In het dagelijks leven is Rachidi Sanches (31) vooral bekend als zangeres en vocalcoach, ook wordt ze nog altijd regelmatig herkend van de scholencompetitie Got Talent, die ze op haar negentiende met het Lyceum II won. Inmiddels is Rachidi uitgegroeid tot een veelgevraagde (klassiek) vocaliste met optredens in onder meer Suripop en Suritoppers. Haar dromen nu? “Dat ik een keer met een groot internationaal orkest in het buitenland mag optreden en dat ik een keer een wereldhit scoor.”
Tekst Stephanie Waridjan
Rachidi Sanches komt uit een muzikaal nest. Haar oma was een bekende solozangeres en haar moeder, Hillary de Bruin, ook, alleen deed zij dat in koorverband. “De ‘stem’ zit dus in het bloed. Van mijn moeder heb ik begrepen dat ik al vanaf zes maanden sprak en vanaf mijn tweede jaar zong”, begint Rachidi. Ze vertelt dat er zelfs een cassettebandje is waarop ze een inheems liedje zong toen ze 2½ jaar oud moet zijn geweest. Haar moeder, die musicologe is, was toen bezig met de publicatie van een inheems boekje. “Ik ‘leerde’ dus automatisch die liedjes ook. Ik ben dankbaar dat ze mij in mijn jonge jaren heeft gestimuleerd, zodat ik vandaag kan zijn wie ik ben. Maar ook voor haar levenslessen zoals dat je altijd moet lachen, wat er ook gebeurt. Dit heeft me door vele moeilijke periodes geholpen.”
Rachidi heeft ook een bekende opa, Rudi de Bruin, die ze weliswaar nooit heeft gekend omdat hij al was overleden toen ze werd geboren. “Ik heb veel over hem gehoord. Dat hij een goede omroeper was bij de STVS, en dat hij zijn eigen radioprogramma’s bedacht. Een daarvan was dat hij een voetbalwedstrijd ‘speelde’ in de studio. Dan zat hij aan een tafel met poppetjes (de spelers) en bedacht dan de scenario’s zelf. De luisteraars waren er heel lovend over.”
Rachidi vertelt dat ze op haar negende in de kerk begon te zingen. Toen ze twaalf jaar was, begon ze met zanglessen en op haar zestiende zong ze al in een rockband. Rond die periode kwam de scholencompetitie Got Talent op haar pad. “Het was heel hard werken. We moesten binnen twee dagen een hele act in elkaar zetten. Echt een uitdaging! Na de eerste show huilde ik tranen met tuiten, omdat het niet was gegaan zoals ik wilde. Ook moest ik tegen het einde van de show met spoed geopereerd worden. Ik heb de dokter toen gezegd dat ik zou wachten, omdat ik bezig was met een show die we zouden winnen. Ik heb mooi de optredens gedaan en toen we hadden gewonnen, was ik ready voor het ziekenhuis! Om te zien hoeveel het voor mij betekende.”
Lees dit artikel verder in de speciale decembereditie van de Parbode
Nu populair
