamheden, schilderen en aquarelleren. Veel van zijn werken zijn als decors verwerkt in gebouwen van de METS, Colakreek, Residence Inn, Palumeu- en Awarradam resort. Ook het symbool van de Vereniging van Inheemse Dorpshoofden in Suriname werd door hem ontworpen. Kunstenaar George Struikelblok, voorzitter van de Federation of Visual Artists in Suriname, spreekt waardering uit voor Van der Bok. “Hij heeft voornamelijk werk betrekking hebbend op zijn roots geschilderd. Kenmerkend waren de mooie frisse kleuren die hij gebruikte en de langwerpige panelen.” Zijn creaties werden zowel aan nationale als aan internationale kunstliefhebbers verkocht. Op de website art.state.gov van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken wordt zijn stijl aan de orde gesteld. De beschrijving sluit aan op de verschillende commentaren over zijn werk: ‘Empatische randen, een rijk gebruik van kleuren en geometrische vormen’. Hij drukte internationaal zijn stempel toen hij in verband met vijfhonderd jaar ‘ontdekking’ van Amerika in 1992, inheemse werken leverde. In 1992 hield hij zijn eerste solo-expositie in Thalia. Restaurant Spice Quest was in 2018 de plek voor zijn laatste expositie ‘Nurture the World’. Het ontwerp van een inheems Eenheidsmonument waarin alle inheemse stammen verwerkt zijn, is eveneens van zijn hand. Het zal een geschikte plek in de Palmentuin krijgen. Van der Bok heeft de laatste 24 jaar van zijn leven met Julia Fung gedeeld. “Ik ontmoette hem voor het eerst op een mini-kunstexpositie op de Nassy Brouwer School, waar ik directeur was. Wij waren beiden achter in de veertig.” Zijn eerste vrouw stierf jong en hij heeft zich daarna alleen ingezet om hun beider zonen op te voeden. Heel trots was hij op het feit dat een van hen het tot directeur van de Avond Technische School gebracht heeft. Achttien jaar voor zijn definitieve heengaan lag hij op sterven, maar hij kwam er bovenop en zette zijn leven voort, weliswaar wat minder gezond. Hij noemde die jaren reservetijd die aan hem geschonken was. Met sambura- en maracazang en -muziek, voorafgaand aan zijn crematie, werd hulde aan hem gebracht. Ook het logo van die groep had hij ontworpen.
Dit artikel is gepubliceerd in het septembernummer van Parbode, nu in de winkel en ook online verkrijgbaar (www.parbode.com/abonneren/)
Nu populair
