Kalm slaat hij zijn ogen op. Langzaam glijdt zijn blik over alle gezichten die voor hem op de houten tribune zitten. Eén voor één kijkt Marcel Pinas alle kinderen in hun ogen aan. De stilte wordt niet ongemakkelijk, maar benadrukt dat het verhaal dat hij net heeft verteld over ‘respect en kansen’, voor elk kind van toepassing is. Het is vier uur. De kinderen van Moengo zijn klaar met school en verzamelen zich rond het gebouw van Tembe Art Studio (TAS) in de hoop dat er iets op het programma staat die middag. Ze zijn fanatiek, energiek en met velen.
Het zijn deze kinderen die de beeldend kunstenaar en oprichter van TAS zag toen hij tijdens het Moengofestival zich even terugtrok in zijn auto om een broodje te eten. Door de voorruit zag hij de vele kinderen die over het terrein liepen. Het zijn kinderen die de erfenis dragen van de traumatische geschiedenis in het oosten van Suriname; ze gaan niet altijd naar school, zijn vaak op zichzelf aangewezen en hebben ouders die hard moeten werken voor hun geld.
Deze kinderen zijn de toekomst, we moeten zorg voor hen dragen. Marcel doet dit op zijn manier en nodigt kunstenaars uit die workshops geven waarin kinderen worden uitgedaagd hun creativiteit te gebruiken en hun talenten te ontdekken. Daarnaast werkt hij, samen met deze kunstenaars en een team mensen die Moengo een warm hart toedragen, aan een beeldenpark. Het trekt toeristen aan, die voor werk zorgen, een positieve impuls aan de omgeving geven, en zo zelfredzaamheid en eigenwaarde teruggeven.
Zelf is hij opgegroeid in de vrijheid van de bossen rondom Pelgrimkondre, vlakbij Moengo. Als kunstenaar wil hij de schoonheid, het verhaal en de rituelen die de rijke geschiedenis van de marrons met zich meedraagt, zichtbaar maken en delen met de wereld.
Het hele artikel is te lezen in het meinummer van Parbode.
Nu populair
