Iedere maand vertellen lezers
over een ervaring in hun leven
waar ze tot op de dag van vandaag
spijt van hebben
Angelina (25)
Ik ben geboren in Nederland, maar op driejarige leeftijd verhuisden we naar Suriname, waar mijn vader vandaan komt. Tien jaar later keerde mijn Nederlandse moeder weer terug, nadat mijn ouders waren gescheiden. Omdat het was misgelopen met mijn vader, deugde in haar ogen niets en niemand meer in Suriname. Ik besloot echter in Suriname te blijven, want dit is echt mijn land. Al mijn vrienden en vriendinnen waren hier, ik had het naar mijn zin op school en genoot echt van de vrijheid die je hier hebt. Mijn moeder begreep daar niets van, maar als dertienjarige mocht ik zelf beslissen. Ik koos voor mijn vader. En vooral voor Suriname.
Toen ik zestien was, ben ik met mijn broer op vakantie gegaan naar Nederland. Dat was best leuk, al zeurde mijn moeder toen ook constant dat ik beter kon blijven. ‘Meisje, je hebt geen toekomst in dat vreselijke land’, zei ze keer op keer. Maar ik wilde niet, ik moest mijn school nog afmaken.
In 2010 heb ik toch maar toegegeven. Bouterse werd toen president en mijn moeder was helemaal in paniek. Ze smeekte mij huilend door de telefoon dat ik naar Nederland moest komen. Twee maanden later ben ik vertrokken, vooral met het idee dat ik altijd weer terug kon. Ik ben bij mijn moeder ingetrokken, in zo’n bekrompen rijtjeshuis in Amstelveen. Na een paar weken had ik al door dat ik een grote fout had gemaakt.
Allereerst kon ik geen werk vinden, terwijl ik een goede opleiding heb. Ik heb me suf gesolliciteerd, maar het was crisis dus er waren geen banen. Ik heb echt alles geprobeerd, zelfs bij tuinders die op televisie liepen te klagen dat ze geen Nederlandse arbeiders konden vinden en dus daarom maar Polen in dienst namen. Ik denk dat ik ze in mijn buurt allemaal heb gebeld, maar ook zij hadden geen baan voor mij. Ik moest uiteindelijk mijn spaargeld aanspreken; uit principe weigerde ik een uitkering aan te vragen.
Ook werd ik gek van alle regeltjes, die Nederlanders hebben alles echt overgeorganiseerd. Maar wat mij nog het meest choqueerde, is de onverdraagzaamheid van veel Nederlanders. Dat die PVV van Wilders op zo veel aanhang kan rekenen, vind ik stuitend. Ik ben Suriname gewend, waar alle rassen en religies gebroederlijk samen leven. De aanhangers van Wilders lopen achter hem aan zonder dat ze beseffen dat die man haat zaait. Dat is heel eng.
Naarmate de maanden vorderden, liepen de spanningen met mijn moeder op. Ze vond dat ik niet genoeg mijn best deed om een baan te vinden. Maar er was gewoon niets! Na negen maanden heb ik een ticket gekocht en ben ik weer op het vliegtuig naar Suriname gestapt. Naar huis! Want zo voelde het. Ik heb er nog steeds spijt van dat ik negen maanden van mijn leven heb vergooid. Het was een mislukt avontuur, dat mij bovendien alleen maar geld heeft gekost.
Nu populair
